• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Sevgilim geçmişimi takıntılı biçimde kıskanıyor

ozge726261

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
15 Mayıs 2023
19
-5
1
24
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Ayrılmak dışında yapabileceğiniz başka hiçbir şey yok. Huylu huyundan vazgeçmez, evlenince de değişmez. Şimdi kendinizi aşık sanıyorsunuz ama dört duvar içinde böyle bir insanla ömür geçmez ve çok pişman olursunuz. Kendinizi keşfedin, kendinize değer verin. Hayatınız size değer vermeyen bir insan üzerine kurulu olamaz, inanamıyorum.
 
Ayrılmalısınız, ayrılmak dışında mantıklı bir seçenek yok çünkü kendinizi sizi sürekli ezen baskı yapan birine bağımlı etmişsiniz. Bu adamdan da, bir erkeğe bağımlı olmaktan da kurtulmanız lazım.
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Şu an 23 yaşındasınız 5 yıldır da bu cocukla birlikteyseniz sizin ne gibi geçmişiniz olabilir ki Allah aşkına sal gitsin neyin kıskançlığıni yapiyor psikolojisi bozuk insanlardan uzuk durun kendi geleceginiz için
 
23-5=18
18 yas oncesi lisedeydiniz. Lise asklarini mi kiskaniyor djsjsj
Şu an 23 yaşındasınız 5 yıldır da b cocukla birlikteyseniz sizin ne gibi geçmişiniz olabilir ki Allah aşkına sal gitsin neyin kıskançlığı
18 yaşında üniversiteye yeni başlamıştım. Yeni bir ortamın getirdiği merak ile bazı ilişkiler yaşadım. Onlardan söz ediyor. O vakit de onunla yeni yeni konuşmaya başlamıştık. Fakat ortada ciddi bir ilişki yoktu dediğim gibi.
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Öff elin adamina niye öluyorsunuz kuzum ya yani rica ederim bir uzmanla gorusun saplantili durumuzdan ve bu adamdan kurtulun cesitli dediginiz ne sekil bir tedavi ilac kullandiniz mi duzenlimiydi ?dusunuyorum siz evlendiginizde beni onunla aldattin bununla aldattin derse ne yapacaksiniz?

Benim ablam enisteme asik olmus enistemde ona 17 yasinda evlenmelerine izin vermediler diye intihara kalkismis hastane ,jandarma falan babam mecbur vermis ,korkunc seyler yasamis, anneme keske bacaklarimi kirsaydiniz da vermeseydiniz dedi.
 
İkinizde de sıkıntı var şimdiden böyleyse ilerisini düşünemiyorum aşırı kıskançlık onda sizdeki saplantılı bir bağımlılık gibi geldi bana
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
 
18 yaşında üniversiteye yeni başlamıştım. Yeni bir ortamın getirdiği merak ile bazı ilişkiler yaşadım. Onlardan söz ediyor. O vakit de onunla yeni yeni konuşmaya başlamıştık. Fakat ortada ciddi bir ilişki yoktu dediğim gibi.
Kiskancliginin hastalik derecesinden dert yaniyosunuz fakat sizin bagimliliginiz daha beter. Ayrilsaniz en azindan kapanir mevzu kiskanclik biter, siz adami birakamadikca bu boyle gider
 
Yani mutlu olmayayım, yaşadığım hayattan bir şey anlamayayım, hayatı kendime ve aileme zehir edeyim diyorsanız aynen böyle devam edin. Böyle demiyorsunuz da psikolojik destek almanız gerek. Ona da açık gibi değilsiniz bu sağlıksız bağımlılık halini kabullenmişsiniz.

Ayrıca 23 yaşındasınız, 5 senedir görüşüyoruz demişsiniz yani 18den beri. 18den önce nasıl ilişkileriniz olacak Allah aşkına neyi kıskanabilir ki bu adam? Lisede dillere destan aşklar yaşadığınızı hiç sanmıyorum, çocuktunuz. Kendisi de psikolojik destek almalı. Hastalıklı bir ruh hali
 
