- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Seni Anlatmak....(Kaybettiim Oluma...)
- Konu Sahibi vvuslat
- Başlangıç Tarihi
Kelimeler bitti...Sustu dilim...Suskunluğum anlatıyor artık içimdekini...Teşekkürler...
öncelikle başın sağolsun allah sabır versin yazını okurken, birbirini takip eden her cümle içimi paramparça ediyor, en az on kere okudum. çünkü benimde bir kızım oldu 12 nisanda. Herşey okadar yolunda gidiyordu ki, resmen kendimi en şanslı anne olarak görüyordum. ilk günden beri bir kere bile kusmamış en ufak bir şikayetim bile olmamıştı. ışimden dolayı eşimden farklı bir şehirde olduğum için hamile değilmiş gibi davranıyordum. Hamilelik izni için evime geldim, ayaklarımız yere basmaz oldu sanki en mutlu iki insan bizdik, sanki herkes bize gıptayla bakıyordu sevincimizden dolayı.
Taki doktoruma tesadüfen rastlamam ve beni tamamen öylesine gel bi bakalım diye çağırıncaya kadar. Hala şans mı şanssızlık mı kesremiyorum???? Doktorum ultrasona baktıkça şaşırıyordu, çünkü karnımda hiç su kalmamıştı, hemen dopler ve sonuç bbeğin alınması kararı. Doktorum kendi almaya cesaret edemedi bile bizi üniversite hastanesine gönderdi. ama biz korku ve umutla karışık gitmiştik genede o hastaneye. Durumu anlatınca hemen yatırdılar ve ertesi gün sabah 7.30 da büyük ısrarla bebeğimi aldılar. "yoksa ölürmüş". bir anda bu olup bitenler beni de eşimi de kamyon çarpmışa çevirdi.
Sonra kızımı kucağıma verdiler dünyanın en güzel bebeği 40 gün erken gelmesine rağmen yüzü normal bir bebekten çok daha güzel. canavar gibi dedi doktor. rahatladım ama hemşireler gidip gelip kızımla ilgeniyordu çünkü bebeğim çişini yapamıyordu. Önce ellerini deldiler damar yolu bulmak için, çıldırdım. Sonra yer olmadığı için başka bir hastaneye gönderdiler işte o zaman korktum. Sonra her gidip gelen bir şey söyledi. En gerçeğini ise doktor arkadaşımız söyledi. " Böbrekler çok küçük görevini yapamıyor, diyalize bağlandı ama kaldırması imkansız, çok küçük 1800 gr. " tam 15 gündür bebeğim diyalizde. ilk gördüğümde tanıyamadım kızımı, yaralar içinde vücudu su toplamış bir bebeğe çarptı gözüm, içimden tüm bencilliğimle umarım dedim... ama malesef o benim kızımdı "idilim" .inanmak istemedim kollarımdan aldıkları pespembe bebek değldi o, bembeyazdı, ürküten bir beyazlık.
Neyse hala cümlelerimi toplayamıyorum, her gün bebeğimden haber almak için hastaneye gidiyorum, iyi haber almamaya alıştım. kötü haberin içinde bile iyiye yorulacak kelimeler arıyoruz eşimle. Bunlarla avunuyoruz. Her günümüz bir yıl gibi zaman özellikle geceler geçmek bilmiyor. Kimseye dert anlatmak istemiyorum ama onlar ısrarla soruyorlar.
Senin yazını tekrar tekrar okuyorum, yaşamasını dilersem mi bencillik edeceğim ölmesini dilersem mi kestiremiyorum. Çünkü büyük ihtimalle oğlunun yaşadıklarını kızımda yaşayacak, bu kadar küçükken nasıl dayanacak, bizim yüreğimiz nasıl kaldıracak bilmiyorum.
Taki doktoruma tesadüfen rastlamam ve beni tamamen öylesine gel bi bakalım diye çağırıncaya kadar. Hala şans mı şanssızlık mı kesremiyorum???? Doktorum ultrasona baktıkça şaşırıyordu, çünkü karnımda hiç su kalmamıştı, hemen dopler ve sonuç bbeğin alınması kararı. Doktorum kendi almaya cesaret edemedi bile bizi üniversite hastanesine gönderdi. ama biz korku ve umutla karışık gitmiştik genede o hastaneye. Durumu anlatınca hemen yatırdılar ve ertesi gün sabah 7.30 da büyük ısrarla bebeğimi aldılar. "yoksa ölürmüş". bir anda bu olup bitenler beni de eşimi de kamyon çarpmışa çevirdi.
