Birisi okusun ya da okumasın arkadaşım olmadığı için buraya içimi dökeceğim, yazdıklarım burada kalsın istiyorum.
Ailemle aram hiç iyi değil. Beni hiç umursamadılar. 18 yaşındayım. İlkokul öğretmenimden 4 sene boyunca fiziksel şiddet gördüm. Geç kaldığım için çöpün kenarında bir deste kağıtla yüzüme vurarak dövdüğü zaman dün gibi aklımda. Yasal yollardan çözülememiş bir olay, ama en azından okulumu değiştirebilirlerdi. Çevrede okul yokmuş, ama vardı biraz daha uzaktı sadece. Hala öğretmenlerden çok korkarım konuşurken kalbim çıkacak gibi olur. Sorun dayak yemem değil ailemin arkamda durmamasıydı. Sonra aynı sokakta olduğumuz birkaç çocuk vardı. Bana neler çektirdiler neler. Sürekli dışlandım. Ayak parmaklarından tut tenime kadar herşeyimi zorbaladılar. Şimdi kendimi sevemiyorum asla. Sürekli beni döverlerdi ağlayarak eve döndüğümde annem oh olmuş der arkamda durmazdı. Sokaktaki bütün çocuklar beni sıkıştırıp tehdit ederdi. Korkudan elim ayağım titrerdi. Hiç kavgacı bir çocuk değildim, kendi halimdeydim ve arkadaş edinmeye çalışıyordum. Çok hassastım..
O çocuklar çok korkunçlardı beni hırsızlıkla bile suçladılar ama yemin ederim hiçbir şey yapmamıştım. hiçbir şeyi unutamıyorum ve bugünü öyle etkiliyor ki.
Babam da küçükken benden çok nefret edermiş. Annemde küçükken beni çok dövermiş, sebebi ise çok ağlamammış. gerçekten öyle çok ağlıyordum videolarım bile var hep ağlıyorum ama 4 yaşındaki bir çocuk ne bilebilir ki. Doktora gitmişler ama sonuç çıkmamış. Hayır bu dövmek için bir sebep değil. Sadece 4 yaşında bir çocuktum. Hiçbir şeyi hatırlayamıyorum. Onlara haksızlık etmekten çok korkuyorum bu yüzden hiçbir şeyden emin değilim. Hayatım boyunca dışlandım sevilmedim. Ve sonunda kendi dünyama kapattım kendimi. Kimseyi suçlamıyorum. Böyle olmamın sebebi benim.
Şimdi hiç kimseyle düzgün bir ilişki kuramıyorum. Yüksek seviyede kaygı bozukluğum var. Bunu yazarken bile ayaklarımı sallandırmayı durduramıyorum. Neye kaygılandığımı bile bilmiyorum. 4 senedir sürekli hafif depresyon içerisindeyim. Ortaokuldayken daha 13 yaşındayken bile intihar etmeyi düşünen bir çocuktum. Şimdi okulum bitmek üzere. Lise benim için hep kötü bir anı olarak kalacak. Hiç arkadaş edinemedim, kendimi yalnızlığa hapsettim. Hala bazen kendimi öldürsem nasıl olurdu diye düşünmekten kendimi alamıyorum. İhtiyaçlarım hiç karşılanmadı maddi veya manevi. Sevgisizlikten ölür gibiyim. Birine sarılmak öpmek öyle zor ki benim için. 2 çift güzel cümle söylemek öyle zor ki. Kendi içimde savaş veriyorum.
Annemle babam birbirine aşık olsaydı nasıl olurdu hayat? çok merak ediyorum.
Şimdi sevgiyi çok görüyorum kendime. Bir insan beni neden sevsin ki diye düşünüyorum. Şimdi ciddi anlamda psikolojim bozuk. Kendimi bile tanıyamıyorum. Canım çok yanıyor. Nasıl iyileşeceğim diye düşünüyorum. Hayatımın sonuna kadar hep dışlanacak mıyım?
Önemli olan bunlarda değil ailemin bunları bilmesine rağmen hiç umurlarında olmaması. Sadece kendilerini düşünüyorlar.
