- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Tam olarak bir türlü ifade edemediğim hissi söylemişsini, hayatım yarım kalacak. Ben de aynen böyle hissediyorum.
Tam olarak bir türlü ifade edemediğim hissi söylemişsini, hayatım yarım kalacak. Ben de aynen böyle hissediyorum.Ben ısteyerek hamıle kaldıgım halde bır yanım ıstemıyordu hayatım yarım kalacak bana mecburı bır ınsan olacak hıcbısey eskısı gıbı olmayacak anne olacak gıbı hıssetmıyordum kendı karakterımı. Ama dogunca hersey degıstı onsuz yarımsaat bıle duramıyorum sımdı. Artıj donusu yok bu sekıldede gıtmez esınızıde uzersınız evlılıgınızde etkılenır yardım alın bebek kıyafetlerı alın alısmaya calısın. Yaptıgınız seydende utanmayın ınsanlık hali olabılır herkes mukemmel anne olacam dıye gezemez ortada
Yapmayın böyle üzülüyorum. Evet biliyorum bebek sahibi olmak için çok fazla para ve zaman harcayan insan var ama ben de istemiyorum bu beni hatalı yapar mı ki? Elimden geleni de yapıyorum bebeğin sağlığı için. Triplere girmedim de zaten. Aksine o kadar çok baskıladım ki kendi duygularımı çığ gibi büyüdüler. İstemiyorum deyip de Allah'a emanet yaşamadım zaten. Spiralim kaydığı için hamile kaldım ben.İşte kimine allah vermez. Verende kıymet bilmez. Senin şu sahip oldugun duyguyu yaşamak için ne paralar döken insanlar var. Böyle triplere girceğine şükret ve bebeğine odaklan. Ayrıca istemiyorum ne yani. Ona göre davranıp onlemini alsaydın o zaman
Hamilelikte ki bu psikoloji bebek doğduktan sonrada devam ediyor bi yük gibi geliyor şuan hamilelik döneminde terapi almanız çok daha iyi olacak şuan size çok bi etkisi yok ama doğduğun da size muhtaç olacak ve siz hala bu psikolojide olacaksınız lohusalık da üstüne eklenince üstesinden gelmek daha zor bi hal alacak . Annelik çok fazla fedakarlık istiyor ki yeri geliyor okadar istediğimiz olması için uğraştığımız bebeklere tahammül etmek zor oluyorken sizin şuan ki psikolojiyle o bebeğe bakmaniz cok zor ve eziyet dolu olur terapi diyorum kesin ve net olarak terapi almazsaniz bunun üstesinden gelmeniz çok zor.
İşte kimine allah vermez. Verende kıymet bilmez. Senin şu sahip oldugun duyguyu yaşamak için ne paralar döken insanlar var. Böyle triplere girceğine şükret ve bebeğine odaklan. Ayrıca istemiyorum ne yani. Ona göre davranıp onlemini alsaydın o zaman
Yapmayın böyle üzülüyorum. Evet biliyorum bebek sahibi olmak için çok fazla para ve zaman harcayan insan var ama ben de istemiyorum bu beni hatalı yapar mı ki? Elimden geleni de yapıyorum bebeğin sağlığı için. Triplere girmedim de zaten. Aksine o kadar çok baskıladım ki kendi duygularımı çığ gibi büyüdüler. İstemiyorum deyip de Allah'a emanet yaşamadım zaten. Spiralim kaydığı için hamile kaldım ben.
Hic oyle dusunmeyin. Ortalikta bir havuz var ve tum kadinlar sirayla ordan bebek mi aliyorlar ki siz baskasinin olmayan cocuguna engel olasiniz? Birilerinin olur birilerinin olmaz,tamamen tibbi bir durum. Lutfen boyle “bazisinin olmaz arar,bazisinin olur da kiymet bilmez” tarzi sacma sozlerine uzulmeyin. Yeteri kadar asmaniz gereken sey var ,bir de bu eklenmesinEvet haklısınız baskılamaktan olmalı. Değişimin tohumları zihinde atılır ama suyu davranışlarla verilir diye bir söz var ya ondan hareketle istiyor gibi davranırsam, mutlu gibi davranırsam, iyi bir annenin yapacağı şeyleri yaparsam gerçekten ister ve mutlu olurum sandım. Bir de saçma biliyorum ama kimseye de söyleyemedim bu durumu. İnsanlar çocuk sahibi olmak için çok uğraşıyorlar şimdi ben böyle yakınsam herkes bencil olduğumu düşünür diye düşündüm.
