Ayy ne kucaklayıcı ne hoşgörülü bir yorum. Ben o kadar bileylenmişim ki bayır aşağı saldım yazdım da yazdım. Yorumunuzu görünce içim cız etti.Annen bilinçli bir insan değil. Söylediklerinde ciddiye alınacak bir taraf yok. Ancak bu yaştan sonra kendisini değiştiremezsin, ona çocuk psikolojisi öğretemezsin. O yüzden olur anne, inşallah anne, tamam anne deyip geçeceksin. Dışarıdan ne üzücü bir şey yaptığını görseydi emin ol yapmazdı. Onu affet ve yoluna devam et
Ve ben küçükken, o şiddete eğilimli olduğu için ve bunuda yaptığı için; babam akşamları işten eve geldiğinde vücudumda morluklar gördüğünde, annemle çok ciddi kavga ettiklerini hatırlıyorum (bunlar 7 yaş öncesi).. Annem hep beni kocasıyla arasına giren ve kavga sebebi olan bir madde gibi görüyordu ben küçükken... Cidden gençken çok agresif ve aptaldı.. sonradan sonraya yumuşadı çokça ama yine de, hatta bu yaşımda ve konumumda bile beni başkalarıyla kıyaslamayı bırakamadıannem gençken çok agresifti, size derecesini anlatmam bile çok zor inanın.
çok çok küçükken, (sanırım okula bile başlamıştım daha), ananemin evinde bir kuzenimin (bu o en zeki doktor kuzenim eğil hahhabende çok kuzen var) tüm sevdiğim kuruyemişleri yediğini ve benim ağladığımı hatırlıyorum; annem sinirlenip bir bıçağı eline alıp bana saldırmaya çalışmıştı ama diğer herkes onu tuttu....
Aşırı ama aşırı agresifti!! daha fazla nasıl denir bilmiyorum
Haklı olmak değil de mutlu olmak var ya benimki o… konudaki kadar olmasa da annem de küçükken beni az üzmedi. Ne kadar sevimsiz olduğunu görebilseydi yapmazdı. O yüzden ben anneme kin tutmuyorum. Keskin sirke küpüne zarar zaten, gerek yok. Bir faydam olduysa çok memnun olurum. Ben de size teşekkür ederimAyy ne kucaklayıcı ne hoşgörülü bir yorum. Ben o kadar bileylenmişim ki bayır aşağı saldım yazdım da yazdım. Yorumunuzu görünce içim cız etti.
Burası insana en çok başka açılardan bakmayı öğretiyorTeşekkür ederim size kendi adıma.
Buradaki annenin anlayacağını sanmıyorum ama keşke hep önerdiğinizi yapsak. vicdan rahatlığı güzel şey
Haklı olmak değil de mutlu olmak var ya benimki o… konudaki kadar olmasa da annem de küçükken beni az üzmedi. Ne kadar sevimsiz olduğunu görebilseydi yapmazdı. O yüzden ben anneme kin tutmuyorum. Keskin sirke küpüne zarar zaten, gerek yok. Bir faydam olduysa çok memnun olurum. Ben de size teşekkür ederim
annemi ciddiye alıp saygı duyuyorum tabiii , o burada söylediği bıçaklı an yada başka diğer agresifleri benim çok çok küçüklüğüme ait. Sorsanız başka anı da hatırlamıyorum o yaşlarıma dair, sadece bu travmalarım. Aşırı korkardım ondan aşşşıırıı.. Aslında o kadar uslu, normal ve de güzel aslında sarışın kıvır kıvır bir bebek; yinede bana dayak atacak neden bulurdu o zamanlarYani bıçakla evladının ya da daha doğrusu herhangi bir canlının üzerine yürüyen birini neden ciddiye alıp kendinizi yetersiz hissedersiniz ki
Anneniz size bak o en pahalı hediyeleri getirmiş dediğinde “değenlere getirmiştir para benim param layık görsem ben de getirirdim” diyin. Ya da ne bileyim “anne sen de mi istesen bir şeyler malum yıllarını reklamına verdin onun” falan.. sevgi saygı kaldı mı içinizde bilmiyorum ama kalmadıysa bunlar söylenmek için güzel seçenekler
Her şeyin en iyisi ve en kötüsü vardır.