Annem beni hiç sevmedi sanırım.
Geçmişte takılı kaldım.
Ailemle aram hiç iyi değil. Beni hiç umursamadılar. 18 yaşındayım. İlkokul öğretmenimden 4 sene boyunca fiziksel şiddet gördüm. Geç kaldığım için çöpün kenarında bir deste kağıtla yüzüme vurarak dövdüğü zaman dün gibi aklımda. Yasal yollardan çözülememiş bir olay, ama en azından okulumu değiştirebilirlerdi. Çevrede okul yokmuş, ama vardı biraz daha uzaktı sadece. Hala öğretmenlerden çok korkarım konuşurken kalbim çıkacak gibi olur. Sorun dayak yemem değil ailemin arkamda durmamasıydı. Sonra aynı sokakta olduğumuz birkaç çocuk vardı. Bana neler çektirdiler neler. Sürekli dışlandım. Ayak parmaklarından tut tenime kadar herşeyimi zorbaladılar. Şimdi kendimi sevemiyorum asla. Sürekli beni döverlerdi ağlayarak eve döndüğümde annem oh olmuş der arkamda durmazdı. Sokaktaki bütün çocuklar beni sıkıştırıp tehdit ederdi. Korkudan elim ayağım titrerdi. Hiç kavgacı bir çocuk değildim, kendi halimdeydim ve arkadaş edinmeye çalışıyordum. Çok hassastım..
O çocuklar çok korkunçlardı beni hırsızlıkla bile suçladılar ama yemin ederim hiçbir şey yapmamıştım. hiçbir şeyi unutamıyorum ve bugünü öyle etkiliyor ki.
Babam da küçükken benden çok nefret edermiş. Annemde küçükken beni çok dövermiş, sebebi ise çok ağlamammış. gerçekten öyle çok ağlıyordum videolarım bile var hep ağlıyorum ama 4 yaşındaki bir çocuk ne bilebilir ki. Doktora gitmişler ama sonuç çıkmamış. Hayır bu dövmek için bir sebep değil. Sadece 4 yaşında bir çocuktum. Hiçbir şeyi hatırlayamıyorum. Onlara haksızlık etmekten çok korkuyorum bu yüzden hiçbir şeyden emin değilim. Hayatım boyunca dışlandım sevilmedim. Ve sonunda kendi dünyama kapattım kendimi. Kimseyi suçlamıyorum. Böyle olmamın sebebi benim.
Şimdi hiç kimseyle düzgün bir ilişki kuramıyorum. Yüksek seviyede kaygı bozukluğum var. Bunu yazarken bile ayaklarımı sallandırmayı durduramıyorum. Neye kaygılandığımı bile bilmiyorum. 4 senedir sürekli hafif depresyon içerisindeyim. Ortaokuldayken daha 13 yaşındayken bile intihar etmeyi düşünen bir çocuktum. Şimdi okulum bitmek üzere. Lise benim için hep kötü bir anı olarak kalacak. Hiç arkadaş edinemedim, kendimi yalnızlığa hapsettim. Hala bazen kendimi öldürsem nasıl olurdu diye düşünmekten kendimi alamıyorum. İhtiyaçlarım hiç karşılanmadı maddi veya manevi. Sevgisizlikten ölür gibiyim. Birine sarılmak öpmek öyle zor ki benim için. 2 çift güzel cümle söylemek öyle zor ki. Kendi içimde savaş veriyorum.
Annemle babam birbirine aşık olsaydı nasıl olurdu hayat? çok merak ediyorum.
Şimdi sevgiyi çok görüyorum kendime. Bir insan beni neden sevsin ki diye düşünüyorum. Şimdi ciddi anlamda psikolojim bozuk. Kendimi bile tanıyamıyorum. Canım çok yanıyor. Nasıl iyileşeceğim diye düşünüyorum. Hayatımın sonuna kadar hep dışlanacak mıyım?
Önemli olan bunlarda değil ailemin bunları bilmesine rağmen hiç umurlarında olmaması. Sadece kendilerini düşünüyorlar.
Annem beni hiç sevmedi sanırım.
Geçmişte takılı kaldım.