Sizi bu konuda en iyi ben anlarım..benim kızım iki sülaleden de tek torun ve ilk çocuktu. Kardeş çok istemesine rağmen ve kardeşini çok sevmesine rağmen bizim de kıskançlıklarımız oldu ki hala zaman zaman olmakta ve bu çok doğal. Anne baba olarak o dengeyi iyi korumak lazım. Biz ilk 2 sene onun yanında çok fazla öpmedik kardeşini, bana çok düşkündü kızım, emzirme dönemlerinde kardeşinin odasının kapısında beklerdi beni..geceleri korkup yanıma gelirdi ki kardeşten önce böyle şeyleri hiç yoktu…ne kadar şu an daha olgun olsa da ( 7 yaş ve 8 yaş çok fark ediyor , 1 sene deyip geçmemek lazım)?son zamanlarda da kardeşini uyuttuktan sonra kızımı kontrol etmek , açılmışsa üstünü örtmek için odasına girdiğimde sanki ders çalışıyormuş da uyuyakalmış gibi yatağında yanında kalemleri kitapları ile buluyorum ve de pijamasına giymemiş tişört vs ile yatmış olarak . Aslında da uyumuş değil numara yapıyor, onunla ilgilenip ilgilenmeyeceğimi ölçmek için beni test ediyor, ben de bu oyunu bozmuyorum. Pijamalarını giydiriyorum, kalem ve defterlerini masasına koyuyorum ve her zaman da son kez öpüp, seni çok seviyorum bunu asla unutma, sen benim her zaman birtanemsin, biriciğimsin ve hep öyle olacaksın diyorum, o da yarı uykulu ( güya
) gülümsüyor ve uykuya dalıyor
yani bu sene kızınız için çok zor bir seneydi annesi, okuma yazma zaten zor bir süreç, bir de kardeş telaşı, endişesi ağır gelmiş olabilir. Ne zaman kardeşini övsek sofrada mesela hemen arkasından benim kızım da yumurtasını bitirmiş , akıllı kızım aferin sana gibi bir övgüyü ona söylemeyi asla unutmuyoruz biz ve buna ihtiyacı olduğunu o an kendisi ile gururlu bakışından anlıyoruz, siz de yapın, iltifatları küçüğe bir yapıyorsanız ona iki yapın
Bir de küçük bir tavsiye daha , kızınızla bazen anne kız film gecesi yapın mısır patlatarak ya da yürüyüşe parka vs gidin ama kardeşi olmasın mümkünse, baş başa kalmanız önemli. O zaman kendini kardeşi ile yarıştırmayacak ya da kıyaslamayacak , kaygıları yok olacaktır ve iç huzuru, mutluluğu tekrar yerine oturacaktır
malesef şuan aileler çocukların eline telefonu tutuşturup ilgilenmiyorlar ama bir kısım ebeveynlerde gerçekten çok bilinçli bu konuda hemen destek almak çocuğu terapiye götürmek vs bu konular bizim ebeveynlerimiz zamanında çok bilinmiyordu çocuktur korkar normal olarak düşünüyorlardı ama öyle değil işte hayat zehir oluyor keşke gece olmasada hiç uyumasak dedirtiyordu insana ama geçti gitti şimdi kendim anne oldum ve inşAllah bu konularda elimden geldiğince hassas davranacağım biliyorumki elbet birşeyler gördüğü duyduğu tanık olduğu olucak teknoloji çağındayız benim amacım minimum seviyede olması.