Kuzeniniz doktor olmuş sorun annenize neden bulunduğu ülkede sağlık bakanı olmamış? Niye cumhurbaşkanı değilmiş? Hadi sorun hadiBöyle saçma kıyaslara bakalım kendisi ne diyecek
Aklıma bir filmden sahne geldi;
babasına göre çalışmayan etmeyen işe yaramaz bir adam var. Babasına diyor ki sen ne yaptın peki? Sen nesin peki? Genel cerrah… arkadaşlarımın babası kalp cerrahı beyin cerrahı sen? Sen nesin? Genell cerrah. Uzman olduğun bir alan yok..” böyle devam eden bir diyalogtu
Sizin de aynı o hikaye. Anneniz sizi beğenmiyo da kendisi ne yapmış. 0 pound kazanarak sizi aşağılaması beni yerle bir etti
Çok tanıdık bir durum diyip geçiştireceğim:))annemi ciddiye alıp saygı duyuyorum tabiii , o burada söylediği bıçaklı an yada başka diğer agresifleri benim çok çok küçüklüğüme ait. Sorsanız başka anı da hatırlamıyorum o yaşlarıma dair, sadece bu travmalarım. Aşırı korkardım ondan aşşşıırıı.. Aslında o kadar uslu, normal ve de güzel aslında sarışın kıvır kıvır bir bebek; yinede bana dayak atacak neden bulurdu o zamanlarAma annem yaş aldıkça yumuşadı ve düzeldi, ilgi ve sevgi gösteren bir insan haline geldi. Şimdi çoğunlukla hatırlamıyorum o zamanları ama, yeri gelip benim üstüme o kadar psikolojik olarak yüklendiğinde, tüm herşey gözümün önünden yine geçiyor. Bünyemin savunma mekanizması 'eeeh dur orada!!! burada mantıklı olmayan şeyler ve insanlar var, hatırla geçmişi' diyor sanki
Ne saçmalıyorsunuz Allah aşkına hiç mi psikoloji bilginiz yok hiçbir zaman hiçbir insana kıyaslama yapılmaz anası övmüş de ne olmuş kadın 2 master yapmış ama içte yareeeeBenim kuzenimde böyleydi annem hiç övmezdi o kızı. Keşke övseymiş bi kıyaslama nelere kadir. Hayatın kurtulmuş
Hırslanmış ve güzel yerlere gelmiş. İyice içinede kapanabilirdi. Güçlü biriymişNe saçmalıyorsunuz Allah aşkına hiç mi psikoloji bilginiz yok hiçbir zaman hiçbir insana kıyaslama yapılmaz anası övmüş de ne olmuş kadın 2 master yapmış ama içte yareeee
Hayır iyi yerlere gelse bile kadın mutlu mu içine yara olmuş konu açmış içine kapanık mı değil mi bilmiyoruz iş hayatı iyi de sosyal hayatı nasıl acaba kıyaslama hiçbir şekilde yapılmaz o evlat okusa da okumasa da her şeyiyle kabuldür insan olması kâfi kıyaslandığı kişi ile ilişkisini soralım isterseniz ne düşünüyor hanımefendi o kişiden nefret ediyor tahminimi söyleyim vay be ben neler yaptım ama o kişi kadar olamadım mı diyor anne baba gözünde evladın yaptıklarını küçük görmek kadar kötü bir şey olamazHırslanmış ve güzel yerlere gelmiş. İyice içinede kapanabilirdi. Güçlü biriymiş
Ya kıyamam sana ama boşuna kafana takip uzuyosun kendini boş yere psikolojini bozmuslar. Kendilerinde gördükleri eksikleri başkasında tam olarak gördükleri için övüyorlar aslında kendilerinden memnun değiller. Kendi eksikleri sende tam olsun istiyorlar ama bunu yaparken ne kadar zarar vermişler sana ne yazık ki hala farkında değiller.Merhabai
Hızlıca başlıyorum..
31 yaşıdayım.. küçüklüğümde başarılı bir çocuktum. Tembel yada akılsız değildim. Haylaz hiç değildim. Hep o sınıfın en sessiz kızıydım.
Ama zeka küpü bir kuzenim vardı, aynı yaştayız, o okulda ödül falan alırdı, okul birincisi seçilirdi her yıl. Annem, girdiğimiz her ortamda kuzenimi över ondan bahsederdi. Benim konum hiç geçmezdi.
Bana çok sevgi göstermezdi küçükken, bir şekilde memnun olmazdı (ayrıcada gençken çok agresif biriydi).. En güzel, en zeki, en başarılı, en yetenekli falan değildim. Normal bir çocuktum, bende takdir edecek bir şey bulamazdı. Beni aşağılık kompleksine sokan şey beni övmemesindense, sürekli en olanlardan bahsetmesiydi. Mesela kuzenimden bahsederken onun teyzesi olduğu için gururlana gururlana konuşurdu ama ben çok siliktim.
