• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Sevgilim geçmişimi takıntılı biçimde kıskanıyor

Yani asil bana normal gelmeyen boldigim halde kiskanmamak olur seven insan sevdigini nasil kiskanmaz gercekten anlamiyorum fazla genissiniz bence

Gerçekten sizin gibi zihniyetler yüzünden neler oluyor. Senden önce Olmuş birşeyi kıskanmak ruh hastalığı sadece
 
Ya tabiki kimseye benden once onunla neden sevgili oldun neden gorustun diyemeyiz benim anlattigim icten ice hic kiskanmiyormusunuz gercekten
Yoo kıskanmiyorum. Oturup bunu düşünmüyorum ki . Acaba ne yaptılar diye fanteziler kurmuyorum
 
Anasının avutamadığını, babasının büyütemediğini, öğretmenin eğitemediğini sen mi yola getireceksin?
Sevmek ne demek hiç düşündün mü?
Boynuna bir ilmek geçirmiş, seni kendi bataklığına sürüklüyor ve sen kalkmış, "ama ben onsuz yapamam" diyorsun. Yahu sen daha başka hiçbir şeyle, başka hiçkimseyle, kendinle bile yaşamayı öğrenmemişsin çocuk!
Nereden biliyorsun yaşayamayacağını?
Farklı bir deneyim mi yaşadın? Gözünü açtın, onu gördün daha çocuk denecek bir yaşta.
Halinden memnun bir kölesin şu anda. Ama kölesin sonuçta.
Ayrıl o itten desek, kendimi öldürürüm diye tehdit ediyorsun. Sana nasıl yardım edilir?
Çocuğum sayılacak yaştasın ve daha hayatı hiç görmeden bir davarın kölesi olmanı kaldıramıyorum!
Kanmayın şu egosunu gencecik kızlardan besleyen uğursuzlara, değersizleştirmeyin kendinizi.
Aşık olmayın celladınıza. Aşk böyle iki yüzlü bir his değil.
Sana verilecek aklımız yok. Çünkü senin kendi aklın var. İraden var. Sana istemediğin hiçbir şeyi "HİÇKİMSE" yaptıramaz!

Bak çocuk, sevmek öyle güzel hissettirir ki insana kendini. Birinin seni sevmesi için, karşılığında kendinden taviz vermen gerekmez. Gerçek seven bunu senden zaten talep etmez.
İradene hakim olamıyorsan, sonun mezar değil terapi merkezi olsun. Bir uzman gözetiminde iyileş. Kıyma gençliğine.
İntihar sadece canına fiilen kıymakla olmuyor. Yaşarken ölenlerdensin zaten, ne kadar daha öleceksin?
Nasıl iyileşecek bu nesil, nasıl kurtaracağız bu kızları bu kansızlardan bilmiyorum. Çıldırıyorum.
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Şaşkınlıkla okudum genceciksin hayatını bi erkeğin eline bırakmışsın evlenince de sonun mezar olacakmış gibi neler neler goruyoruz şuan herşeyi karışiyorsa evlenince duşünemiyorum bile perdeleri açma dışarı çıkma kimseyle konuşma gibi gibi intihar ne demek psikiyatriste gitmeyi denedin mi
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
o tür manipülatif ve narsist kişilere kadınlar böyle sağlıksızca bağlanıyor işte.. kendinizin bir karakteri olduğunu, bir insan olduğunuzu, bağımsızlığınızı ve özgüneninizi yok edip kendilerine bağımlı bir hale getiriyorlar, bir şeylerin farkına varmaya başlayıp ''ben ne yapıyorum ya'' aydınlanmasını yaşadığınızda da saçma sapan sebeplerle suçluyorlar...

çok tehlikeli ve sorunlu biri, yaşınız çok genç 5 yılınızı yiyip bitirmiş daha fazla izin vermeyin, güvendiğiniz bir yakınınız yok mu? devlet hastanelerinde çok başarılı psikiyatristler var destek alabilirsiniz. okuyorsanız okulunuza, çalışıyorsanız işinize odaklanın ikisi de yoksa bir yerden başlayın.
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Allah akıl fikir versin sana dicek sözüm yok o kadar kıymetsiz önemsiz birisiniz ki kendinize bu hayatı layık görüyorsunuz
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Insanlar depremde 3 er 5 er evlatlarini kaybettiler yine hayattalar bi sekilde hayata bi yerinden tutunmaya calisiyolar. Kaybin en acisi evlat acisi oldugu icin bu ornegi veriyorum. Siz sevgilinizden ayrilinca olmek istiyosunuz. Allah baska dert vermesin
 
Back