Merhabalar. Herkese güzel günler diliyorum. 1 yıldır bir iliskim vardı ilk başlarda her şey o kadar güzeldi ki cok mutluydum kac kez tatile gittik farklı sehirlere gezmeye gittik o kadar anı biriktirdik ki.. her şey cok güzel giderken ekim ayı gibi ablalarıyla arası bozuldu ve görüşmemeye konuşmamaya başladı zaten kücüklükten beri ailesiyle pek arası olan biri değildi sevgi görmemis yani hiç. ben bu süreçte hep yanında oldum yanımda ağladığı bile oldu hatta yalnız kalmak istiyorum diyip evden kovdugu da.. ama hep alttan aldım zamanla davranısları huyu her şeyi değişti bambaşka bir adama dönüştü. ilgisiz sevgisiz biri oldu bulusmak istemiyordu ve zamanla bu yüzden kavgalarımız arttı sürekli sorun cıkıyordu kavga ediyorduk ve her defasında da ben suclu oluyordum. neymis sorunluymuşum yanında olmuyormuşum cart curt. bir önemi yok ama ablalarıyla küstükten sonra para kaynağı da kesildi babasından almıyor bu arada gurur yapıyordu yeri geldi ben para attım. övünmek icin söylemiyorum kızlar yanlıs anlamayın ama manevi ve maddi olarak hep yanında oldum. sürekli ayrılık aşamasına geldik ama sonra hep dedi ki şans veriyorum. 1 ay kadar once ilaç tedavisine basladı. cünkü gercekten iyi değildi ve sinir hastası biri olmuştu. ağzımı açsam suc oluyordu ben sürekli sustum alttan aldım ve bana dedi ki seni eskisi gibi sevmiyorum bulusmak istemiyorum cünkü sürekli kavga ediyoruz. bu kavgalarının sebebi de hep benmisim gibi davranıyordu. ben istiyordum ki yanında olayım birlikte atlatalım bu süreci. sonra yine düzeldik o cok soguktu ama bebim icin problem değildi alısmıstım. 2 hafta once de küs oldugu ablasının kanser oldugunu ögrendi. ben onun şehrine aktarma yapıp memleketime gidiyodum ve biletimi erken aldım o da gelecekti otogarda görüşecektik. ablam yemek yemeğe gidelim dedi bir şey diyemedim ben gelemiyorum diye yazdı bana. cok üzüldüm tabi ki tamam aşkım dedim ama sonra gayriihtiyari yarın yeseniz olmaz mı dedm belki gerçekten düşüncesizce bir cevap ama onu cok özlemistim ve onun icin erken gelmistim. sonucta ablasıyla aynı evde yaşıyor bir gün sonra yemek yeselerde olur diye düsünmüstüm. ayrıca aileden kimse beni bilmiyor. ablasına söylese he rşey çözülürdü ya da ablasıyla bile gelebilirdi. otogarda ve otobüste o kadar cok ağladım ki..o gece hicbir şey yazmadı ve dün sabah ayrılık mesajı attı. sen cok bencilsin diye başladı cok denedim olmuyor seni sevmiyorum artık istemiyorum hayatına bak ve hayatımı mahvettin bu hale gelmemde en büyük sebep sensin vs vs. aslında ayrılık bekliyordum ama o kadar ani geldi ki kızlar boğazımda yumru var gece uyuyamadım ağladım sürekli. iki gün önce aşkım diyen adam bugun seni sevmiyotum dedi ve her yerden engelledi bana ulasma diyerek. ne yemek yiyebiliyorum ne nefes alabiliyorum biliyorum sevilmiyorum ve öyle bir kindar insan ki ablalarıyla kaç ay küs kaldı en yakın arkadaşıyla yıllardır küs asla geri dönmeyecek. dönse bile ben istemiyorum. icimi dökmek istedim kızlar belki bende de suc vardır ama benim istediğim tek şey sevilmekti hepben cabaladım hep ben dedim bugun bulusalım seni cok özledim diye.. böyle davranarak sevgisini azaltmısım meğerse.. terk edildim iste elimden bir şey de gelmiyor. o kadar cok anımız var ki nasıl sileceğim ne yapacağım.. yorum yapabilirseniz cok destek olursunuz hepinize teşekkür ederim :) umarım herkes cok sevilir ve bunu hisseder