merhaba hanımlar uzun ve karışık yazdıysam özür dilerim. şimdiden okuyanlara teşekkür ederim.
benim uzun zamandır sıkıntım var ama hep erteledim düşünmedim geri plana ittim şimdi ise yüzleşmek zorundayım vicdanım için.
nerden başlayacağım hiç bilmiyorum ama anlatmaya çalışayım.
ben 4 yıl önce evlendim ama ailem yoktu yanımda. eşimi tanıştıklarında çok seven ailem ablamın bir lafı ile eşime cephe alıp bizim evlenme işine karşı çıktılar. annem eşimin benle evlenmek istediğine bile inanmadı. afedersiniz ne o.... kaldı, ne kahp...... .zaten evde ne bir odam ne bir yatağım vardı kıyafetlerim bile valiz içinde duruyordu. en son annem ile ablamın konuşmasına şahit oldum: o çocuğun bunu istediği bile yok kullandı kullandı atıcak onu istemeye bile gelmicekler bizimki kendi kendine gelin güvey oluyor. dedi annem. ki önceki gün evlenme teklifi almıştım. eşim inanmıyorlarsa ben tek gelip görüşeyim dedi.
neyse ben artık yaşadığım hapis hayatı ve hakaretler sonucunda zaten dolu olan valizimi alıp çıktım evden amacım annemi ciddiyetime inandırmaktı. velhasıl bana ne geri gel diyen oldu ne konuşmak için gittiğimde karşımda muhattap birini bulabildim ne de neler oluyor gel toparlayalım diyen. eve tek dönemezdim annem döver hatta öldürür diye çünkü erkek kardeşimi bi kere üstüne oturup tokatla yanağını morarttığını hatırlıyorum.en sonunda eşime dedim benim arkamda kimse olmayacak gel evlenelim madem bekliyorduk çünkü belki bir şeyler yoluna girer diye.
ve evlendik. 1 sene görüşmedim ailemle hala hakaretler diz boyu idi ve küçük yaştan beri güzel okullar kazanıp düzgün bir çocuk olup sıkıntı çıkarmasam da hep küçük görülüp hep salak damgasıyla yaşadım.artık ne gururum kaldırabiliyordu bunları ne de sevdiklerine inancım kalmıştı.
sonra zaman zaman barışma girişimleri oldu hep ama başarısız oluyordu. annem gelip en son evime bana or.... eşime peze..... diye bağırınca,eşim o an evden çıktı.(ki daha sonra böyle söylediğini inkar etti annem. sürekli kendi kafasında kurduklarını gerçekmiş gibi söyleyip beni de yalancılıkla suçluyor. bi dönem kendimden şüphe ettim acaba ben mi yanlış hatırlıyorum diye.) kapıyı kilitlemiştim annem gitmesin diye. eline bıçağı aldı keserim seni dedi gözü dönmüş gibiydi bende bıraktım gitti. eşim eve gelmiş beni yarı baygın görünce direk annemi aradı ve bir daha bu eve giremezsin dedi. sonra ben eşimin işi dolayısı ile tayin istedim onda da bir dolu küfür ve hakaret yedim. gene bir sene boyunca gitmedim. arada telefonla görüşmeye çalışmalar oluyordu ama hep sonu hüsran. en son tatile çıkmıştık eşimle ve ablamın bulunduğu şehirden geçiyorduk.kahvaltı için durduk .sosyal medyada paylaşmıştım. görüşmek istersen iş yerime beklerim diye msj attı ve ben de gittim. barıştık,ağlaştık, gülüştük. eşimle de benim için yüzeysel de olsa konuşmaya başladılar. o gece ablamlarda kaldık sonra tatilimize devam ettik. dönünce anneme gideceğim diye söz verdim ve dün resmi tatil dolayısı ile gittim. çalışıyorum çünkü.
annem bu sefer sakindi ama sürekli erkek kardeşime alacakları evi, aldıkları arabayı(ki annem babam ve kardeşim 3ü biriktirip almışlar arabayı. şimdiki bir ev fiyatı araba) ve bir arsa daha almak istediklerini söyledi kardeşime. en son da kardeşimin kenarda parası olduğunu, annemin de 3 ayda aldığı bir geliri var onu da kardeşimin parasına kattiğini ve babamın da para biriktirdiğini söyledi. hepsi de kardeşime ev alırken paraya katılacağını söyledi. ki hatırı sayılır mal varlığı var hali hazırda. . ablama da doğum, ev parası falan derken bir sürü yardımda ve hadiyelerde bulunuldu. ama benim evime daha girmiş bir iğnesi bile yoktur ailemin.
ben dün bir kez daha beni o kadar sevmediklerini anladım. varsa yoksa kardeşim var onlar için ve elinden geleni yapıp bana hiç bir şey bırakmayacağını her şeyi kardeşime bırakacağını söyledi. asla paragöz ve miras peşine koşacak bir insan değilim ama gücüme gidiyor. içimde sevgi saygı eksilmiş inanç yok. hani aile her şeydi ? hani karşılıksız seven aile idi ? benim annem beni miras bırakmamakla tehdit ediyor. kredi çekip araba aldığımızda bile yine küfür kıyamet gitti ortalık.
yaşlı oldukları için dedim bundan sonra toparlıyım. bu hayattan göçtüklerinde bari güzel hatırlayalım birbirimizi diye. ama yapabileceğimden emin değilim. sadece görüp duymamazlıktan gelmek gerek diye düşündüm ama baba evine girerken kalbimi de dışarda bırakmam gerektiğini anladım. nasıl yapıcam bilmiyorum. .dün evime geldiğimde ağlamaktan helak oldum yorgunluktan uyuyakalmışım ağlayarak... lütfen bana bir akıl verin.. o kadar şey var ki daha yazamadığım, yazmaya başlasam sayfalar yetmez. tükendim artık...