Kafam karışık. Bir yandan söylediğiniz gibi çocuğunuzu kendi hayatınıza uydurun gibi söylemler var bir yanda da o bir birey bırakın ne yapacağını kendi seçsin gibi. Nasıl davranmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yok o yüzden. Şimdi o olaydan sonra psikiyatrik destek almaya başladım ama daha iyi olmadım. Daha kaç gün oldu gerçi zaman gerek ama en azından birileriyle paylaştığım için bir nebze olsun daha iyi olurum demiştim, hiç olmadı. Nolur ilaç verin bana diye ağlayacak kıvamdayım.ben de bunlari yazmaya gelmistim.
@strawberry swing yasadiklarinizi yasayan binlerce kadin var. kendinizi yalniz hissetmeyin..daha dun aksam bir arkadasim 5 yasindaki cocugu icin benimle iletisim kurmaya baslayana kadar onu kabullenemedim dedi.
cocuklar ailelerinin cizdigi disiplinde buyurler. ingiliz bir komsum vardi. oglu 1 yasindayken cocugunuza ne soylerseniz onu yapar, elleme dediginizi ellemez derdi. ikinci oglani dogurdu hala evinin duzeninde gram degisiklik yok. yerde vazolar duruyor. ya da kucuk cocuklari ile 1 yil tatil yapan aileler var forumlarda. yani siz ne yapnak isterseniz cocuk da ona uyum saglayabilir. onemli olan yontemini belirlemek.
fazla ertelemeden kendi sectiginiz, guvendiginiz bir psikolog ile gorusmeye başlayın. kendinize zaman verin.
Şimdi ayrıntılı ultrasonda bir şey çıksa çok suçlu hissedeceğim biliyorum. Ben sinir krizi geçirdim diye kanama oldu zaten. Doktora gitmeye korkar hâle geldim bir şey çıkacak diye.
Benzer seyleri yasayanlari biliyorum.Suclu hissetmeyin,hayirlisini dileyin,meditasyon yapin,dua edin.Kolay degil ama ustesinden gelirdiniz cunku farkindalikli bir yazi yazmissiniz.Merhaba, bu forumu uzun süredir dışarıdan okuyordum ben de bir şey danışmak için üye olmaya karar verdim.
Hamileyim. İstediğim bir gebelik değildi. Çocuk sahibi olmak istemiyordum. Eşim istiyordu ama ben istemediğim için üzerime düşmeyi bırakmıştı.
Pandemi sürecinden hemen önce hamile olduğumu öğrendim. Şaşırdım, üzüldüm. Ama aldıramadım. Pek doğru gelmedi. İkimizin de iyi işleri var, sağlık problemimiz, iyi bir evliliğimiz var yani gözle görünür bir pürüz yok dolayısıyla bebeği aldırmak haksızlık olur gibi geldi. Zaten eşimin istediği bir bebekti. Onu da ikna edebileceğimi pek sanmıyordum yani etsem de mutsuz olacaktı. Kaldı.
Alışmaya çalıştım, mutlu olmaya çalıştım. Davranışlarımın da düşüncelerime etki edeceğine inanarak çevreye gülümsedim, hiç problem yokmuş gibi davrandım. Hareket edince, tekme atınca için gidecek falan dediler ben hareketleri hissedince daha tedirgin oldum. Cinsiyetini öğrenince çok heyecanlı olacak dediler ben hiçbir şey hissetmedim. Hiçbir bebek ürününe bakmadım. Sürekli eşim kıyafet, oyuncak bakıp durdu. Ben o süreçte hamilelik bitince giyerim diye beğendiğim kıyafetleri aldım.
Sürekli kontrollü davrandım, hiç mutsuzum demedim. Bir görev gibi doktora gittim, vitamin aldım. Sağlıklı beslendim. İlave şeker hiç kullanmadım. Karantina döneminde evin içinde bile her gün bir saat yürüdüm. İdeal anne gibi davranmaya çalıştım. Ama alışamadım. Mutsuzluğum sürekli arttı. Sabahları sanki başımın üzerinde bir kara bulutla uyanıyordum.
En sonunda geçen hafta patladım. Arkadaşlarımızla buluşmuştuk. Her şey güzel başladı, en sonunda konu hamileliğime geldi. Herkes heyecanlı heyecanlı bebekle ilgili konuşmaya başladı. İsmini tartıştılar, bakıcı önerileri vermeye başladılar. Kreşlerden, organik bebek kıyafetlerinden bahsettiler... Kendimi çok çok bunalmış hissettim. Bir noktada artık başım dönmeye, sesler uğultu gibi gelmeye başladı. "Susun, istemiyorum," diye bağırdığımı hatırlıyorum. Gözlerimi hastanede açtım. Sinir krizi geçirmişim. İstemiyorum ben bunu diye bağırmışım, ağlamışım. Kanamam olmuş hatta.