Sonra kızımı kucağıma verdiler dünyanın en güzel bebeği 40 gün erken gelmesine rağmen yüzü normal bir bebekten çok daha güzel. canavar gibi dedi doktor. rahatladım ama hemşireler gidip gelip kızımla ilgeniyordu çünkü bebeğim çişini yapamıyordu. Önce ellerini deldiler damar yolu bulmak için, çıldırdım. Sonra yer olmadığı için başka bir hastaneye gönderdiler işte o zaman korktum. Sonra her gidip gelen bir şey söyledi. En gerçeğini ise doktor arkadaşımız söyledi. " Böbrekler çok küçük görevini yapamıyor, diyalize bağlandı ama kaldırması imkansız, çok küçük 1800 gr. " tam 15 gündür bebeğim diyalizde. ilk gördüğümde tanıyamadım kızımı, yaralar içinde vücudu su toplamış bir bebeğe çarptı gözüm, içimden tüm bencilliğimle umarım dedim... ama malesef o benim kızımdı "idilim" .inanmak istemedim kollarımdan aldıkları pespembe bebek değldi o, bembeyazdı, ürküten bir beyazlık.
Neyse hala cümlelerimi toplayamıyorum, her gün bebeğimden haber almak için hastaneye gidiyorum, iyi haber almamaya alıştım. kötü haberin içinde bile iyiye yorulacak kelimeler arıyoruz eşimle. Bunlarla avunuyoruz. Her günümüz bir yıl gibi zaman özellikle geceler geçmek bilmiyor. Kimseye dert anlatmak istemiyorum ama onlar ısrarla soruyorlar.
Senin yazını tekrar tekrar okuyorum, yaşamasını dilersem mi bencillik edeceğim ölmesini dilersem mi kestiremiyorum. Çünkü büyük ihtimalle oğlunun yaşadıklarını kızımda yaşayacak, bu kadar küçükken nasıl dayanacak, bizim yüreğimiz nasıl kaldıracak bilmiyorum.
Ne diyeceğimi bilemiyorum.Bebeği benim gibi olan her anneyi gördüğümde aynı acıları tekrar tekrar yaşıyorum.Bütün yaşadıklarımız film şeridi gibi geçiyor aklımdan..Bebeğim doğduğunda da insanlar arıyordu sürekli haber almak için.telefonlara bakmamaya başladım senin gibi.Hiçkimseye hiçbir şey anlatmak istemiyordum artık..3 yıl geçti aradan,benim telefon fobim geçmedi..Hala ilk çaldığında bakamam telefonlara...3-5 kez arayınca açarım önemli diye düşünüp...
Yaşadıklarımız ne kadar da benziyor birbirine...Dediğin gibi şans mı şanssızlık mı bilemiyor insan en kıymetlisinin acılar içinde yaşadıklarını görünce.Sen de durumun farkına varmışsın zaten...Oğlumla birlikte ölmek istediğim çok oldu..İkimiz de ölelim diye dua ediyordum,acıları dinsin diye dua ediyordum anne yüreği işte..Durumu fazla yaşamayacağını gösteriyordu,ya da yaşasaydı da asla normal bir çocuk olamayacaktı.Bunu biliyordum.İkimiz de ölelim istiyordum...1 yıl yanımda kalabildi oğlum..Ama ne kalmak...Senin dediğin gibi günler yıl oldu...1 yıl bir asır oldu...Yaşandı,bitti;izi,açtığı yaralar kaldı geriye...
İlk zamanlar belki bu kadar metanetli olamadım ama şimdi anlıyorum ki canım inan bana sen de göreceksin Allahın verdiği her şeyde bir hayır vardır.Sadece O'na sığın bu zor günlerinde.Ondan sabır iste...Buraya Şerife arkadaşımın attığı yazıyı oku...İçini rahatlatmaya çalış biraz olsun...Ayrılık olacaksa da sozsuz bir ayrılık olmayacağını bil bunun...Yaşayacaksa da hayırlı,sağlıklı yaşatsın Allah'ım...Yaz arada bana...Durumundan heberdar et melek yüzlü kızının olur mu canım..
