Bende aranızdayım artık...
Sonradan nükseden bir vajinusmus durumum oldu. Bir psikiyatıra gidiyorum yaklaşık 3-4 aydır.Fakat halen bir düzelme olmadı.
Dokunma,parmak egzersizi gibi egzersizler verdi doktor.Fakat ben dokunamıyorum bile...
Her dokunma çalışmamda inanın nasıl ağlıyorum ve nasıl bir gerginlik yaşıyorum inanamazsınız.Sanki daha da geriye gidiyorum.Daha da psikolojim altüst oluyor.
Normalde yapı olarak güçlü,kendi ayakları üzerinde duran,eğitimli ve son derece modern düşünen biriyim.Fakat bu sorunu çözemiyorum.Neyin doğru neyin yanlış olduğunu bildiğim halde bilinçaltım sanki buna izin vermiyor.
Bende Ulusoy'a gitmeyi düşünüyorum.Fakat çok kararsızım, ya başaramazsam korkusu başladı.Çünkü benim için son umut oldu kendisi...Desteklerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum bayanlar...:26:
canım merhaba.özelden de yazdım ama bir kez daha yazayım.inan bana bu sayfadaki herkes aynı şeyi yaşıyo aslında..yukardaki cümlen bana ne kadar uyuyo bilemezsin.
ben tam 1 yıl oluyo tedavi olalı.keşke param olsaydı da daha önce gitseydim murat beye.eğer imkanın varsa hiç düşünmeden git arkadaşım.ben de aynen parmak egzersizi yapmaya çalıştım,1 hafta kendime gelemedim.zaten murat bey de kendi kendimize yaptığımız bu parmak egzersizlerinin durumu daha da kötüleştireceğini söylüyo.
ayrıca murat beye gidip de başaramadan dönen yok canım.bende ilk giderken ya başaramazsam,ya başaramayan ilk hastası ben olursam diye gitmiştim.ama hiç öyle olmadı.kendim bile şaşırdım.çok kısa bi sürede tedavi bitmişti.
başka sormak istediğin bişey olursa seve seve cevaplarım canım
Kalbim sıkışır gibi oldu,o derece kötü oldum.Bir yandan kendimi suçlarken bir yandan kadın olmaktan bile soğudum. Kaç gündür etkisindeyim,kendimi moral olarak çökmüş hissediyorum.
Beni düşüncesi bile korkutuyor... Sanki hiç yapamayacakmışım gibi geliyor.
Bayanlar özelden yazdıklarınız için çok teşekkür ederim. Galiba birinize cevap atarken üyeleri karıştırdım, onun yerine buradan devam edelim istedim. :) İyi ki varsınız, çok teşekkür ederim gerçekten.
Canım o kadar güzel şeyler yazmışsın ki,çok teşekkür ederim.Sizler gibi başarı öykülerini duyunca motivasyonum arttı.Açıkcası benim kendime bu konuda neredeyse hiç güvenim yok. O kadar kötü durumum yani :)
Birebir aynı şeyleri yaşamışız.Benim isyan bayrağımı çekmeme neden olan parmak ve dokunma egzersizi oldu.Müthiş bir gerginlik ve sıkıntı hissettim, hıçkıra hıçkıra ağladım.
Burada sizlerin anlattıkları beni umutlandırdı açıkcası...
Benim sormak istediğim, parmak egzersizi bile yapamıyorken bir aleti nasıl sokabildiniz?
Sizde benim yaşadıklarımı yaşadınız mı?:2:
Bende 3 senelik evliyim. Zamanla öyle bir hal aldıki erteleyip durmaya başladım herşeyi. Bence biraz vajinusmus erteleme hastalığı. Gerçi bir yandan başaramama endişeside bu ertelemeye sebep olabiliyor.
Keşke bende hiç parmak ve dokunma egzersizine girmeseymişim. Doktorum her defasında "bir sonraki bakmanda daha da alışacaksın" desede ben bakarken bile rahatsız oluyordum. Parmak sokmayı hiç deneyemedim bile...
Çok haklısınız,kaybedilen hep zaman oluyor. Yanında da kendimize olan güvenimiz ve inancımızda cabası...
Sanıyorum çok para istiyormuş,önümüzdeki günlerde eşimle konuşup para durumunu ayarladıktan sonra randevu için aramayı düşünüyorum.Acaba ne zamana randevu verir...
Para bir şekilde çalışılıp yerine konulur, bizim bu çektiklerimizin yanında eğer çözüme ulaşabiliyorsak bir hiç kalır. Önemli olan huzur,beden ve ruh sağlığı...Ödev aşamalarında çektiğim sıkıntıyı anlatamam.Resmen beni daha geriye götürdü bu ödevler...
Umarım üstesinden gelirim...
bende sızler gıbı - bumuymuş- demek ıstıyorum bende sızler gıbı - bumuymuş- demek ıstıyorum[/QUOTE] tesekur ederım canm insallah.ya bende ınanın yapacagım,basaracgım dıye kendıme guvenım yok, ama dr.beye guvenıyorum.suan rahatım aklıma kötu hurafelerımı takıntılarımı getırmıyorum.randevu yaklasınca ne hıssederım onuda bılmıyorum.korku,heyecan,becerıksızlık hepsını yasayacagıma emınım...murat beyın dedgı gbı olumsuz dusunmek yok- dıyorum kendıme ve rahatlıyorum.
