- 13 Nisan 2007
- 32.962
- 99.690
- 45
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #241
Doğrudur.Tahmin ediyorum benim çocukluğum böyle geçti çünkü. Çok da üzülüyorum oğlumun mutsuz bir evlilikte var olmasına. Bilmiyorum neden kesip atamadığımı. Maddi sebeplerin dışında belki hala umudum vardır düzeleceğine dair. Çok severek umut ederek evlenince kesip atmak kolay olmuyor demek ki.
İleride pişman olmayın inşallah.
Siz boşansanız da boşanmasanız da bu hayatı kanıksayıp umursamamaya başlayacaksınız.
Belki iki ev arkadaşı şeklinde hayatınızı sürdürerek mutlu olmayı öğreneceksiniz. Çünkü burada ve yakın çevremde gördüğüm örnekler hep bu şekilde. Herkes kendi yolunda mutlu,adam ya da kadın sevgi ve cinsel ihtiyacını bir şekilde karşılamaya kalktığında,o şekil de ortaya çıktığında arıza çıkıyor ben de "ya evliliğiniz zaten normal miydi?" dediğimde azarlanan taraf oluyorum.
Sonra bakıyorum yine kopuk yaşamlarda nikahı devam edebiliyor,sorunların üstüne bir yorgan daha atarak.
Tamam iyi güzel takılın.
Ama evladı hiç kimse önemsemiyor!
Anne de baba da öyle.
Kadın sizin gibi düzelirsek diyor,adam da o beni anlamıyor diyor.
Evlat büyüyünce onlara yetmeye çalışıyor,erkenden büyümek zorunda kalıyor.
Yaşıtları oyun oynarken o anneciği ve babacığı bu akşam da yine gülümsemedi diye dertleniyor.
Hani yaşamışsınız siz de ama çabuk mu unuttunuz yoksa bugünleri?