- 15 Mayıs 2023
- 19
- -5
- 1
- 24
- Konu Sahibi ozge726261
-
- #1
Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor.
Ayrılmak dışında yapabileceğiniz başka hiçbir şey yok. Huylu huyundan vazgeçmez, evlenince de değişmez. Şimdi kendinizi aşık sanıyorsunuz ama dört duvar içinde böyle bir insanla ömür geçmez ve çok pişman olursunuz. Kendinizi keşfedin, kendinize değer verin. Hayatınız size değer vermeyen bir insan üzerine kurulu olamaz, inanamıyorum.Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Şu an 23 yaşındasınız 5 yıldır da bu cocukla birlikteyseniz sizin ne gibi geçmişiniz olabilir ki Allah aşkına sal gitsin neyin kıskançlığıni yapiyor psikolojisi bozuk insanlardan uzuk durun kendi geleceginiz içinMerhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
23-5=18
18 yas oncesi lisedeydiniz. Lise asklarini mi kiskaniyor djsjsj
18 yaşında üniversiteye yeni başlamıştım. Yeni bir ortamın getirdiği merak ile bazı ilişkiler yaşadım. Onlardan söz ediyor. O vakit de onunla yeni yeni konuşmaya başlamıştık. Fakat ortada ciddi bir ilişki yoktu dediğim gibi.Şu an 23 yaşındasınız 5 yıldır da b cocukla birlikteyseniz sizin ne gibi geçmişiniz olabilir ki Allah aşkına sal gitsin neyin kıskançlığı
Öff elin adamina niye öluyorsunuz kuzum ya yani rica ederim bir uzmanla gorusun saplantili durumuzdan ve bu adamdan kurtulun cesitli dediginiz ne sekil bir tedavi ilac kullandiniz mi duzenlimiydi ?dusunuyorum siz evlendiginizde beni onunla aldattin bununla aldattin derse ne yapacaksiniz?Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Kiskancliginin hastalik derecesinden dert yaniyosunuz fakat sizin bagimliliginiz daha beter. Ayrilsaniz en azindan kapanir mevzu kiskanclik biter, siz adami birakamadikca bu boyle gider18 yaşında üniversiteye yeni başlamıştım. Yeni bir ortamın getirdiği merak ile bazı ilişkiler yaşadım. Onlardan söz ediyor. O vakit de onunla yeni yeni konuşmaya başlamıştık. Fakat ortada ciddi bir ilişki yoktu dediğim gibi.
Bakin size siir yazmisim sjsjsKiskancliginin hastalik derecesinden dert yaniyosunuz fakat sizin bagimliliginiz daha beter. Ayrilsaniz en azindan kapanir mevzu kiskanclik biter, siz adami birakamadikca bu boyle gider
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak
Ne iğrenç söylemler bunlar yahu sizin anneniz babanız aileniz yok mu bir erkeğe bu kadar kul köle olmak tapmak nedir siz gerçek misiniz?Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o.
Senin ayrılmak dışında yapacağın hiçbir şey yok karşındaki insan eğer sana değer verseydi böyle davranmazdı maalesef ki günümüz erkekleri diktatör olmaya çalışıyor 23 yaşındasın daha yolun başındasın kendini öldürme psikolojisinden bir an önce kurtul terapiste gitmeni öneririmMerhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
6 ay psikoterapi aldım. Onun haricinde ilaç da kullandım hatta hastanede falan da yattım. Aynıyım.cesitli dediginiz ne sekil bir tedavi ilac kullandiniz mi duzenlimiydi ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?