hanımlar selam,
eveeet yine kafaya yeni bir şeyi taktım, hayırlı olsun
şimdi ben takriben 4-5 senedir iş hayatındayım, aktif çalışıyorum, ailemle yaşıyorum, bekarım, evlenme planım yok.
bu süre zarfında 100 bine yakın birikim yaptım, birikimler dolar ve altında bankada duruyor. maaşım şu an asgariden bir tık fazla ve bizim sektörde daha yüksek maaşları almak niye bilmiyorum sanki günbegün daha da zor gibi. yani biraz daha iş deneyimi lazım, öyle diyeyim. neyse ben şimdilik işimden memnunum o yüzden değiştirme planım yok. zaten ailemle olduğum için aman aman sabit giderim de olmuyor. eve biraz katkı, kişisel ihtiyaçlar derken artan para birikim oluyor, öyle düşünün. sektörüm ek iş yapmaya, eğitimler vs vermeye müsait yani bir dönem ek iş aldım, kazancımda da artış oldu tabii ama son 1 senedir almıyorum. işimde deneyim kazandıkça ek iş kazancım da artacak bu arada, denklem bu.
canımı sıkan şey, ailem sağolsun bugüne denk sadece karın doyuracak kadar yaşamışlar. onlardan külüstür bir araba bile yok bize. ev kira. bugün birinden biri ölse bana borç çıkar, gerisini siz düşünün. hal böyle olunca ben de malımız, mülkümüz yok diye üzülüyorum. kendim almayı istiyorum aslında ama ekonomi malum, en saçma arabaya bile yetmiyor paralar. arabayı alsam benzin dünyanın parası. anam babam o kadar günü kurtaracak biçimde yaşamış ki yaşlandıklarında ne olacak bilmiyorum, emeklilikleri bile yok. gerçekten sanki onları doğuran benim gibi hissediyorum bir de ayrılar. babam yalnız yaşıyor, ben annemleyim. annem evlenmedi, evlenmeyi de düşünmüyor mesela. onun ortaklı bir işi var şu an, birazcık da kenarda parası var hepsi bu. halaaaaa daha geleceklerine dair bi aksiyon almış değiller, kime güveniyorlar anlamadım. o kadar öfkeliyim ki onlara, herkes evladı için bişeyler yaparken bunlar "eee biz de seni büyüttük işte bak paranı kazanıyorsun" diyorlar, çıldırıracak gibi oluyorum. detay vermeyeyim ama öğrenciliğimde ve iş hayatımda zerre katkıları yoktur. neyse bunlar geçmişte kalan şeyler, sinirlensem de önüme, geleceğe bakmam lazım.
29 yaşındayım ve artık ailemle yaşamaktan da rahatsız oluyorum. senelerdir tek başıma eve çıkma, kendi evim, kendi düzenim olsun hayalim var. aslında ben bunu iş hayatına yeni atıldığım zaman yapayım diyordum ama ailevi sorunlar nedeniyle hep erteledim. ama artık içimdeki şu eve çıkma isteğini de bastıramıyorum. aslında bu mesele ertelendikçe kenarda param da birikti. lakin şimdi de beni gelecek kaygısı sardı. tamam ben bugün eve çıkar, içine de iyi kötü eşyamı alırım. çalışmaya devam ettiğim sürece bi şekilde karnım da doyar ama en saçma yerin kirası olmuş 2500 falan. güler misin ağlar mısın yani. bana uzaktan bakan deli misin, şu an rahatın yerinde, paran cebinde, sorumluluğun az diyor, bazı arkadaşlarım böyle yorumladı. ama ben kendi içime sığamıyorum artık. bu yaşıma kadar sanki kendim için bişey yapmamışım gibi hissediyorum. aslında yaptım, param birikti, dımdızlak değilim çok şükür. ama hani kendime ait düzenim yok, bi arabam yok, ne bileyim hiçbir şeyim yok sanki. bu eve bir arkadaşımı misafir edemiyorum, geç saatte gelsem nerde kaldın deniyor. böyle olunca da kendimi büyümüş gibi de hissedemiyorum. şu sıralar cidden aşırı hevessizim her şeye karşı. sanki dört duvarda boğulmuş gibiyim. genelde aile yanındayken hayat bilinmez derler, bence sahiden öyle. hayatsızmışım gibi geliyor desem yalan olmaz bu yaşta aile yanı ayıp da geliyor artık. ki altını çiziyorum, ailevi sorunlar olmasaydı sanırım çoktan uçardı bu kuş o yuvadan...
