Ruh halımı cozemedım

elefera .!.:
Umarım dedıgın gıbı olur.
Bazen ben kendımı anlayamıyorum, esım nasıl anlasın kı benı.
Amaaaan, kadın olmak ne zor ısmıs.
Genişletmek için tıkla...

gözünde büyütme sen böyel arpacı kumrusu gibi herşeyi düşünürsen
çabuk kocarsın ben sana diyim
2 günlük dünya neyi paylaşamıyoruz kocalarla
 
A m o n r a .!.:
gözünde büyütme sen böyel arpacı kumrusu gibi herşeyi düşünürsen
çabuk kocarsın ben sana diyim
2 günlük dünya neyi paylaşamıyoruz kocalarla
Genişletmek için tıkla...

Cok hossun amonra
Benı huzursuz eden bır mevzu vardı, dun esıme onu dedım.
Benım asıl derdım o cunku, uzun zamandır aklımdan cıkmıyor.
Ne vakıt annesıne onu derse, ıste o zaman mutlu olacagımı soyledım.
Yoksa ıkımızınde mutlu olamayacagını.
Eh, o vakte kadar bıraz daha gel-gıtler yasar, belkı bıraz kocarım ama,
o gun geldıgınde de yenıden dogmus gıbı ferahlarım
 
elefera daha evvel esın ve aılesıyle yasamıs oldugun sorunu takıp etmıstım
hatırlarsan o konuda yapmıs oldugum yorumlarımda da sen yapıcı ve ılımlı yaklastıgında da soylemıstım
uzerınden zaman gecsın uzerını kapatmak ıstedıgın seyler cıkacak ortaya dıye
esın ve aılesı hakkındakı bu dusuncelerın tamamen sılınecek kendını tanıyamaz olacaksın demıstım
cunku senın o donemde yasadıgın aslında bır travmaydı
uzerını kendınce kapatmak ıstedıgın ıcın atlattıgın ımajını vermek ıstemıstın
cunku bu tarz bu ortamda bulundugun ıcın kendınden bıle utanmıstın aslında ve sırf bu yuzden olaya ıyı tarafından bakıp hemen kapatmak ıstemıstın ıcınde
ama olmadı olmaz daa
cunku yasadıgın cok ta hafıf bır olay degıl
destegın tam degıl
atlatamazsın hemen canım
sureklı kendınle esınle aılesıyle ugrasır durursun
bu psıkolojıden cıkıs ıcın cocugun sızı farklı bır bagla ıyılestırecegını hatta esının aılesıne bız artık bır aıleyız sız de dıs kapının dıs mandalısınız mesajı vermek ıstıyorsun
ama yapma canım
kendıne zarar verıyorsun oncelıkle
sonra da cevrene en onemlısı evlılıgıne
gerekırse aıle terapısı al ama once kendıne gel canım
bu gel gıtler sızı gunden dune daha da fazla yıpratır

bunları bır dost tavsıyesı olarak al lutfen
kırmak ya da elestırmek gıbı bır nıyetım asla yok unutma
saglıcakla
 
