Merhabalar herkese,
Günlerdir aklıma takılan bir olayı artık anlatmalıydım.. Lütfen fikir verin bana..
Geçen hafta annemi ziyarete gittiğimde, abimler de bizi görmeye geldiler sağolsunlar bayadır görüşemediğimiz için. Abimin 3,5 yaşında da bir kızı var. İnsan hepsini ayrı ayrı özlüyor tabi..
Velhasıl; yemek yendi, çaylar içildi, oturuyoruz sohbet muhabbet. Ne güzel tüm ailem bir arada, seviniyorum. Babam bir odada, ablamın eşiyle muhabbette, annem ablamla mutfakta kendine meşgale bulmuş, eşimle abim ve eşi balkonda muhabbette, ben de yeğenimle salonda tabiri caizse oynaşıyorum. Özlemişim, mıncıklıyoruz birbirimizi, seviniyoruz oynuyoruz vs. Zaten hoşuna gidiyor oynanmak, ilgilenilmek.. Çocuk.. O sırada eşim balkon kapısından başını uzattı güldü "oh oh oynayın da bize de çay verin hanım hanııım" diye dalga geçti falan. Yeğenim de eşime o kadar düşkün ki size anlatamam. Onu görsün dünya duruyor. Xcim gel oyun oynayalım, Xcim onu yapalım, Xcim öyle, Xcim böyle. Adıyla hitap eder, ki bana da öyle, hala demiyor :) Onu gördü, ama balkona yollamıyorduk sigara içiyorlar diye, tutturdu "Xcim gel sen de burada otur beni oraya çıkarmıyorlar babam sigara içiyor orada". Eşim kıyamaz, "Tamam sultanım" dedi güldü hemen geldi sağolsun. Geldi koltuğa oturdu, hemen yanına kuruldu yeğenim. Başladı anlatmaya TV'deki çizgi filmi falan. "Bak bu kız bu çocuğun sınıf arkadaşı, adı şu" falan baya koyu muhabbetteler. O sırada abim de içeri geldi. Eşi de geldi ardından. Yeğenim TV'ye daldı vs derken eşimin kucağına doğru yattı, ayaklarını da bana doğru uzattı.
Ne olduysa ondan sonra oldu işte..
Yine bilmiş bilmiş bir şeyler anlatıyordu çizgi filmle ilgili, ben de "öyle miiiiii" dedim bacağını tuttum sıkar gibi. Hani sevmek için çocuğu hafif sıkıp sallarsınız ya. Sanırım anlamışsınızdır..
Ve yeğenim garip bir tepki verdi, bacağını çekti ani bir hareketle. "Ne oldu gıdıklandın mı?" dedim, ki biliyorum gıdıklanan bir çocuk değil. "Hayır, oralarıma dokunmamalısın" dedi. "Neden?" dedim. "Annem yasakladı" dedi. "Tamam B...cim" dedim kapadım konuyu.
Annesine döndüm. Hani açıklama bekler ya insan, ki tahmin ediyorum, çocuğuna mahrem yerlerini öğretmiş, herkesin dokunmaması gerektiğini, nerelerini mahrem olduğunu vs. Onları söylemesini falan bekledim ki içim rahatlasın, "Evet haklısın" diyeyim.
Bana dönüp, "Evet doğru söylüyor, kızımın bacağına öyle aklına esince dokunamazsın!" diye bağırdı.
"Efendim?" dedim. "Öyle bacağına, kalçasına, göğüslerine, bilmemneresine dokunamazsın benim çocuğumun" dedi tekrar. "Deminden beri balkondan sizi izliyorum, az önce oynarken her yerine dokundun kızımın, kendini de ellettin, gördüm" dedi.
İnanın hiç bir şey söyleyemedim. Hiç bir şey. Eşim, abim ve ben üçümüz de nutkumuz tutuldu kaldık.
Ve maalesef, daha bitmemişti..
"Ayrıca kocanın (eliyle eşimin kasık bölgesini işaret ederek) orasına yakın yatmasını da istemiyorum!" dedi.
Ki gerçekten yakın değildi, eşimin bacağında yatıyordu..
Sonra bir hışımla kalktı, yeğenimi kucağına aldı mutfağa ablamın yanına götürdü, sonra balkona çıktı sigara yaktı vs. Biz üçümüz abim, ben ve eşim biblo gibi kaldık salonda..
Ne kadar sonra bilmiyorum, abim kalktı, "Biz gidelim" gibi bir şey duydum sanırım, tam hatırlayamıyorum. Eşimle birbirimize bakakaldık. Eşim "Sakin ol" gibisinden bir hareket yaptı bana. Ki zaten kavga falan çıkarmam, o da biliyor, herkes biliyor. Yanlarına gidip konuşayım çözeyim dedim. Belki anneliktendir, yeğenim yeni okula başladı, belki onun tedirginliğidir vs diye alttan al dedim kendime. Tam balkona çıktım ki, balkonun köşesinde arkası dönüktü, karşısına abimi almış konuşuyordu.
Ve maalesef duydum konuştuklarının çoğunu.
"O kardeşine söyle, çocuğumu ellemesin, çok istiyorsa kendi yapsın bir tane millete elletsin, o pis herif(eşim) de uzak dursun benim kızımdan, dokunup durmasın, bir daha getirmem kardeşin falan dinlemem.." Duyduklarım bunlar.. sonra duramadım içeri girdim.. Ama tam girerken abimin bana o bakışı....
Ve benim eşimin 5 tane yeğeni var, 4'ü kız, kız çocuklarına nasıl yaklaşacağını bilir, benim yeğenimi de kendininkilerden ayırmaz. Özellikle böyle konularda çok hassastır.
Ve biz yine bir şey diyemedik..
Çünkü daha önce hele ki böyle bir konuda hiç muhatap olmamıştım onunla.
7 yıldır evliler, ben onu abimle tanıştığı ilk günden beri tanıyorum ve ilk günden beri mesafem ve duruşum hiç değişmedi. Bir tek gün görümcelik yapmadım, zaten evim barkım uzak, zihniyetim uzak, aklım uzak her şeyim uzak..
Bakın şunu anlıyorum. "Anne psikolojisi"
Benim çocuğum yok, tamam. Kız çocuğudur, hassas olunmalıdır, tamam. Dikkat edilmelidir, tamam. Öğretilmelidir, tamam. Belki çocuğum yok diye anlamıyorumdur, tamam. Ama bu kadar kötü muameleyi hak edecek bir şey yapmadım ben. Benim eşim onun çocuğunu üzecek, incitecek tek hareket yapmadı bugüne kadar!
Çocuğu olan, özellikle kız çocuğu olan kadınlara sormak istiyorum: Bu kadar hassasiyet normal mi? Sizin eşinizin kız kardeşine bu kadar tepki verdiğiniz oldu mu? Ya da benim çocuğum olsa ben de mi böyle tepki veririm? Şimdi mi anlamıyorum yani???
Ve ben bunları ne ablama ne anneme anlatabildim. Çünkü ikisi de zamanında kendisiyle fazla yüz göz olup hem taviz verip hem tartıştıkları için yine bir sürü olay çıkar, yine bir sürü huzursuzluk olur. Büyük ihtimalle bu abim ben ve eşim arasında kalacak ailemizde.
Ben, eşim ve abimin o balkondaki bakışı arasında kalacak..
Abimin o bakışını asla unutamam sanırım. O çaresiz, "arsızla uğraşamayan" bakışı.. 46 yaşında, gözleri dolan, kendinden 15 yaş küçük kız kardeşinden bakışıyla özür dilemek zorunda hisseden bakışı..
