Galiba boşanıyorum, kararlı durmam gereken bir noktayım. Anlatmaya nereden başlayacağımı bilmiyorum.
7 yıllık evliyim. Çocuğum yok, çeşitli nedenlerle olmadı, 2 sene vajinismus sonrasında doktora eğitimim sınavlarım derken 7 seneyi devirdik. Aslında kendimi hiç de hazır hissedemedim çocuk için.
Çünkü eşimle ilk yıldan beri sürekli kavga ediyorduk. Bu kavgalar vajinismusu yendikten sonra cinselliğe engel olmuyordu ama son 1 yıldır artık içimden ona dokunmak hiç gelmiyor. Çok uzun zaman özlemem gerekiyor ,bazen 1 ay. Seviyorum ve onsuzluktan korkuyorum da aslında. Sanki 7 yıldır bir fanusta korunuyormuşum da şimdi o fanustan gerçek dünyaya çıkacakmışım gibi hissediyorum. Korkuyorum.
Eşimle aramızdaki ilk bomba, evlenirken ailesinin düğünde toplanan altınlara çökmesiyle atıldı. Eşim de haklı olduğumu biliyordu ama ailesinden altınları alamadı isteyemedi çekindi. O gün bugündür yüzümüz hiç gülmedi, dertlerimiz hiç bitmedi. Güzel günlerimiz de oldu. Ama çok yorucu, toksik bir ilişkiydi.
Ama çok arada kalıyorum. İnsan ne olunca boşanır ? O son nokta nedir ? Kestiremiyorum. Sürekli tartışmak, sürekli bağrış kıyamet ev, eşyaların parçalanması, işe mutsuz gitmek, iş veriminin düşmesi mesela boşanma sebebi midir ? Boşananlar için o son nokta ne oldu, benimle paylaşır mısınız ?