Oy ağlayasım vardı zaten ne yaptın yahu. Böyle içime içime dokunan yorumlara az denk geliyorum. Gelince de başlıyor mu ağlamak :)) az evvel çişli yatağı değiştirdim hiç de ağlama modunda değildim halbuki.
Evet bunu ilk kez itiraf ediyorum ama verdiğimde karşılık alamamaktan ve incinmekten çok korkuyorum... Niye bilmiyorum ben de.
Hayvanları sevdiğimi ve kıyamadığımı nerden bildin yahu. Sadece sevmek de değil benimkisi. Evcil hayvanım yok çok içli dışlı değilim ama böyle hepsini korumak, insan ırkından uzak tutmak istiyorum. Klasik hayvansever değilim lakin hepsine analık yapmak doyurmak istiyorum işte. Korumak bir de. Kendi ırkımdan. Çocuklar zaten keşke incinmese, özellikle benim incindiğim yerlerden. Ne bileyim işte.
Az önceki yorumumdan sonra, bu kanaate nasıl vardığımı düşündüm ve tüm konularını bir bir okudum, gelinliğini kokuşturan kuzenine kadar:)
Evet, benziyoruz.
Çünkü benzer şeyler yaşamışız.
En temeli de daha küçüklükte ailede yaşanan kayırma ve şuan tanımlayabildiğimiz ama o zaman sadece ağlayabildiğimiz şiddet.
Senin yaran kolundaki izmarit, benim yaram annemin migreni tutunca elime vurduğu ve bütün deliklerinin kan topladığı flüt:)
Tabi, baba olayı zaten başlı başına bir mesele.
Sinirli, söylenen, herkesi eleştiren, gerekli her şeye pinti ve en önemlisi kızınım hiçbir zaman kahramanı ve koruyucusu olamamış bir baba.
Bahsettiğim zırh, ailem dururken taa küçücükken belki de kendini onlardan korumak adına bilmeden giymek zorunda kaldığın şey.
Sonsuz sevginle yaklaştığın ama aynı karşılığı çocuk kalbinle alamadığın zaman dilimi.
Çünkü sen yaparsın, atlatırsın, başarmak zorundasın, arkanı yaslayamazsın ailene, güçlü olmak durumundasın.
Sanki bir arabanın kaza testine girmesi gibi, her durumdan bir başına en az hasarla çıkmak zorundasın, beynine işlenen kod bu.
Garsona bile açıklama yapma isteğin de, kocana karşı kılını oynatmayışın da bu yüzden.
Sen ve senin gibi ‘güçlü’ yetişen kadınlar, aileye güvenemiyor ne yazık ki.
Bir gün bitmesi gereken bir kurum gözüyle bakıyoruz bir yerde, çünkü olmaması gereken şeyleri gördük ve inancımız yok bir kadınla bir erkeğin güzel bir şekilde aile kuracağına.
En yakınların aslında Antartika olduğu ama ömrümüzde ilk kez gördüğümüz insana kibarlığın nirvanası da bundan, belki o hak ediyordur!!!
Daha çok şey yazacağım da neyse, bilinçaltı temizliği lazım bize.
Hatırladığın en ufacık halinden beri yaşadıklarının hisleri üzerindeyken, sivri dil de kesilmez, rol model olmayan babadan sonra bir erkeğe güven de gelmez.
32 sene çabaladın ailene, değişen ve seni gören yok iken, eşin için aynı çabayı gösteremez ve sonunun hüsran olmasını göze alamazsın ki, inanç yok.
Zor, biliyorum zor ama artık bencil olma zamanı.
Dün de yinelediğim gibi, bırak kenara zekanı.
Salağa salak de, güzele güzel.
Eşine asla açamasan da kapılarını, incinirim diye korkma artık, daha dibi yok bunun.
Bizi ailelerimiz mahvetmiş böyle ketum, sevgi yoksunu, insanlara uzak ve taş duvarlı yetiştirmiş, elin adamı ne yapabilir ki?
Daha ne kadar acıtabilir ki?
ara ara ben de de o yaşadığınız durumlar oluyo ne yazık ki.. herkes kakari kikiri bense ot
Idrakyollariiltihabi konuyu çok üzülerek takip ediyorum .
Sadece gercekten guzel yaziyorsun. Okutuyorsun yazini. Normalde hic sevmem forumdaki uzun yazilari ama seninkileri bi nefeste okuyorum. Ve icimden istemsizce sana hak vermek geciyor :)
Okula gitsin, kurslara gitsin. Oyle agir kurslar degil. Dans , muzik, resim, heykel artik aklina ne gelirse. Faydasi olacaktir. 