Şimdi artık gizlemeye çalışacak bir şey de kalmadı. 10 gün raporluyum. Evdeyim. Ve çok suçlu hissediyorum. Yani herkesin içinde öyle bir duruma düştüm. Eşim bir şey belli etmiyor ama üzüldüğüne eminim. Kırılacak bir eşya, cam bebek gibi davranıyor. Kısık sesle konuşuyor falan. Çok kötü hissediyorum. Zayıf bir insan olmadım hiç. Ama şu an zayıf bir insanım. Suçlu hissediyorum. Geceleri de uyuyamamaya başladım. Kabus görüyorum çünkü. Şu anda baya yaşamaktan bıktım. Benzer şeyler yaşayanlar var mı, fikir almak istedim.
Kısmen oyle olsada dogunca emın ol onsuz bıseyler yapmayı basta sen ıstemıceksın bakacak bırılerınde varsa yakınında zamanda ayırırsın kendıne arada bır. Ama varya bebek sevmek cok guzellll ınsallah zor bır bebegın olmazda hıc bu dusundugun seylerı dusunmezsın ozmannnnTam olarak bir türlü ifade edemediğim hissi söylemişsini, hayatım yarım kalacak. Ben de aynen böyle hissediyorum.
Yani ne desem bilemedim.19.haftada. Belki o dönem benim de yapmam gereken sonlandırmaktı ama yazımda da dediğim gibi gözle görülür bir pürüz yoktu öyle olunca da aldırmak haksızlık olur, yazık olur gibi geldi. Alışırım diye düşündüm ama pek öyle olmadı maalesef. Evlenmeden önce konuşmadık maalesef bunu yapmalıydık. Daha sonra tartıştık bu konuda çokça. Hatta boşanmayı teklif ettim sonuçta çocuk sahibi olmak onun da hakkı başka biriyle evlenip çocuk sahibi olabilir diye. İstemedi. Daha da hiç konuşmadık bu konuyu.
Çocuk çok vakit alacak açıkçası nasıl engellemez beni bilmiyorum.
Evet inşallah rahat bir bebek olur. Ataerkil toplum yapısı yüzünden erkek bebek sahibi olacak olmak da zor geliyor. Erkek çocukları duyarlı ve eşitlikçi yetiştirmeye çalışmak daha zor sanki.Kısmen oyle olsada dogunca emın ol onsuz bıseyler yapmayı basta sen ıstemıceksın bakacak bırılerınde varsa yakınında zamanda ayırırsın kendıne arada bır. Ama varya bebek sevmek cok guzellll ınsallah zor bır bebegın olmazda hıc bu dusundugun seylerı dusunmezsın ozmannnn
İstenmeyen dahası hazır olunmadan bir gebelik ve çok kötü bir dönemde. Benim gebeliğim de sürpriz oldu hamileliğimi öğrendiğimde oğlum 15 aylıktı ve daha o bebek ikinci nasıl olacak diye çok korktum, bulantısı vs çok da zor geçti ilk aylar. Tam hadi alışıyorum derken korona başladı. Küçük bir bebek ve hamile halde eve kapanmak psikoloji falan kalmadı. Zaten bu şartlarda istemli bir gebelik olsa bile bunalma, psikolojik sorun yaşamamak mucize olurdu. Kendimi iyi hissettirecek hiçbir şey yapamamak, dışarı çıkıp bir yerde oturtmamak, bırakın arkadaşları ailemi bile görememek ne kadar süreceği belirsiz bir zaman aralığı, doğumda şartlar nasıl olacak o bile belirsiz.Merhaba, bu forumu uzun süredir dışarıdan okuyordum ben de bir şey danışmak için üye olmaya karar verdim.
Hamileyim. İstediğim bir gebelik değildi. Çocuk sahibi olmak istemiyordum. Eşim istiyordu ama ben istemediğim için üzerime düşmeyi bırakmıştı.
Pandemi sürecinden hemen önce hamile olduğumu öğrendim. Şaşırdım, üzüldüm. Ama aldıramadım. Pek doğru gelmedi. İkimizin de iyi işleri var, sağlık problemimiz, iyi bir evliliğimiz var yani gözle görünür bir pürüz yok dolayısıyla bebeği aldırmak haksızlık olur gibi geldi. Zaten eşimin istediği bir bebekti. Onu da ikna edebileceğimi pek sanmıyordum yani etsem de mutsuz olacaktı. Kaldı.
Alışmaya çalıştım, mutlu olmaya çalıştım. Davranışlarımın da düşüncelerime etki edeceğine inanarak çevreye gülümsedim, hiç problem yokmuş gibi davrandım. Hareket edince, tekme atınca için gidecek falan dediler ben hareketleri hissedince daha tedirgin oldum. Cinsiyetini öğrenince çok heyecanlı olacak dediler ben hiçbir şey hissetmedim. Hiçbir bebek ürününe bakmadım. Sürekli eşim kıyafet, oyuncak bakıp durdu. Ben o süreçte hamilelik bitince giyerim diye beğendiğim kıyafetleri aldım.
