Bazen aşık olur insan. Çok güzel anılar biriktirir. Bir sürü karşılıklı mutluluklar yaşanır,sözler verilir,gelecek hayal edilir. Çünkü ayakları yerden kesilmiştir,deli gibi aşıktır ona. Hiç bitmeyecek sanar. Hiç sonu gelmeyecek gibi.. Ama bir sorun vardır ortada,çoğu zaman bir tarafın sevgisi daha baskın olur,kendi enerjisiyle,kendi hayatından taviz vererek ilişkisini besler,diğer tarafa nazaran daha çok emek verir ilişkiye. Bir süre sonra bunalacağından,bıkacağından bir haber bir şekilde hayatını karşı tarafa göre şekillendirir.
Bugün kötü bir konuyla gelmedim,hayatta iyi kötü herkesin bir tecrübesi olan bir konuyla geldim size. Bu konuyla ilgili yorumlarınızı sizin güzel ellerinize bırakıyorum,dilerim güzel fikirler çıkar ve yardımcı olabiliriz birbirimize.
İşte o çok seven taraf bu sefer benim arkadaşlar. Öyle yoruldum ki herşeyi düşünen,herşeyi ayarlayan taraf olmaktan. Sevildiğimden eminim,hatta hiç kimse beni bu kadar sevip korumamıştır. İyi biridir,iyi niyetlidir,her zaman iyiliğimi düşünür. Ama olmuyor,birşeyler eksik birşeyler hep yarım. Ben artık çabalamaktan yoruldum,kendimden hayatımdan okulumdan nefret eder oldum. Onun istediği zaman okula gitmemi,onun istediği zaman uyumamı,onun istediği zaman dışarı çıkmamı istiyor. Hayatımı eline almak istiyor. Hali hazırda okuduğumun dışında dondurulmuş bir üniversite kaydım var,başka bir şehirde. İyi bir bölüm ve iyi bir üniversite. Ama gelin görün ki kesinlikle yollamam diyor. Yahu sen kimsin,annem misin babam mısın 21 yaşında kadınım bu hadsizlik ne. Herşeyi ben yapıyorum,herşeyi benden bekliyor. Ben gitmeyeceğim ama o hergün cafelerde arkadaşlarıyla gezecek,vakit geçirecek. Kendi hayatından asla taviz vermiyor.
Velhasıl kelam artık ben sıkıldım,ayrılmak istiyorum. Ama takıntı mı desem,bağlılık mı desem yoksa alışkanlık mı desem ayrı kalamıyorum,kopamıyorum bir türlü. Ama istemiyorum,gerçekten sevseydim vazgeçmenin v'sini ağzıma almazdım bunu biliyorum. Hatta nefret ediyorum,kendisine hemen her gün söylüyorum. "Bu hayatta senden başka kimseden bu kadar nefret etmedim,artık bırak yakamı." diye. Ama yok bırakmıyor. Artık benim bir adım atmam gerekiyor. Tamamen ayrılmam lazım,kendi yolumu çizmem için bunu yapmam gerekiyor. Lütfen bana yardım edin,ben bu insanı hayatımdan nasıl çıkartabilirim? Sizin böyle anılarınız,tecrübeleriniz var mı?
