Sizce boşanma sebebi midir?

bu erkeklerdeki bu salak özgüvenede ayrı şaşkınım.. çekmek zorunda deilsin seni eleştiren birini hazır senide begenmioken bas tekmei.
 
Aynı benim eşim herseye karısır öyle bir titizligi falanda yok ama herseye karısmayı sever.bir kac yıldırda beni aşagılıyıp duruyor kilo almısım diye yüz güzelligi yasımın ondan küçük olması hersey degilmiş fizikte cok önemliymiş deyip duruyor diyetisyenede gittim sporda yaptım olmuyor kilo veremiyorum en son care liposuction yaptırcam sanırım.dedim en sonunda bir zayıflayabileyim bana tüm ettigin hakaretleri burnundan getirecegim.kendisinide görseniz öyle kıvanc tatlıtug falan da degil bayagı göbeklenmiş dişini bile dogru düzgün fırcalamaz benden yascada büyük.ben onu begeniyorum ama o beni begenmiyor.bir kac kadın onu begenmiş diye kendini bisey sanıyor.sokakta kadınlar ona bakıyormus falan.
 
Herkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.

Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu:KK43: )
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...

Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..

Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?

İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
Hiç kimsenin yorumunu okumadan, bireysel olarak yorum yapıyorum. Evet boşanmak en kolayı, ancak tavsiyem önce çift terapistine gitmeniz. Ayrıca basınız sag olsun. İlla boşanmayın ya da boşanın diyemeyiz, zira o kapalı kapılar ardında yasadiklarinizi ancak siz bilebilirsiniz. Lütfen kimsenin gazina gelmeyin
 
Herkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.

Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu:KK43: )
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...

Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..

Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?

İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
Bu eleştiri
Yani göbek selülit falan
Kim yapsa alınmazdın?
 
İnanın bir sürü şey çıkarıyor anlamıyorum hiç mi bakmadı evlenirken yoksa şimdi mi batmaya başladı bilmiyorum. İçim çok huzursuz kendisine söyledim aşağılanarak bir ömür geçiremem değersizleştiriyorsun sürekli beni dedim sana artık kendimi kanıtlamak istemiyorum diyor

Size niye kendini kanitlamak zorundaymis ben burayi anlayamadim? Yazdiklarini okuyunca ben bile ekran karsisinda bunaldim. Esinizin huyu babamda da var. Sese duyarlilik degil ama her ise karisma, hicbir yapilani begenmeme, kendini iyi gorme karsisindakine hic deger vermeme durumu. Sonuc annem sinir hastasi, yitip giden yillar ve yaklasik 40 senenin sonunda bosanma arefesindeler. Bence kacin kendinizi kurtarin. Size yazik olur.
 
Normal zamanda olsanız belki haklı bikaç sebep arardık hepbirlikte ama süreç sizin için zaten zorlu.bi annenin bebeğini kaybetmes ne demek çok iyi bilirim.benimki sizinki kadar büyük değildi ama kalbinin artık atmadığını duymak ,hele ilk gebelikse yıkım ötesi oluyor.eşiniz bu zamanda değil size kusur bulmak , artık bir melek annesi oldugunuz için artık kusursuz görmeli.şükürler olsun ki eşim hep destekçimdi ona rağmen kaybımı atlatmak çok zamanımı aldı.Allah yardmcınız olsun.
 
Öncelikle başınız sağolsun, Allah ne zaman isterseniz tekrar sevindirsin sizi.

Ben şuan 90 kiloyum, aylardır kuaföre gidip saçımı yaptıramıyorum, bebeğim var bazen günlerce yemek yapamıyorum vaktim olmuyor. Tek dikkat edebildiğim şey evin temizliği ve kişisel temizliğim. Bunun dışında bir kadın olarak kendime bakamıyorum.


Eşim daha az önce bir konu açıldı ben senden razıyım iyi ki seninle evlenmişim , yine olsa yine seninle evlenirim dedi.

Anlatabiliyor muyum ? Evlilik birbirinden razı olmaktır, anlayıştır, şefkattir, sevgidir.

Ben eşinizde bunların hiçbirini göremedim . Lütfen kendi hayatınız için iyi düşünün, siz daha mutlu bir yaşamı hakediyorsunuz.
 
Üzülme canım böyle ruh hastaları kendilerinde eksik gördükleri şeyleti başkalarına yükleyerek aşağılık komplekslerini bastırmaya çalısıyorlar. Aslında o eksiklık sende değil onun kendisinde bunu bil önce. Bebegin için çok üzüldüm Allah sabır versin.
Yani kocan için ne diyeyim bilemedim değişir mi diye sorarsan değişmez.
 
adam sizi sevmiyor bu belli... seven insan kusur görmez... yok yere çabalayıp kendinizi heba etmeyin ... gönderin kendisine manken gibi bir eş bulsun tabi ona bakanı bulursa
 
adam sizi sevmiyor bu belli... seven insan kusur görmez... yok yere çabalayıp kendinizi heba etmeyin ... gönderin kendisine manken gibi bir eş bulsun tabi ona bakanı bulursa
Adam sizi sevmiyor belli
Net
Yazmaya gold üyelik vermiyorlar.
Atıldın
Kazandın
 
Öncelikle basiniz sagolsun. Psikolojik siddetin boşanma sebebi olduğunu düşünüyorum. Farkli versiyonlarini yaşadım ve boşandım bende. Karisina, hem de bu kadar hassas doneminde bu şekilde davranan insanın düzeleceğini düşünmüyorum. Umut ışığı görüyorsaniz; aile terapisi, psikolog deneyebilirsiniz. Tabi kendisinde sorun olduğunu da kabul etmez "ben deli miyim?" diye sacmalar. İkna etmeyi başabilirsiniz deneyin derim. Baktiniz o da olmadı yol yakınken iyi düşünün.. Şu durumda içerde çekirdek çitleyebilen adam degersiz olan, siz degilsiniz, lütfen üzülüp yipratmayin kendinizi. Değmez..
 
