Sonunda anlatabiliyorum

Phalanx ne yapsın?

  • Affet

    OY: 21 10,9%
  • Sil gitsin

    OY: 171 89,1%

  • Ankete Katılan
    192
kız ben severim annemi ama:KK70:

cocuk halimle annemi büyütmüş insanim kerata az cektirmedi bana:KK53:

ama iste bu acı gecmiyo naparsan yap gecmiyo. bi affediyorum bi affetmiyorum nevrotik gibiyim.

baba tarafiyla görüşmüyorum zaten cogunu en son dugunumde gordum.

insallah bundan sonra bizler erdemli mutlu hayatlari olan guzel evlatlar yetistiren insanlar oluruz.
Amin.
İnşallah bizim çocuklarımızla bağımız sağlam ve güzel olur :)
 
Boyle anne olmaz olsun.sil gitsin o senin ayagina hayat boyu bag olur.ailenle mutlu mesut yasa bir annem var deme bence
 
Nihan Kaya’nın “İyi Aile Yoktur” kitabını mutlaka ama mutlaka okumalısınız, yaralarınıza iyi gelecek.
Affetme konusunda şöyle diyor: “Affetmenin şifa verici hiçbir etkisi yoktur. Affetmenin gerekli olduğuna inandığımız sürece gerçek anlamda affedemeyiz. Evladın anne-babaya hisleri dahil, herhangi bir insanın herhangi bir insanı herhangi bir nedenden ötürü affetmeme hakkı vardır. Herhangi bir insanın herhangi bir insana herhangi bir şey hissetme hakkı vardır. Çocukların, anne-babaları dahil herhangi bir kimseden yahut herhangi bir şeyden şikayetçi olma, öfkelenme, ağlama, tepki verme, eleştirme, isyan etme, üzülme ve acı çekme hakkına saygı duymadığımız sürece çocuğu her şeyiyle kabul etmiş sayılamayız. Halbuki her çocuğun ihtiyacı olan temel şey, anne-babası tarafından kayıtsız şartsız kabul görmektir.”
 
Affetsen yine üzüleceksin zor bir karar seni yıpratmasına müsaade etme
 
Ne araması ne sorması arkadaşlar yorumları okuyorum da siz farkında mısınız babasının verdiği harçlığı dahi vermeyip bulduğu parayı sorgulamayan biri. Anne mi? Bu insan değil ne annesi 9ay karnında taşısa nolur kalbinde taşıyamadıktan sonra
Peki anne bu hale nasıl geldi?
Belki kimsenin bilmediği yaşadığı ağır trawma sonucu böyle oldu.ya da nebiliyim işte belki istemeden yaptı ,kısaca aklım almıyor bir annenin böyle olmasını.sebep bulmaya çalışıyorum.
 
Çok nadir de olsa bazı ebeveynlerin, üzerinde pek fazla emeğinin olmadığı çocuklara karşı bi soğukluğu, hissizliği olduğunu gördüm. Sanırım sizin de ilk çocukluğu babaanneyle geçirmeniz, anneyle aranızda oluşması gereken bağı engellemiş. Bunda sizin suçunuz neyse...
Bence silmeyin ama eşinizle aranıza girebilecek kadar da yakınlaşmayın, niyeti ne belli değil çünkü. E kolay değil tabi bu saatten sonra sevgi ve güven kazanmak. Size pek annelik yapmamış ama belki torunlarına iyi bir anneanne olur.
 
Bende çok mesafeli davranıyorum sürekli neden beni öpmüyorsun sarılmıyorsun diye soruyor. Bazen şaşırıyorum şizofren mi üvey annemi bu kadın diye düşünüyorum. Babam bensiz ölürdü şimdi onu da doldurdu bana karşı aramıyor sormuyor vefasız diye. İnsanın ailesi hayattayken bu kadar yalnız olması nasıl bir cezadır bilmiyorum. Asla özür dilemez çok değişik bir kadındır. Suya götürüp susuz getiren cinstendir. Artık eşim ve çocuklarıma odaklanıp hayatımdan çıkarmalıyım sanırım.
Bence çıkarın bu saatten sonra ya para için yanınıza sığınır ya kardeşlerinden tekme yediği için ben silerdim bir dahada arkama bakmazdım
Ne anneliği var ki ne hakkı olsun
 
Anne barışılacak gibi durmuyor.Merhaba merhaba seviyesinde bayramlık seyranlık bi ilişkiyi hak ediyor.