aslında bu sıralar sinirimi zıplatan şeylerden biri de, aile evine yaşlı bir üye dahil olabilir ve ben buna itiraz etmeme rağmen annem beni yoksayıp kendi bildiğini okuyacak. hayır düşüncesi bile beni deli ediyor. zaten senelerce kalabalık yaşamışız saçma sapan (hiç sormayın ) ve şu an ev nüfusundaki değişiklik beni ciddi bunalıma falan sürükler. bu konuda detay veremiyorum maalesef ifşa mifşa olurum ama bahsi geçen şahıs hasta, elden ayaktan düşmüş falan değil, bu hayattaki tek varlığı annem değil, vicdansız damgası vurmayın yani bana. her ailenin sömürülen, enayilikte zirve üyesi olur bizimkinde de annem işte, öyle düşünün.
gerçekten ülkeye baktığım zaman genç bir insanın araba, ev sahibi olamaması bir yana, ayrı yaşamasının bile maddi manevi bu kadar zor olması aşırı canımı sıkıyor. konuyu neden açtın derseniz, içimi dökmek için açtım. yani sizce mantıklı bir fikir midir, kirası neyse kendime yetecek bir ev tutup birikmiş parayla da içine eşya almak? o zaman kendim için bişey yapmış olur muyum, tavsiye eder misiniz mesela? benim artık, yalnız yaşıyorum, tek yaşıyorum, kedimle, köpeğimle yaşıyorum diyen insanlara özenmekten içim dışıma çıktı. imkansız mı sahiden?
bu arada kk'da gelecek kaygısı içeren çok konu açılıyor son dönemde, onları da okuyorum. yani herkes bu kadar mı haklı olur, ne zaman gün yüzü görürüz ülkece bilemiyorum.
eveeet yine kafaya yeni bir şeyi taktım, hayırlı olsun
şimdi ben takriben 4-5 senedir iş hayatındayım, aktif çalışıyorum, ailemle yaşıyorum, bekarım, evlenme planım yok.
bu süre zarfında 100 bine yakın birikim yaptım, birikimler dolar ve altında bankada duruyor. maaşım şu an asgariden bir tık fazla ve bizim sektörde daha yüksek maaşları almak niye bilmiyorum sanki günbegün daha da zor gibi. yani biraz daha iş deneyimi lazım, öyle diyeyim. neyse ben şimdilik işimden memnunum o yüzden değiştirme planım yok. zaten ailemle olduğum için aman aman sabit giderim de olmuyor. eve biraz katkı, kişisel ihtiyaçlar derken artan para birikim oluyor, öyle düşünün. sektörüm ek iş yapmaya, eğitimler vs vermeye müsait yani bir dönem ek iş aldım, kazancımda da artış oldu tabii ama son 1 senedir almıyorum. işimde deneyim kazandıkça ek iş kazancım da artacak bu arada, denklem bu.
canımı sıkan şey, ailem sağolsun bugüne denk sadece karın doyuracak kadar yaşamışlar. onlardan külüstür bir araba bile yok bize. ev kira. bugün birinden biri ölse bana borç çıkar, gerisini siz düşünün. hal böyle olunca ben de malımız, mülkümüz yok diye üzülüyorum. kendim almayı istiyorum aslında ama ekonomi malum, en saçma arabaya bile yetmiyor paralar. arabayı alsam benzin dünyanın parası. anam babam o kadar günü kurtaracak biçimde yaşamış ki yaşlandıklarında ne olacak bilmiyorum, emeklilikleri bile yok. gerçekten sanki onları doğuran benim gibi hissediyorum bir de ayrılar. babam yalnız yaşıyor, ben annemleyim. annem evlenmedi, evlenmeyi de düşünmüyor mesela. onun ortaklı bir işi var şu an, birazcık da kenarda parası var hepsi bu. halaaaaa daha geleceklerine dair bi aksiyon almış değiller, kime güveniyorlar anlamadım. o kadar öfkeliyim ki onlara, herkes evladı için bişeyler yaparken bunlar "eee biz de seni büyüttük işte bak paranı kazanıyorsun" diyorlar, çıldırıracak gibi oluyorum. detay vermeyeyim ama öğrenciliğimde ve iş hayatımda zerre katkıları yoktur. neyse bunlar geçmişte kalan şeyler, sinirlensem de önüme, geleceğe bakmam lazım.
