Tabiki kirici bir durum fakat anne her ne kadar iyi niyetli de olsa soz verirken, sonrasinda agir gelmis olabilir. Ablanizin cocoguna bakarken yasi kacti arasi cok var mi bilemiyorum ama o donem daha dinc hissediyor olabilir belki suan zor gelmistir yada cocuktan cocuga da farkeder. Ben olsam mesafe falan koymam cunku sonuc itibariyle kimse kimsenin cocuguna bakmak zorunda degil. Eger maddi durum sikisiksa ben olsam annem bile olsa baskasina guvenip cocuk yapmazdim. Hamileligimin 8.ayinda izne ayrilmistim iznimi kullandiktan sonra bebegime bakmak icin isi biraktim. Annemden isteseydim eminim bakardi fakat ona da agir gelebilirdi. Zamaninda kendi cocuguna yani bana bakarak buyuterek uzerine duseni yapmis zaten. Ben oglumu anasinifina baslattiktan sonra ise basladim. O gune kadar kimseye emanet etmedim. Bu arada annem en buyuk yardimcimdi. Gittim belli araliklarla iki hafta kaldim on gun kaldim eve dondum, sahil beldesinde oturuyor. Hem tatilimi yaptim hem yukumu hafiflettim fakat daha fazlasini beklemedim. Her anne cocuguna kendi bakmali.. dogururma karari alirken kimseye guvenmiyoruz, guvenebilecegimiz sorumluluk yukleyebilecegimiz tek kisi cocugumuzun babasi.. gerisi ister bakar ister bakmaz, ister yardim eder ister etmez..Kızlar bir akıl verin çok doluyum çok sinirliyim ne yapıcam bilmiyorum.
Bir kızım var şuan 10 aylık olucak 7. Ayında işe başladım kızıma annem bakıcam diye hamile kalmadan bile söz veriyordu bakmayada başlamıştı taki 3 gün önce ben işteyken arayıp ağlayarak ben bakamıyorum işi bırak gel götür kızını diyinceye kadar daha 2 ay bakmıştı oysaki.Doğumdan sonrada hiç yanımda olmadı kalmadı etmedi.2 yaşında kreşe vericem diye anlaştık bende zaten ömür boyu bak demedim.Yok hastalandım yok başım tuttu hastaneye gitcem dedi tamam anne iyileşinceye kadar izin alayım 1 ay 2 ay ne kadar istersen dedim yok ben bakmak istemiyoruma döndü.Ablamın kızına 2 yıl baktı ama bana gelince bakmak istemiyorum olması üzdü ve bozuldum açıkcası herşeylerine ben koşturuyorum diğer kızları değil.Annemin hasta olması gerçek bir konu olsa anlıcam ama annem ablamın kızına bakarkende hastalandım bakmıcam der bırakırım diye anlatan bi kadın şimdi böyle demesi inandırıcı gelmiyor.Konuşmaya halini görmeye gittim hiçbirşeyi yoktu evini temizlemiş halılarını değiştirmiş yemek yapıyodu kızımın eşyalarınıda toplamış hepsini kapının dibine koymuş kafasında direk bitirmiş.Benim maddi sıkıntı içinde oldugumuda biliyor.Ben konuşup orta yol bulmaya çalıştıkça yok yok istemiyorun diyip durdu bende tüm eşyalarını alıp geldim kızımın.İşi bırakmak için patronumla konusmaya gidicem pazartesi günü.Başka bakabilcek kimsemde yok.Siz olsanız ne yapardınız nasıl bi tavır alırdınız allah aşkına çizgimi çekmelimiyim?