sana yazdıktan sonra hastaneye gittim salı ve perşembeleri görebiliyoruz sadece, insan çocuğunu görmeye korkarak gider mi? biz gidiyoruz işte .hiç ara vermeden içimizden nolur! diye yalvararak. Ve gene korktuğumuz oldu kızımı daha acılar içinde gördüm kaşlarını toplamış çok acı çekiyorum der gibi. yara olmamış bir tek kafası kalmış kızımın onlar da ardan damar yolu açmışlar. hemşire bana yaralarını götermek için kolunu kaldırdığında inledi yavrum, işte o an benim kolumu kanadımı kırdılar sanki. hayatımda ilk kez bu kadar çaresizim, daha önce üzüntü dediklerim şaka gibi geliyor şimdi.Acıları dinsin yeterki ben canımı vereyim.
S
sudesıla
Ziyaretçi
canım seni ve yaşadıklarını çok iyi anlayabiliyorum.bebeğim hasatanede yatalı10 gün olmuştu ve acı çekiyordu.bizde artık tükenmek üzereydim.yaradandan hayırlısını istedim.senin ve bebeğin için hayırlısı neyse o olsun.şimdi bebeğim toprağın altın da yatıyor ama yaradan bilir ya acı çekmediğini bilmek daha huzur veriyor.birde canım sorun hiç bitmiyor yani kızının böbrekleri düzelse bile başka bir sorunla karşılaşmayacaksın diye bir durum yok.allah sana ve eşine sabır versin.benim 3 ay oldu bebeğimi kaybedeli.sakin sabırlı ol ve hayırlısının olması için dua et.
Canım benim ya..Benim yaşadıklarımı anlatmışsın sanki...Harfi harfine aynı...Sütünü sağıp götürmüyorsan ilaç kullanmanı tavsiye edeceğim bu zor günlerinde.Ben kullanamıyordum emzirdiğim için...Kaybettikten sonra kullandım ve çok şükür iyi geldi..Atlatmana yardımcı olur en azından...Onu o halde görmektense her anne kendi ölmeyi tercih eder çok iyi biliyorum canım...Ben oğlumla birlikte kalmıştım hastanede ıstanbulda doğduğu için.Taburcu etmemişlerdi.3 saatte bir yanına gidip emzirebiliyordum.Zaten yenidoğan yoğun bakımın önünden ayrılmıyordum hiçbir zaman.Yoğun bakıma hangi doktor girse oğluma şimdi ne yapacaklar acaba diye düşünüyordum ki öyle oluyordu..Ben dışardan çığlıklarını dinliyordum sadece elimden hiçbir şey gelmeden...Oğlum da 1.780 gr doğmuştu çok küçüktü senin meleğin gibi.Damar yolu bulamazdı hemşireler dakikalarca çığlıklarını dinlerdim oğlumun.Dilerim Rabbimden benim oğlum kadar acı çekmez masumum...Sen kendine dikkat et şimdi olur mu canım..Kendini bırakma,koyverme...Rabbim onun için iyi ne olacaksa onu nasip etsin...Nolur dediğimi düşün.ılaç yardımı al canım...Çok zor günler çünkü şu günler...Çok dua et...Dualarım seninle...
Son düzenleme:
Ateşedönen...Kendine öyle diyorsun değil mi benim kendime vuslat dediğim gibi...
Şimdi ne diyor doktorlar?Diyaliz mi böbrek nakli mi?Üre kreatinin seviyelerine bakıyorlardır her gün tahminim..Nasıl çıkıyor sonuçları meleğimin...Peki ailede var mıydı sebep olarak bir şey söylüyorlar mı canım?ınan beynim durdu düşünemiyorum şu an...Yeni geldi aklıma bunları sormak kusuruma bakma canım...
Şimdi ne diyor doktorlar?Diyaliz mi böbrek nakli mi?Üre kreatinin seviyelerine bakıyorlardır her gün tahminim..Nasıl çıkıyor sonuçları meleğimin...Peki ailede var mıydı sebep olarak bir şey söylüyorlar mı canım?ınan beynim durdu düşünemiyorum şu an...Yeni geldi aklıma bunları sormak kusuruma bakma canım...
Evet ateşe dönen pervane gibi aşkım
Aşkın sureti ateş, sırrı yakmaktır.
Ve yanmak manasında aşkın en esaslı ateş öyküsü Pervaneye aittir.
