Merhabalar paylaşmak istedim buradaki kişilerin yorumları biraz olsun iyi geliyor ..haftasonu oluyor geçiyor havalar ısınıyor ..yaş 30 u geçti artık her sabah yanlız uyanıp tek başıma konuşmadan çay içmek artık yük olmaya başladı ..çocuk sesleri komşuların yemek sesleri aile muhabbetleri duymak beni çok üzmeye başladı ,, kendime ağlıyorum. Neden bu kadar zor niye bende olmadı neden neden diye kendımı yıpratıyorum ,, çalışıyorum geziyorum ediyorum kurslara gidiyorum ama eve gelip tek başına o sessizlikte yine aynı dipsiz kuyuya düşüyorum .. çok mutsuzum güneşin güzelliği her zaman ısıtmıyor beni .. çok şükür ,, şükür sebeplerimin farkındayım ama yılardır yalnız olmak çok yetti bana .. aslında çok basit hayallerim vardı nazımı çekecek biri gece birlikte uyuyup sabah uyanmak konuşabilmek ona bişeyler anlatmak ..birde derdimi sıkıntımı herkesle paylaşmam güçlü gururlu kendine güvenen halimin dışında sürekli ağlayan bir çocuk var .zayıflık olarak gördüğüm durumlarımı en yakınıma aileme bile paylasamam.. bu da çok ekliyor üstüme