Selam kızlar liseye kadar çok içe kapanik bir çocuktum. Arkadaş edinemezdim sessizdim dislanirdim o yüzden birilerine yanasinca da. O yüzden dışlanmak bende travma oldu artık. Liseye geçince özgüven geldi herkesle iyi anlaşmaya ve inanılmaz bı arkadaş çevresi edinmeye başladım. Ta ki annemi kaybedene kadar. Annemi kaybettikten sonra hep akrabalar arasında fısır fısır konuşmalara ben gelince susmalara denk geldim. Beni de hep bir yerlere davet etmelerini bekledim kimse aramadı sormadı yanımda olmadı. İçime kapandım bı müddet. Yas sürecim çok uzun geçti sonra üniversiteye gittim düzeldim ama cok problemli arkadaşlıklarım olmaya başladı. Hep birileriyle aramda bi çatışma bı güvensizlik bı yanlış anlaşılma oluyor. Su an evliyim eşimin ailesi kendi ailem arkadaşlarım komşularım herkesle bı problemim var ama kime o kişiyle problemimi anlatsam herkes bana hak veriyor. Haksız olduğum bir konu olduğunu asla düşünmuyorum ve anlattığımda insanlar da haklı olduğumu düşünüyor. En fazla kırıldığımda direk söylediğim için hatalı olduğumu düşünüyorum. insan ilişkilerim çok bozuldu. Kimseye güvenmiyorum herkesten nefret ediyorum ve Sanırım herkese fazla kendimi anlatıyorum herkes beni nereden yaralayacagini biliyor. Çok yoruldum bende mi hata etrafımdakiler mi hep dalavereci ne yapmam lazım objektif gözle bakamıyorum. Anladınız mı acaba beni ya da benim gibi olan var mı aslında anlatacak o kadar çok şey var ki herkesle sorunuma ayrı konu mu açsam napsam 
