Hanimlar hep tvden uzak tutmaya çalıştığımız çocuklarımızla ilgili birşeyler söylüyoruz. Ben 26 yaşındayım, hiç tv olmayan bir evde büyüdüm. Babam eğitimciydi. Evet o zamanlar cok sikayetciydim bu durumdan. Ama çocukluk işte.. Aklım ermeye başladıktan sonra aileme karsi nasil bir minnettarlik icinde olduğumu anlatamam.
6 yillik evliyim, 8 aylik bir bebegim var. 6 yıldır evimizde hiç tv yok. Insallah bebeğimi de kendim gibi tvsiz bir evde büyütürüm. Ama şimdi şartlar daha zor. Tabletler, telefonlar tvden daha fazla vaktimizi alıyor. Ister istemez benim elimde telefon görüyor. Biraz daha büyüdüğünde bakmak isteyecek. Komsu, akraba, babanne vs evlerinde istisnasiz tv görecek ve isteyecek. Yani bu devirde tvsiz cocuk buyutmeye calismak, akintiya kurek cekmek gibi. Hatta daha da zor. Ama mecburuz buna. Oyunlar kurabilen, aktivite yapan, ekran olmadan yemek yiyebilen bir nesil yetistirmek boynumuzun borcu. Çünkü makas gitgide açılıyor. Bizim cocuklarimiz ekran olmadan yemek yemiyor, onların cocuklari ekran olmadan nefes alamayacak malesef