Normal şartlar altında yardım almaya çalışın diyeceğim ama 1-2 ay önce bebeğini kaybetmiş kadına selülit, sarkık meme, temizlik gibi sebeplerle yüklenen adam için çaba gösterin demek zor geliyor.
 
Herkese yazdıkları için teşekkür ederim. Sanırım kararımı verdim. Ben üzülüp ağlarken boşanma ihtimalimizi umursamadan içeride çekirdek yiyen kendine çay demleyip keyif yapan, üstelik yatağa gelme bile dememişken gelip yastığını alıp başka odada yatan(uyuyor numarası yaptım) bir adam için çabalamayacağım. Ben acıların en büyüğünü yaşadım beni sevmeyen bir adam için kendimi üzmeyeceğim. Destekleriniz yardımlarınız için çok teşekkür ederim
 
zor bir evlilik eşin zor bir insan
seni olduğun gibi kabul etmeli ilk başta
kafasındakine göre şekil almanı istiyor ise hem seni hem kendini yıpratır
boşanma sebebimidir? kişiye göre değişir
 
Çok ağır yorumlar yapılmış ve konu sahibini de çok etkilemiş. Ben "Aman da ne olursa olsun yuvanı bırakmaaağğ" diyen bir insan değilim ama burada direkt "Eşin seni sevmiyor taam mıaa" diyemeyeceğimiz kadar fazla faktör var. İşin içinde bir yas süreci olduğunu unutuyorsunuz.

Çok kısa bir süredir evlisiniz ve daha birbirinize alışamadan siz hamile kalmışsınız ve bu hamilelik sürecinde de bebeğinizi kaybetmişsiniz. Şu an hala yas sürecindesiniz, iki taraf da çok ağır bir imtihandan geçiyor aslında. Yaşadığınız bu travmatik yas sürecinin acısını birbirinizden çıkarıyor olabilirsiniz. Yani evet uzaktan eşinizin size yaptıkları çok acımasızca geliyor ama biraz altını eşelediğimizde muhtemelen onun da ağır bir buhran geçirdiğini görebiliriz gibime geliyor. Ben buradaki fevri yorumlarla acele karar vermemenizi ve işin ehli bir evlilik terapistine danışmanızı öneririm (mümkünse psikolog olsun ve eğitimlerini iyi araştırın).
 
Çok zor çok çok zor. Ömrünüzü bir insana kendinizi beğendirmeye çalışmakla mı geçireceksiniz kaldı ki siz dünyanın en mükemmel insanı olsanız bile sizi beğenmeyecek. Kusur bulmaya programlamış kendini. Psikolojik işkence denir buna
 
Çok ağır yorumlar yapılmış ve konu sahibini de çok etkilemiş. Ben "Aman da ne olursa olsun yuvanı bırakmaaağğ" diyen bir insan değilim ama burada direkt "Eşin seni sevmiyor taam mıaa" diyemeyeceğimiz kadar fazla faktör var. İşin içinde bir yas süreci olduğunu unutuyorsunuz.

Çok kısa bir süredir evlisiniz ve daha birbirinize alışamadan siz hamile kalmışsınız ve bu hamilelik sürecinde de bebeğinizi kaybetmişsiniz. Şu an hala yas sürecindesiniz, iki taraf da çok ağır bir imtihandan geçiyor aslında. Yaşadığınız bu travmatik yas sürecinin acısını birbirinizden çıkarıyor olabilirsiniz. Yani evet uzaktan eşinizin size yaptıkları çok acımasızca geliyor ama biraz altını eşelediğimizde muhtemelen onun da ağır bir buhran geçirdiğini görebiliriz gibime geliyor. Ben buradaki fevri yorumlarla acele karar vermemenizi ve işin ehli bir evlilik terapistine danışmanızı öneririm (mümkünse psikolog olsun ve eğitimlerini iyi araştırın).
Sevmiyor diyenlerin yorumlarına saygınduyuyorum ama etkilenmiyorum. Yorumunuz için teşekkür ederim bilinçli bir elden yazılmış görünüyor. Doğrusu eşimin yaptıkları artık benim son noktam oldu. Evliliğimizin başından beri bunlara katlanıyorum artık tahammül sınırım zorlandı. Ve ben bebeğimi kaybettim kimse kusura bakmasın bundan öte bir acı yok (sevdiklerimin ölümü dışında) sırf onsuz bir hayat beni üzecek diye bu eziyete katlanmak istemiyorum. Benim bir mesleğim var saygınlığım var bu yaşıma kadar yalnız yaşadım (29 yaşındayım) her işimi yaptım. Ama eşime kalırsa elinden bir iş gelmeyen beceriksiz insanın tekiyim. Tiklerim var, dağınığım, fiziğim bozuldu(normalde 174 boy 55 kilo güzel fizikli biriydim) yemek yapamıyorum iş yapamıyorum. Böyle bir insanım onun gözünde. Özgüvensiz biri değilim ama eşimin psikolojik baskısı artık kötü hissettiriyor. Üstelik de beni üzgün ağlarken bırakıp çekirdek yedi kendine çay demledi aldı yastığını başka odaya geçti uyuyor. Bir de şimdi değerlendirir misiniz lütfen durumu
 
X