Merhaba hanımlar,
5 yıllık evliyim,eşimle birbirimizi seviyoruz,ama sorun şu ki,ailesi tarafından sevilmiyorum ve beni dışlıyorlar.Ben görümcem ve eltimle aynı aile apartmanında yaşıyorum,eşimin aileside hemen yan dairede oturuyo,eşimin ailesi maddi olarak çok iyi durumdalar ve cömert insanlar,oturduğumuz evi,ev eşyalarını,altınlarımı hatta giyeceğim kıyafetlere kadar eşimin ailesi aldı,maddi olarak hep destekçiler bugün bile ama gel gör ki beni benimseyip sevemediler.Çocuklarına çok düşkün insanlar oldukları için beni,görümcemi ve eltimi hergün evlerine çağırıyolar,bi gün gitmesem kaynanam hemen arıyo neden gelmedin diye,kayınvalidem çok iyi birisi,ama evde iki bekar görümcem var,evli olanda gelince üç,onlarla iyi anlaşabilmek adına herşey yaptım,sabah erken gider kahvaltılarını hazırlardım,onlar yer gider diğer odada muhabbet ederlerdi eltimle bense bulaşıkları yıkardım,evlerini temizler akşam yemeklerine kadar hep yardımcı olurdum,hep imalı alttan alttan laf sokarlar,bense susardım,bugün bile susarım,çaylarını kahvelerini yapıp önlerine kadar götürürdüm, belki benimserler de bu soğukluk aradan kalkar diye ama ne yaptıysam nafile,çok ağlayarak eve geri döndüm,kayınvalidem kızlarına laf anlatamayan bi kadın,durumu eşime anlatınca da kötü ben olurdum,kaç defa büyük kavgalar yaşandı bu durumdan dolayı,en son biz seni benimseyemiyoruz,sevemiyoruz dediler,eltimle çok iyi anlaşırlar,evlerine gittiğimde hep bir araya gelir sohbetler ederler bense bi köşede oturur ya izlerim ya da başka bi odada tek başıma otururum,başka bi şehirde yaşıyordum,eşimin yaşadığı şehirde kimim kimsem yok,o kadar yalnızım ki,psikolojim bozuldu,başta bana karşı böyle değillerdi,eltimi de hiç sevmezler di,birden anlamadığım şekilde hepsi bana düşman kesildi, ALLAH vere ağzımdan yanlış bir kelime çıksın,hepsi nefret kusuyo,burdan gitme imkanımız yok,akşama kadar o evde kimseyle iki kelam etmeden geliyorum çoğu zaman,stresten sıkıntıdan yalnızlıktan ölüyorum,eşim beni teskin etmeye çalışıyo takma diyo ama ben bekarken çok sosyal bi hayatım vardı burdaki kimsesizlik beni günden güne kemiriyo,şimdi bir aylık oğlum var bana teselli oldu biraz,bu insanlara karşı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum,kimi zaman yapmacık bir sevgi tablosu oluşuyo,sonra birden kayboluyo,dengesiz tavırları beni hasta etti iyice,lütfen bi akıl verin