Liseye geçtiğimde eskisi kadar iyi de değildi notlarım artık 3ler 4ler vardı karnemde. Zar zor taktir teşekkür falan alıyodum okulda. Bana annemde babamda hep aşağı zekalıymışım gibi davrandı o dönem. Çünkü onlar çevrede okul birinciliklerini falan görüyorlardı.Çıtaları hep en üstteydi. Ailede benim hiç üniversiteyi kazanabileceğime dair umut yoktu. Ha bu arada, onların bu kadar üstün şeylerde gözü varkende, ya ders çalıştıralım, kursa gönderelim destek olalım gibi bir düşünceleride olmadı. Maddi imkanımız yoktu - annem hayatı boyunca hiç çalışmadı, babam ise sadece 7 yıl biryerlerde işçi olarak çalıştı -, ben dersane yüzü görmedim yada ailem eğitimli insanlar değildi biri lise diğeri ortaokul mezunu, hiç bişeyde bilgileri yoktu. Kendi kendime ne isem oydum. Ve onlar için bu hiç yeterli değildi. Bana üniversite sınavından önce okusanda bişey olamazsın çünkü bu hayatta önemli olan en iyisi olmak demişti annem.
Neyse üni. sınavını kazandım. İyi bir şehir iyi bir okulda. Ama yine en top nokta değil (Koç, Boğaziçi falan değil yani bi tık altı).. Kimse memnun olmadı.
Bu arada ben okudum, çalışma hayatına girdim sonra yurtdışında master yaptım, sonra ikinci masterımı yaptım, uluslar arası bir firmada çalışmaya başladım.. Kısa bir süre memnun oldular...Ama kuzenim doktordu türkiyede geçen seneye kadar ve Londra'ya taşındı eylül ayında. Maaşı 10 bin pound'muş.. benim tabi yarısından bile az ama mutluydum ve zengin hissediyordum - onlara bile üç beş birşeyler gönderyordum-, her ihtiyacımı karşılıyordum. (ben Londra da değilim daha fakir bir avrupa ülkesindeyim).. Şimdide başladı annem sürekli söylenmeye 'aah onun maaşı şöyle böyle, okudu kazandı ve oldu, seninde en azından şöyle olmalı, o türkiyeye ziyarete gelirken herkese en üst markalardan, çanta mont ayakkabı hediyeleri alıp gelmiş, yapabilmiş.. şirketinle konuş sana zam gelmeli bunun zamanı geldi, yada işini değiştir, madem gurbettesin sende iyi kazanır olabilmelisin'. Önceden yoktu bu, (benim kuzen Londra ya gitmeden önce) buraya ilk geldiğimde bin euro bile kazansan ne iyi para modundaydık. Hay o çocuk Londra ya taşınmaz olaydı diyorum şuan.......
Karşılaştırma hiç bitmedi hayatımda. Annem yaşlandıkça yumuşadı bana davranışları vs. ama hala benimle hiç övünmez. Belki diceksiniz amaan hangimizin ailesi bizle övünüp duruyor ki... Ama benimki çok takıntılı bir şeylerde en iyi olunmasına, ve bana hissettirdiği hep, herkesi övüp beni övmediğine göre ben hiç yeterli değilim.
Bende hep taktım kafama. Neden ben o mevkide değilim. Daha çok yapmalıyım daha çok yapmalıyım. Koş koş... Yıllardır çok yoruldum koşmaktan, çünkü yetişemeyeceğim ciğere koşuyorum. Ve hep özgüvensizim, yetersiz hissediyorum.
Annemse hala daha, başkasının evliliğindeki mutluluğu, başkasının işinde ki makamını, başkasının çalışmaktaki hırsını, başkasının başarılarını ve kazancını konuşmaktan kendisini alamaz.
Kendimi çok kötü hissediyorum bugün, çünkü son konuşmamızda telefonda bana o son söylediğim şeyleri dedi 'şirketinle konuş zam yapsınlar yada değiştir işini, o 10 bin pound kazanıyormuş herkese üst marka hediyeler getirdi' falan filan... Bende yapıyorum elimden geleni ama hayat bana daha ortalama şeyler sundu belki. Bilmiyorum..
Farkındalıklarım oluşmaya başladı, ama bunu nasıl aşacağımı bilmiyorum.
Hayir bu dogru degil! Yapamaz ve yapamiyor da! Her isteyen master biterebilecek kapasiteye sahip degil. Pek cok kisi dogru duzgun bir universite egitimini bile bitiremiyor. Hep ivir zivir bolumler.yerimde olmak için can atan insanlar mı???? K.çını yırtıp, süreçte acı çeken herkes benim yaptığımı yapabilir. Ben özel falan değilim
Anneniz agresif falan degil ruh hastasi ve kompleksli . Hayata karsi olan butunannem gençken çok agresifti, size derecesini anlatmam bile çok zor inanın.
çok çok küçükken, (sanırım okula bile başlamıştım daha), ananemin evinde bir kuzenimin (bu o en zeki doktor kuzenim eğil hahhabende çok kuzen var) tüm sevdiğim kuruyemişleri yediğini ve benim ağladığımı hatırlıyorum; annem sinirlenip bir bıçağı eline alıp bana saldırmaya çalışmıştı ama diğer herkes onu tuttu....
Aşırı ama aşırı agresifti!! daha fazla nasıl denir bilmiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?