Ki nerde bir ateş varsa, onun etrafında ölesiye dönen bir Pervane vardır.
Ateş bir gül gibi açılır ona, bir güle eğilir gibi ateşe boyun eğer Pervane.
Tutuşur, yanar ve adanışını ölerek tamamlar.
Ama aşkın acı öyküsü değildir bu. Bilakis, yana yana ölmek aşığın en zevkli menkıbesidir. Çünkü aşkın ateş öyküsünde ölmek vuslattır.
Yanar aşık; varlığı erisin, ikilik kalksın, onda can tek canan kalsın diye.
Varlığı eritir ateş; iki yolcusundan aşka bir öykü bırakır geriye.
Pervane’nin ateşle dansı, aşkın ateş öyküsüdür bu…
Aşkın sureti ateş, sırrı yakmaktır.
Ve yanmak manasında aşkın en esaslı ateş öyküsü Pervaneye aittir.
Ki nerde bir ateş varsa, onun etrafında ölesiye dönen bir Pervane vardır.
Ateş bir gül gibi açılır ona, bir güle eğilir gibi ateşe boyun eğer Pervane.
Tutuşur, yanar ve adanışını ölerek tamamlar.
Ama aşkın acı öyküsü değildir bu. Bilakis, yana yana ölmek aşığın en zevkli menkıbesidir. Çünkü aşkın ateş öyküsünde ölmek vuslattır.
Yanar aşık; varlığı erisin, ikilik kalksın, onda can tek canan kalsın diye.
Varlığı eritir ateş; iki yolcusundan aşka bir öykü bırakır geriye.
Pervane’nin ateşle dansı, aşkın ateş öyküsüdür bu…
Doktorlar her gün bir şey söylüyor;böbrek 2cm ,başlarda 40cc ye kadar idrar çıkışı vardı hafta sonundan beri hiç yok kreatin değeri 5,5 e çıktı şimdi 3 lerde. Böbrek küçüklüğü dışında hiçbirşeyi yok ama olacak çünkü çok küçük. hatta başladı, katater yerleştirilirken vücuduna flaster yapıştırmışlar, o da alerjiye yol açtı sonra yaralar enfeksiyona yol açtı, yarasız bir tek kafatası ve alnı kalmış. Yetmezmiş gibi kateter su sızdırıyor, sürekli diyaliz yapamıyorlar. Ara veriyorlar bu da değerlerin sürekli artıp azalmasına neden oluyor. Artıyor! bebeğimin acıları sürekli artıyor. böbrek nakli henüz imkansız 10 kilodan önce, diyalizde her şey yolunda gitse bile bize vermeleri imkansızmış bir yıldan önce. Doktor her yaşadığı gün bir mucize diyor zaten.
Bi genetik test yaptırdık ama birşey çıkmadı ,ailede en fazla böbrek taşı düşürenler var. Ettaya bakılacak sanırım. Ama bunlara bakılması herhangi birşeyi değiştirmiyor, bu sadece bir sonraki çocuk için olacak ama bu korku ve acılardan sonra yolda dahi çocuk görmek istediğimden emin değilim.Biz bu bebeği düşünmemiştik, atamam istanbula çıkınca orda öğrendim. Sonra sevindim istanbullarda yanlız değilim kızım her an benimle diye, bir hediyeydi o bana-babasına. Bunları yaşıyacağımız aklımın ucundan geçmedi, Bazen bir saniyeliğine kızımın hala karnımda olduğu tüm bunların hiç yaşanmamış olduğu hissine kapılıyorum, o saniyeden sonrası herşey yeniden başlıyor.
ılaç kullanamıyorum çünkü sütümü sağıp götürüyorum, emzirmek bir yana dokunamıyorum bile bebeğime.Zaten her gördüğümde sütümde gittikçe azalıyor nefesim gibi.
Bi genetik test yaptırdık ama birşey çıkmadı ,ailede en fazla böbrek taşı düşürenler var. Ettaya bakılacak sanırım. Ama bunlara bakılması herhangi birşeyi değiştirmiyor, bu sadece bir sonraki çocuk için olacak ama bu korku ve acılardan sonra yolda dahi çocuk görmek istediğimden emin değilim.Biz bu bebeği düşünmemiştik, atamam istanbula çıkınca orda öğrendim. Sonra sevindim istanbullarda yanlız değilim kızım her an benimle diye, bir hediyeydi o bana-babasına. Bunları yaşıyacağımız aklımın ucundan geçmedi, Bazen bir saniyeliğine kızımın hala karnımda olduğu tüm bunların hiç yaşanmamış olduğu hissine kapılıyorum, o saniyeden sonrası herşey yeniden başlıyor.