Ayrılmayacaksaniz oturup çekin. Dışarı çıkmayın, pencereye falan da çıkmayın şey de deneyebilirsiniz bekaret kemeri, anahtarı da ona verirsiniz mis. Sakın ama sağlıklı bir ilişki hedeflemeyin. Mutlak surette hayatınızın tüm merkezi bu hastalıklı ilişki olsun. Çünkü neden ayaklarınız üzerinde durmak, hobiler, iş, eğitim bunlar bir kadinin yapacağı şeyler değil. Tüm hayatımızı götü boklu bir serserinin etrafında şekillendirip ondan başka bir şey düşünmemeliyiz. Kocasız falan. Kalırız mazallah Allah korusun. Erkeksiz yaşanır mı hiç? Psikopat mı, kafadan tırlak mı ne önemi var. Aşk dedik mi bitti gitti. :KK51:
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak
 
Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o.
Ne iğrenç söylemler bunlar yahu sizin anneniz babanız aileniz yok mu bir erkeğe bu kadar kul köle olmak tapmak nedir siz gerçek misiniz?
Ayrılmak dışında ne yapabilirsin kardeşim? Hastalık hastası insanla ne işin var ya ne diyelim sana ayrılma kendine işkence et mi diyelim? Her gün mutsuz bir ilişkide olmaktansa bir süre üzülürsün.

Şöyle 5 kuruş etmeyecek adamlara gereğinden fazla değer verip tahammül ediyorsunuz ben burada çıldırıyorum. Ne demek kendisini iyi hissetsin diye her dediğine tamam demek? O adamın gözünde senin bir değerin var mıdır sence? Her şeye tamam beyim diyen bir insansın. Senin gibi düşünen kızlara gerçekten üzülüyorum yanlış anlama kötü anlamda söylemiyorum ama asla sağlıklı düşünemiyorsun ilişki dediğiniz şey bu değil aşkı bu kadar kötüleştirmeyin artık
 
Merhaba. Kendimi kötü hissediyorum ve bir yardım alabilme umuduyla yazıyorum. 23 yaşındayım öncelikle. 5 yıldır konuştuğum biri var. 2 yıldır da aramızda ciddi bir şeyler dönüyor, hatta evlenmeyi falan düşünüyoruz. Sorun şu ki, çocuk aşırı kıskanç biri. Kendisinden önce yaşadığım ilişkileri kıskanıyor, takıntı yapıyor ve hayatı hem kendisine hem de bana zehir ediyor. Sanki ortada bir aldatma durumu varmış gibi üzerime geliyor, beni suçluyor. Bu durum 2 yıldır (öğrendiği andan itibaren) belirli aralıklarla devam ediyor. Çok kez ayrılmayı denedik ama bir türlü yapamadık. Yine bir şekilde birbirimize döndük. Hiçbir şekilde yapamadık ikimiz de. Çünkü çok fazla alıştık. Özellikle ben kendimi hiç geçmeyen bir depresyonda gibi hissediyorum. Beni ayakta tutan tek şey o. Ondan ayrıldığımda, büyük bir boşluğa düşüyorum. Hatta ciddi olarak intiharı düşünüyorum. Zira yaşama dair hiçbir hevesim kalmıyor tek başıma. Çeşitli şekillerde tedavi görmeyi denedim, fakat hiçbir işe yaramadı. Yani beni bir nebze olsun hayata bağlayan sadece o. Fakat bu hali beni çok üzüyor. Kıskançlığı gerçekten hastalık derecesine gelmiş durumda. Ek olarak giydiklerime, nereye gittiğime, kimlerle konuştuğuma falan da çok fazla karışıyor. İyi hissetmesi için buna izin veriyorum, fakat hiçbir işe yaramıyor. Onun bu rahatsızlığını aşmasını, iyi olmasını istiyorum. Gerekirse tedavi görmesini istiyorum ama tedaviye de hiçbir şekilde sıcak bakmıyor. Şu an yine ayrılma aşamasında gibiyiz. Ve ben tekrar olası bir ayrılık durumunda hiç iyi olmayacağımı biliyorum. Sonumu iyi göremiyorum. Ya akıl hastanesi, ya da mezar gibi geliyor. Çok fazla bağlandım ve onsuz kalmayı düşünemiyorum. Buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sizce ne yapmalıyım, ayrılmak dışında?
Senin ayrılmak dışında yapacağın hiçbir şey yok karşındaki insan eğer sana değer verseydi böyle davranmazdı maalesef ki günümüz erkekleri diktatör olmaya çalışıyor 23 yaşındasın daha yolun başındasın kendini öldürme psikolojisinden bir an önce kurtul terapiste gitmeni öneririm
 
ANlamıyorum sizi ve sizin gibileri
Kimseyi kendimden çok sevip düşünmem
Bana zarar veren kimse s...tir olsun gitsin:KK75:
Bence sizde bir deneyin
 
Back