29 yaşındayım ve artık ailemle yaşamaktan da rahatsız oluyorum. senelerdir tek başıma eve çıkma, kendi evim, kendi düzenim olsun hayalim var. aslında ben bunu iş hayatına yeni atıldığım zaman yapayım diyordum ama ailevi sorunlar nedeniyle hep erteledim. ama artık içimdeki şu eve çıkma isteğini de bastıramıyorum. aslında bu mesele ertelendikçe kenarda param da birikti. lakin şimdi de beni gelecek kaygısı sardı. tamam ben bugün eve çıkar, içine de iyi kötü eşyamı alırım. çalışmaya devam ettiğim sürece bi şekilde karnım da doyar ama en saçma yerin kirası olmuş 2500 falan. güler misin ağlar mısın yani. bana uzaktan bakan deli misin, şu an rahatın yerinde, paran cebinde, sorumluluğun az diyor, bazı arkadaşlarım böyle yorumladı. ama ben kendi içime sığamıyorum artık. bu yaşıma kadar sanki kendim için bişey yapmamışım gibi hissediyorum. aslında yaptım, param birikti, dımdızlak değilim çok şükür. ama hani kendime ait düzenim yok, bi arabam yok, ne bileyim hiçbir şeyim yok sanki. bu eve bir arkadaşımı misafir edemiyorum, geç saatte gelsem nerde kaldın deniyor. böyle olunca da kendimi büyümüş gibi de hissedemiyorum. şu sıralar cidden aşırı hevessizim her şeye karşı. sanki dört duvarda boğulmuş gibiyim. genelde aile yanındayken hayat bilinmez derler, bence sahiden öyle. hayatsızmışım gibi geliyor desem yalan olmaz
bu yaşta aile yanı ayıp da geliyor artık. ki altını çiziyorum, ailevi sorunlar olmasaydı sanırım çoktan uçardı bu kuş o yuvadan...aslında bu sıralar sinirimi zıplatan şeylerden biri de, aile evine yaşlı bir üye dahil olabilir ve ben buna itiraz etmeme rağmen annem beni yoksayıp kendi bildiğini okuyacak. hayır düşüncesi bile beni deli ediyor. zaten senelerce kalabalık yaşamışız saçma sapan (hiç sormayın
) ve şu an ev nüfusundaki değişiklik beni ciddi bunalıma falan sürükler. bu konuda detay veremiyorum maalesef ifşa mifşa olurum ama bahsi geçen şahıs hasta, elden ayaktan düşmüş falan değil, bu hayattaki tek varlığı annem değil, vicdansız damgası vurmayın yani bana. her ailenin sömürülen, enayilikte zirve üyesi olur bizimkinde de annem işte, öyle düşünün.gerçekten ülkeye baktığım zaman genç bir insanın araba, ev sahibi olamaması bir yana, ayrı yaşamasının bile maddi manevi bu kadar zor olması aşırı canımı sıkıyor. konuyu neden açtın derseniz, içimi dökmek için açtım. yani sizce mantıklı bir fikir midir, kirası neyse kendime yetecek bir ev tutup birikmiş parayla da içine eşya almak? o zaman kendim için bişey yapmış olur muyum, tavsiye eder misiniz mesela? benim artık, yalnız yaşıyorum, tek yaşıyorum, kedimle, köpeğimle yaşıyorum diyen insanlara özenmekten içim dışıma çıktı. imkansız mı sahiden?
bu arada kk'da gelecek kaygısı içeren çok konu açılıyor son dönemde, onları da okuyorum. yani herkes bu kadar mı haklı olur, ne zaman gün yüzü görürüz ülkece bilemiyorum.
şu an erkek kardeşimle yaşıyorlar yarın öbür gün muhtemelen diğer masrafları bölüşeceğiz kardeşim evlendiğinde,sizin durumunuza gelince anneniz aşırı bi bağnaz hiçbir yere izin vermemem kısıtlama gibi durumlar içerisinde değilse bence kalın para biriktirmiş oluyorsunuz zaten işe gidip eve geliyorsunuz tekrar masrafa değmez arkadaşlarınızı da ağırlayın anneniz karşı mı çıkar