ılaç kullanamıyorum çünkü sütümü sağıp götürüyorum, emzirmek bir yana dokunamıyorum bile bebeğime.Zaten her gördüğümde sütümde gittikçe azalıyor nefesim gibi.
offfff ne söylesemde acını hafifletsem,hayat çok acımasız o minik beden bunların hiç birini haketmiyor ..heleki kafalarına damar yolu açıyorlar yaa ilk gördüğümde bende şok olmuştum donup kalmak nedir bilirim...şimdi ne diyim bilmiorum umut etmekten başka yapacak bişi yok...ben hep şöyle dua ederdim Allahım hangi yol hayırlı ise onu ver ölümse ölüm yaşamsa yaşam...ölüm daha hayırlı imiş acıları dindi...
Offf..İdrar çıkışı yok demek artık...Her gün kötü haber almak hem de canını feda edebilecek kadar sevdiğin meleğin için...Ateşedönen o günleri yaşıyorum senin mesajını okuduğumdan beri inan...Hiç acımıyor doktorlar değil mi kötü haber verirken...Onlara kızmıyorum ama o zamanlar bir umut,sadece bir tek umut için kaç doktorla görüşürdüm...Bi doktor gelmişti yanımıza kaldığım odaya..Bebekler çok güçlü oluyor toparlayabilir demişti bütün o olumsuzluklar içinde.nasıl bir şeydi o Allahım..Adamın boynuna atlayasım gelmişti sevincimden...Sadece bir umut içindi o kadar sevincim...Sonra oğlumu kaybettikten sonra teyzemin kızının annesi bir karaciğer rahatsızlığı geçirmişti.Eşim doktor olduğu ve benim de bu konularda az çok bilgim olduğu için durumunu bana soruyordu sürekli..O da yeni doğum yapmıştı.Emziriyordu bebeğini...Ona herşeye hazırlıklı ol diyordum konuşurken..Kayınvalidesi bana bi şey de diyemiyor ama yanıma giriyor çıkıyor,rahatsız olduğunu belli ediyordu işte...Benimle konuşmasını istemiyordu teyzemin kızının çünkü sütünün kesileceğinden korkuyordu..Sonra anladım...O kadar garip olmuştum ki o zaman..O kadar kötü hissetmiştim kendimi anlatamam...Bana doktorlar kötü haberleri her dakika gelip çatır çatır söylerlerken onun sütünün kesileceği düşüncesi bile rahatsız ediyordu kadını...Bencillik mi bilmiyorum ama o an kendimi o kadar zavallı hissetmiştim ki...
Çok zor günler...Çok zor...tarifi imkansız...Allahım meleğinin acılarını kısa zamanda dindirsin diyebilmekten başka yapabileceğim bir şey yok ne yazık ki...Ben bir mucize beklemiştim hep..Bir mucize...Adım gibi eminim sen de bekliyorsundur...Belki Rabbim senin bebeğinde gösterir onu...Allahım sana sabır versin...Ya sabır...Ya sabır...Ya sabır...
Allah razı olsun arkadaşım...Dua et bizim için...Bizim gibi olan tüm anneler için...
Allah sabrını veriyor canım..Şimdi düşünüyorum da ...Nasıl dayanmışım diyorum...ateşedönen arkadaşımı ve bizim gibi anneleri dualarında unutma olur mu canım...
Kader arkadaşım benim...ıkimizin de yüreğinde bir oyuk var asla kapanmayacak olan...Acıları dindi...Belki de oğlumla oğlun arkadaş olmuşlardır şimdi..Bizi bekliyorlardır...Böyle düşünelim olur mu biz canım...sabredeceğiz ve kavuşacağız inşallah meleklerimize....
Canım Dualarım sizlerle böyle bir acıyı rabbim sizlere birdaha yaşatmasın. Tekrar anne olursunuz inşallah. Rabbim Kucaklarınıza sağlıklı bebekler versin.
offf ne diyim ki Allah sabır versin sen çok güçlü bir annesin Allah o küçük meleği korusun sizleri korusun