Sürekli kontrollü davrandım, hiç mutsuzum demedim. Bir görev gibi doktora gittim, vitamin aldım. Sağlıklı beslendim. İlave şeker hiç kullanmadım. Karantina döneminde evin içinde bile her gün bir saat yürüdüm. İdeal anne gibi davranmaya çalıştım. Ama alışamadım. Mutsuzluğum sürekli arttı. Sabahları sanki başımın üzerinde bir kara bulutla uyanıyordum.
En sonunda geçen hafta patladım. Arkadaşlarımızla buluşmuştuk. Her şey güzel başladı, en sonunda konu hamileliğime geldi. Herkes heyecanlı heyecanlı bebekle ilgili konuşmaya başladı. İsmini tartıştılar, bakıcı önerileri vermeye başladılar. Kreşlerden, organik bebek kıyafetlerinden bahsettiler... Kendimi çok çok bunalmış hissettim. Bir noktada artık başım dönmeye, sesler uğultu gibi gelmeye başladı. "Susun, istemiyorum," diye bağırdığımı hatırlıyorum. Gözlerimi hastanede açtım. Sinir krizi geçirmişim. İstemiyorum ben bunu diye bağırmışım, ağlamışım. Kanamam olmuş hatta.
Şimdi artık gizlemeye çalışacak bir şey de kalmadı. 10 gün raporluyum. Evdeyim. Ve çok suçlu hissediyorum. Yani herkesin içinde öyle bir duruma düştüm. Eşim bir şey belli etmiyor ama üzüldüğüne eminim. Kırılacak bir eşya, cam bebek gibi davranıyor. Kısık sesle konuşuyor falan. Çok kötü hissediyorum. Zayıf bir insan olmadım hiç. Ama şu an zayıf bir insanım. Suçlu hissediyorum. Geceleri de uyuyamamaya başladım. Kabus görüyorum çünkü. Şu anda baya yaşamaktan bıktım. Benzer şeyler yaşayanlar var mı, fikir almak istedim.
Nasibinizde yokmuş olmamış. Sizin kaybınız var diye başkasına böyle şeyler söylemeye hakkınız yok.Kesinlikle madem bu kadar çocuk konusunda katılar bir ton korunma yöntemleri var..
Ne kendilerine eziyet çektirsinler ne o çocuğa nede günaha girsinler.
Daha çok şey derdim bebeğini kaybetmiş biri olarak ama gerçekten değmeyecek.
O size değil bi süre sonra siz ona bağlı olacaksınızPek bana göre değil. Ben pek anaç bir karakter de değilim. Kariyerimde ilerleyeyim, eşimle ve arkadaşlarımla vakit geçireyim, gezeyim tozayım... Zaten çok kontrolcü bir anneyle büyüdüm. Şimdi tam hayatımın iplerini elime almışken bana bağımlı bir canlı fikri korkutucu geliyor.
Teşekkür ederim. Destek almaya başladım ama şimdilik iyi gitmiyor. Bağ kurmaya çalışmamı önermişti doktor. Kendime belli bir zaman belirlememi ve her gün o saatlerde sessiz bir yere uzanıp elimi karnında gezdirmemi, bebeği hissetmemi istemişti. Bir nevi meditasyon. Hiç yapamadım henüz. Değil dakikalarca göbeğimi sevmek elimi karnıma koyar koymaz fena oluyorumBen amerikalı bir kadının yazısını okumuştum. Kadın çocuğu doğduktan sonra aslında anne olmak istemediğini fark ediyordu. Ama aynı zamanda çok güzel annelik yapıyordu. Ama zamanı geri alabilse asla anne olmayacağını söylüyordu. Ve herkesin annelikten şikayet ettiği bir konuşmada samimiyete inanarak bu duygularını açıkladığı için linç edildiğini söylemişti. Bazı insanlar belli şartlar altında herkes sevinmeli mutlu olmalı diye düşünüyorlar. Kesinlikle öyle değil. Duygularınızı gizlemeyin. Terapi ve yardım alın. Akıllı bir kadına benziyorsunuz bu durumun altından başarı ile kalkarsınız.
Kafam karışık. Bir yandan söylediğiniz gibi çocuğunuzu kendi hayatınıza uydurun gibi söylemler var bir yanda da o bir birey bırakın ne yapacağını kendi seçsin gibi. Nasıl davranmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yok o yüzden. Şimdi o olaydan sonra psikiyatrik destek almaya başladım ama daha iyi olmadım. Daha kaç gün oldu gerçi zaman gerek ama en azından birileriyle paylaştığım için bir nebze olsun daha iyi olurum demiştim, hiç olmadı. Nolur ilaç verin bana diye ağlayacak kıvamdayım.