Eşin çoğu insanın yapmadığını yapmış,maşallah.
 
Bir teyzem arayıp özür diledi biz haksızdık dedi. Hepsinin sorunlu evlilikleri var içlerinde normal ve mutlu yok. Evet eğer erkek olsaydım daha çok sevebilirdi. Ama erkek kardeşime karşı da bencil onla da anlaşamıyorlar hep kavga halindeler.
Bu hastalıklı ailede yetişmiş bireylerin normal evliliği olsa şaşarım
Hanımefendi lütfeder gibi haksızdık diyor birde
Ben olsam çok güzel laflarla kapatırdım o telefonu
 
Malesef bende oyle sevgisiz bi anne var ama sadece bana ve bir kardesime oyle kotu bi çocukluk yasadim suan onu bazen gormek bile istemiyorum mesafemi koydum bazen kotu olsamda hak ettigi halde kendime kiziyorum boşver diye ama malesef olmuyor simdi başka bi kardesime oyle annelik yapiyor ki gorunce içimdeki yangini anlatamam hep kendimde suç aradim bende suan bi evladim yok ama olursa onun gibi olmaktan hep korktum insallah ben evladima iyi bir anne iyi bir arkadaş olucam onun yaptigi gibi olmıcam ben bunlari hak etmedim bugunki hayatimi sorsaniz yine sevgisiz ve yanlizim başkalari tarafindanda deger verdigim çoğu hak etmiyomuş bunu da anladim ona ragmen hep hayata gulumsemeye caliştim sizde guclu olmaya calişin
 
bardağın dolu tarafından bakarsak bizim evlatlarımız biraz daha şanslı. Ilgi sevgi göremeyince, evladın kıymetini daha iyi anlayabiliyoruz. :)
 
Peki anne bu hale nasıl geldi?
Belki kimsenin bilmediği yaşadığı ağır trawma sonucu böyle oldu.ya da nebiliyim işte belki istemeden yaptı ,kısaca aklım almıyor bir annenin böyle olmasını.sebep bulmaya çalışıyorum.
Arkadaş bahsetti annenesi de normal değilmiş erkek çocukçutmuşlar. Ne olursa olsun herkes annesi gibi olmak zorunda değil. O zaman konu sahibi de evlatlarına öyle davransın ve annemde böyleydinin arkasına sığınsın. İnsan aksine daha çok kendi yaşadıklarını yaşatmamak için çabalamalı bence
 
Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
Yorumları okumadım sadece yukarıdaki ankette sil gitsin cevabının yüzdeliğini görünce oldukça şaşırdım.Anneniz dengesiz bir insan olabilir, karakter sorunları olabilir,geçmiş yaşantısı onu kötü huylara itmiş olabilir herşey olabilir ama sonuçta Anneniz.Peygamberimizin bir hadisi var Allah'tan korkun da çoçuklarınıza adaletli davranın diyor.O size yaşattıklarının hesabını verecek.Ama siz gönlünüzü açın hiç birşey kaybetmezsiniz
 
Annem bana ulaşamadığı için halama 'beni arasın' demiş. Aradım ağladı. Torunları özlüyorum görüştürmüyorsun vs. duyan gerçek sanır nasıl melek. Sabrım kaldırmıyor artık ikiyüzlülüğünü arayıp hakaret etmek istiyorum ama kendimi tutuyorum. Sadece bu hafta engelledim ondan önce aramasına engel bir durum yoktu. Sonuç olarak kendini kurban gibi hissedebilmek için elinden geleni yapıyor babamda saf inanıyor. Allahım benim sınavımda annem sanırım.
 
