Merhaba kızlar. 2 yıllık bir ilişkim var. Ilişkimiz birkaç ay önceye kadar harika gidiyordu. Birbirimizi çok seviyor, tüm zamanımızı birlikte geçiriyor ve yakın zamanda ciddi adımlar atmayı düşünüyorduk. Birbirimizin ailesiyle tanıştık.
Birkaç ay önce benim yüzümden saçma sapan bir tartışma yaşadık ve maalesef sonu ayrılığa kadar gitti. Birkaç gün sonra barıştık fakat ilk kavgamız olduğundan çok yara almıştık ikimiz de. Ondan sonra hicbir şey eskisi gibi olmadı. Tek başına bir gelecek planı yapmış biz ayrıyken. Mesleğini değiştirmek istediğini söyledi. Planına göre para kazanıp düzenini oturtması 40 yaşını bulacak. Şu an 32 yaşında. Ben ise 28. O kadar bekleyemeyeceğimi söylediğimde, zaten 3 yıla kadar evlenmiş oluruz diyor. Nasıl geçineceğimizi sordum, ailelerimiz destekler veya sen atanırsın diyor. Şu an düzenli bir işim yok, olsa da maaşım iki kişiyi geçindirmez. Evlensek aile desteği alacağız ve çocuk da yapamayacağız yıllarca. Şu an sınavına odaklandığı için de haftada birkez, 3 saat filan görüşüyoruz. Ilgisi, iletişimimiz vs. çok azaldı.
Onun karakterinde birini çok aramıştım. Her şeyiyle istediğim gibiydi. Ilk bir yılımız rüya gibiydi. Bunların etkisi ile ayrılmakta zorlanıyorum. Ayrılmak da istemiyorum aslında. Sadece belirsizlikte beklemekten korkuyorum. Böyle büyük bir kararı tek başına verebilen kişi belki de beni sevmiyordur yeterince. Gözden çıkarılmış olmaktan, veya yıllarca bekleyip evlenememek, çocuk sahibi olamamaktan korkuyorum. Evlenip yokluk çekmek de zor geliyor. Diğer yandan gerçekten istedigim biri ve planları istediği gibi giderse gerçekten hiç maddi sıkıntı çekmeyeceğimiz bir kariyerimiz olacak, ikimizin geleceği için bunu yapmalıyım diyor. Kafam çok karışık kızlar. Her şeyin düzgün olacağını bilsem beklerim ama hayatımı harcama ihtimalinden korkuyorum. Ayrılsam da bu kadar mutlu olduğum ve yanında böyle hissettiğim bir ilişkiyi tekrar yaşayamama ihtimali beni korkutuyor. Internette 10 yıl uzaktan ilişki yaşayıp sonra evlenenleri görüyorum. Evlendikleri halde yıllarca aynı eve girememiş olanlar var. Ya da bizim "geçinemeyiz" dediğimiz maaşlarla çocuklu aile geçindirmeyi başaranlar var. Isteyen yapmış yani. Beklemek mi daha hayırlı yoksa kendi yoluma bakmak mi bilemiyorum. Sanırım ona güvenim de kırıldı. Ilgisi ve çabası azaldığı için beklemekten de korkuyorum. Ben konuyu açmayınca gelecekten konuşmuyoruz. Bana "şu zamanda evleniriz, şunu yapıp geçiniriz, şu yaşta çocuk istiyorum" gibi kesin şeyler söyleyemediği için öfkeliyim. Siz ne yapardınız?
