Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?