Merhaba kızlar, aranıza yeni katıldım. Üye olup derdimi anlatıp anlatmama konusunda çok kararsız kaldım. Ancak anlatmadıkça her gün daha kötüye gidiyorum. Bu sebeple size içimi dökmek ve fikirlerinizi almak istiyorum. Değerli tecrübelerinizi ve fikirlerinizi benimle paylaşabilirseniz çok mutlu olurum.
Eşimle 2 yıllık evliyiz. Eşim benden 14 büyük (biliyorum aramızdaki yaş farkı çok fazla ancak eşim yaşına göre oldukça genç duruyor. Aramızdaki yaş farkı belli olmuyor) ve kendisi bir psikiyatrist. Benim ilk evliliğim, eşimin ise 2. evliliği. Ancak eşimin ilk evliliği çok kısa sürmüş ve çocuğu yok. Eşimle ablam aracılığıyla tanıştık. Daha doğrusu ablam eşimin hastasıydı (ablamın uzun yıllar çocuğu olmadı. Bu dönemde ağır bir depresyon süreci geçirdi).
Ablam tedavinin ilk başlarında eniştemle birlikte gidip geliyordu. Daha sonra eniştemin iş saatleri randevu saatleriyle çakışınca ablamı ben getirip götürmeye başladım. Eşimle tanışmam da bu şekilde oldu. Eşimi ilk gördüğümde hiçbir şey hissetmedim. Benim için normal sıradan biri gibiydi. Fakat eşim beni görür görmez etkilenmiş (etkilendiğini kendisi itiraf etti). Zamanla ben de kendisinden etkilendim. Hatta aşık oldum.
Tanışmamızdan bir sene sonra evlendik (aramızdaki yaş farkı, eşimin daha önce evlenip boşanmış olması dolayısıyla ailem evlenmemi hiç istemedi. Ancak benim ısrarlarına dayanamayarak evlenmemize izin verdiler). Evliliğimiz ilk bir yılı mükemmeldi. Eşim beni mutlu etmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu (sürekli sürprizler hazırlıyor, her dakikasını benimle geçirmek için çabalıyordu). Hem duygusal hem de cinsel anlamda ikimizde çok çok mutluyduk. Ancak evliliğimizin ikinci yılı kabus gibi geçti ve geçiyor. Çünkü kayınvalidem dizinden ameliyat oldu ve eşim tek çocuk olduğu için bize yerleşti.
Kayınvalidem huysuz ve patavatsız birisi. Geldiği günden beri eşimle bizi ayırmak için elinden gelen her şeyi yaptı. Sürekli eşimin yanında bana nisbet yapar gibi eski gelininin konusunu açıp açıp duruyor. Eşimi annesini uyarması konusunda kaç kez tembihledim ama eşim annesini hiçbir zaman uyarmadı
Kızlar eşimle biz birkaç kez çocuk denemesi yaptık ancak hiçbirinde başarılı olamadık. Annesi onu da başıma kalktı. Bu da ablası gibi kısır heralde çocuğu olmuyor deyip deyip durdu. Neymiş soylarını yaşatacak bir torun veremiyormuşum. Eski geliniyle oğluna nazar değip boşanmasalarmış mutlaka çocukları olurmuş. Eski gelinin ailesinde herkes ikiz üçüz doğuruyormuş. Bizim aile ise kısırmış
Annesi böyle söyledikçe eşim hep sustu. Cinsel anlamda da benden uzaklaştı. Kendisine yaklaştıkça beni itti. Oysa annesi gelmeden önce beni hep teselli ediyordu. Aşkım biz daha yeni evliyiz illa ki çocuğumuz olur acele etmemize gerek yok diyordu. Ancak kayınvalidem geldikten sonra devamlı bizim çocuğumuz olmayacak mı? Ben hiçbir zaman baba olamayacak mıyım diye söylendi. Her söylenmesinde ona sarıldım öptüm birlikte olmak istedim ama eşim bu isteğime bazen karşılık verdi bazen de zaten çocuğumuz olmuyor diyerek reddetti. Annesi yüzünden üzerimde o kadar çok çocuk baskısı oluşmuştu ki eşimi doktora gitme konusunda ikna ettim. Fakat eşim yemeyip içmeyip hemen annesine yetiştirdiği için kayınvalidem bana ağzı alınmayacak sözler etti hem de eşimle birlikte doktora gitmemizi engelledi. Oğlunda sorun yokmuş sorun bendeymiş benim doktora gitmem lazımmış. Bizde kısırlık ırsiymiş. Tüm ağır laflar işitmeme rağmen hep sustum. Yaptığım tüm yemekler beğenilmedi. Bakımsızlıkla suçlandım. Sırf oğlu gibi doktor olmadığım için eğitimsiz oldum. Daha pek çok şey…
Bardağı taşıran son damla ise eşimin bana yalan söylemesi oldu. Biz eşimle sevgili olduğumuz dönemde eski eşini boşandıktan sonra hiç görmediğini zaten boşandıktan sonra bana onun evlendiğini söylemişti. Ama kayınvalidem sağ olsun eşimin tüm yalanlarını ortaya çıkardı. Meğer eski eşi boşandıktan sonra hiç evlenmemiş, hatta eşimle gerek sevgili olduğumuz gerekse evlendiğimiz dönemde bile birkaç kez görüşüp kahve içmişler
Hala arkadaşlarmış. Kayınvalidem bunu bana eşim işteyken ballandıra ballandıra anlattı. Benim duyar duymaz kaynar sular başımdan aşağıya döküldü. Elim ayağım titriyordu. Hemen eşimi aradım sordum. içimden nolur doğru olmasın diye dua ediyordum. Ancak eşim uzunca bir süre sessiz kaldı, cevaplamak istemedi. O sessiz kalınca ben de tamam anladım ben her şeyi dedim ve yüzüne kapattım. Yüzüne kapatır kapatmaz beni sürekli beni aradı mesajlar attı. Asla cevap vermedim. Tüm eşyalarımı topladım ailemin evine döndüm. Yaklaşık bir aydır ailemin yanındayım. Eşim barışmak için çok çabalıyor. Ayrıldığımızdan beri her saat başı arıyor, benimle görüşmek istiyor. Ancak ben aramalarına dönmüyorum. Bir aydır yüzünü görmedim. O da benim yüzümü görmedi. Bana her gün mutlu olduğumuz güldüğümüz fotoğraflarımızı yolluyor. Annem babam eşime karşı çok sinirli eşim gelse dahi eve almıyorlar. Hatta annem ve babamla konuşmak için kayınvalidem geldi anneme babama yalvardı, yaptıklarından pişman olduğunu, ne olursa olsun bir daha aramıza girmeyeceğini söyledi.
Her gün ağlıyorum. Eşimi hala çok seviyorum. Ama tüm bu olanlar canımı çok acıtıyor. Tam affetsem mi diye düşünüyorum söylediği yalanlar ve annesi karşısında hep susup beni ezdirmesi aklıma geliyor sinirleniyorum. Ayrıca kızlar geçen hafta ablamla doktora gittim hamile olduğumu öğrendim. Öğrendiğimden beri içimde buruk bir sevinç var. Hamile olduğumu sadece ablam biliyor. Eşimin bebekten haberi yok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Siz olsanız bu durumda ne yapardınız? Affeder miydiniz? Nasıl bir yol izlerdiniz? Fikirlerinize ihtiyacım var.