Annem bana ulaşamadığı için halama 'beni arasın' demiş. Aradım ağladı. Torunları özlüyorum görüştürmüyorsun vs. duyan gerçek sanır nasıl melek. Sabrım kaldırmıyor artık ikiyüzlülüğünü arayıp hakaret etmek istiyorum ama kendimi tutuyorum. Sadece bu hafta engelledim ondan önce aramasına engel bir durum yoktu. Sonuç olarak kendini kurban gibi hissedebilmek için elinden geleni yapıyor babamda saf inanıyor. Allahım benim sınavımda annem sanırım.


bu da buraya actigin baslik icin bi sebep daha iste...

iyi yapmışsın demekki degismedi degismeyecek
kendine yuk olacak hic biseyin altina girme.

sen de degerlisin. sen de ozelsin. senin de ihtiyaçların isteklerin beklentilerin vardi var ve var olacak.

ama onun bunlari karsilamasi pek mumkun degil sanirim.

baban da kendisi bilir. erkekler yaslandikca karisina düşkün oluyo. o konuda da yapacak bişey yok maalesef. herkes kendi bilir deyip yoluna devam etmelisin
 
bu da buraya actigin baslik icin bi sebep daha iste...

iyi yapmışsın demekki degismedi degismeyecek
kendine yuk olacak hic biseyin altina girme.

sen de degerlisin. sen de ozelsin. senin de ihtiyaçların isteklerin beklentilerin vardi var ve var olacak.

ama onun bunlari karsilamasi pek mumkun degil sanirim.

baban da kendisi bilir. erkekler yaslandikca karisina düşkün oluyo. o konuda da yapacak bişey yok maalesef. herkes kendi bilir deyip yoluna devam etmelisin
Aynen öyle. Hayat devam ediyor. Sanırım doğum sonrası insan hassaslaşıyor. Geçici bir dönem tekrar toparlarım. Olmuyorsa zorlamanın gereği yok bazı insanlar neyse o kabullenmek lazım.
 
Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
Ben olsam affederim ve silerim hayatımda yoklar gibi devam ederim inanın hayatınıza yine soksaniz yine hiç ummadiginjz anda size zarar verip kendi yollarına bakarlar bazı insanlar anne baba olamaz sizde sorun yok hala bir tutar yan arıyorsunuz bulursanız bile tutmayın affedin ama silin
 
Ben olsam affederim ve silerim hayatımda yoklar gibi devam ederim inanın hayatınıza yine soksaniz yine hiç ummadiginjz anda size zarar verip kendi yollarına bakarlar bazı insanlar anne baba olamaz sizde sorun yok hala bir tutar yan arıyorsunuz bulursanız bile tutmayın affedin ama silin
Aynen öyle yaptım. Sadece hassas bir dönemdeydim destek olmasını hatta olmalarını (babamda) istedim. Torunu da özlemiyorlar. Bende İst gittiğimde onlara haber vermeyeceğim ve uğramayacağım. İtalya ya gitme durumumuz var veda etmeden gideceğim. Artık yeter. 30 yılda değişmeyen insanlar artık değişmez. İyi bir ders almaları gerekli.
 
Aynen öyle yaptım. Sadece hassas bir dönemdeydim destek olmasını hatta olmalarını (babamda) istedim. Torunu da özlemiyorlar. Bende İst gittiğimde onlara haber vermeyeceğim ve uğramayacağım. İtalya ya gitme durumumuz var veda etmeden gideceğim. Artık yeter. 30 yılda değişmeyen insanlar artık değişmez. İyi bir ders almaları gerekli.
Sizi seven ve sırf sizin için böyle insanlara bile değer veren bi eşiniz var iki evladiniz var Allah bağışlasın Allah yuvaniza huzur mutluluk nasip etsin birliginizi bozmasın kendi ailenizi de tam anlamıyla ruhunuzu arındırın düşünmeyin anlatmayin onlar iletişime geçmeye çalışsa bile kesinlikle girmeyin böyle bir iletişime .Allah yardımcınız olsun yolunuz bahtiniz açık olsun
 
X