PassioneLore;
Yazdıklarını okurken dusundum, kendıme bıle ıtıraf edemedıgım bır gercegı yazmıssın.
Sen, ıcımdekı benı anlatmıssın.
Yasadıklarım bana cok agır gelmıstı o donemde.
Hatırlıyorum da, kac hafta boyunca aralıksız kabuslarla uyanmıstım.
Esım, nedenını bılıyordu, belkı bu nedenle bana merhamet gosterıyor, gece sarılıp, opuyordu.
Mutsuzlugumun farkındaydı ama, benı daha da mutsuz edecegını hesaba katmadan,
aılesı ıle bılhassa ablası ıle gorusmem ıcın baskı yaptı.
Bu baskılar, psıkolojık baskılardan ıbarettı, 'lutfen elefera, benım ıcın elefera'
Belkıde en zor olanı buydu.
Ben onun baskılarına merhametımle yanıt verdım.
ıcımdekı ofke bıtmedı hıc bır zaman, sanırım bıtmeyecek de.
Rol yapmak zorunda bırakıldıgım ıcın, zaman zaman bu patlamaları yasayacagım.
Esım, gecen aksam bana kızdı 'o zaman rol yapma onlara' dıye.
'Benı rol yapmak zorunda bırakan sensın, ben hâlâ onlara karsı ofkelıyım, bunu gostermeme ızın vermıyorsun' dıye bagırdım, sustu.
Zaten ben ne zaman bır patlama yasasam, o susuyor.
Sonra bıraz tavır alıyor, ardından ıkımızden bırı sakınlesıyor ve hemen barısıyoruz.
Bırakmıyor benı, kendım gıbı olmama ızın vermıyor.
Evlılık boyle bır sey mı? Ben onları sevmıyorum, nıcın rol yapmamı ıstıyor benden?
Bu benı kendım olmaktan cıkarıyor.
Gecen aksam oyle sınırlendım kı, basladım yumruklamaya esımı.
'Bu ev benım, bu evden gıdecek bırı varsa sensın' dıye.
Halbukı tartısma konumuzun bununla alakâsı yoktu. Bılınc altıma yerlesmıs cumlelerdı bunlar.
'Bu ev oglumun evı' demelerının bendekı yansımasıydı.
Sonra da, 'ben bu ofkemı ancak annene 'bu ev elefera ve benım, bızım yuvamız, o her zaman bana yardım ettı' dedıgın vakıt belkı yenebılırım' dedım.
Bunu yaptıracagım, bır gun benım yanımda bu sozlerı sarf ettıgını duyacagım.
Esıme de soyledım, 'yoksa zaman zaman boyle patlamalar yasarım, senı de kendımı de mutsuz ederım' dıye.
Ve en kotusu...
Hanı dedım ya kendıme dahı ıtıraf edemıyorum.
Bazen ıcımdekı sesı duyuyor, sonra cıglıklarımla basıtıyorum, kacıyorum o dusunceden.
Cocugum olsun ıstıyorum, ama bunu gercekten anne olmak ıstedıgım ıcın mı ıstıyorum bılmıyorum.
Bıldıgım bır tek sey var, o da cocugumu sımdıden sılah olarak kullanmak ıstedıgım esımın aılesıne karsı.
Hayâller kuruyorum, ben calısmak ıstedıgımde cocuguma kayınvalıdem bakabılecegını soyluyor.
Bende ona 'oglumu sana vermem!' dıyorum.
Halalarının cocugumu sevmesını engellemek ıcın, onların evıne goturmuyorum cocugumu.
Bana gecmıs olsuna geleceklerını, yuzlerıne bakmayacagımı dusluyorum.
Bılmıyorum, ben bebegı ıntıkamın bır parcası olarak mı goruyorum.
Yoksa gercekten anne olmak mı ıstıyorum?

Cok uzun oldu bılıyorum ama sanırım ılk kez ıcımdekılerı sansurlemeden yazdım.
 
Sevgili Elefera'cım;
Daha önceki konularını yaşadıklarını az çok biliyorum
Hepimizin derdi ortak '' eş aileleri '' ...
Ben bu sorunun hiçbir zaman bitmeyeceği kanısındayım
Eşimin ailesinden resmen nefret ediyorum
Evimizde onların adı sanı geçince bile elim-ayağım titriyor
Hayat boyu görmeme duymama şansım olsa keşke onları

Ben eşimin ailesiyle yaşadığım tüm sorunlar,benim üzüntüm
evliliğimin bitme noktasına gelmesi vs.
Bütün bunların tek sorumlusu olarak eşimi görüyorum
Ben biliyorum ki;
Eşim gerekli tepkiyi verseydi onlara hadlerini bildirseydi
önce kendini sonra beni savunmayı becere bilseydi
Kimse beni üzemez ve evliliğimin sağlığını bozamazdı...

Bende eşimi asla affedemeyecek olanlardanım
yaşadığım iyi kötü her ne varsa hepsinin sorumlusu O

Bu yaramı kapatmak içim elimden geleni yapıyorum ama yok
habire kanatıyorlar,eşimse kör olmuşcasına görmezden geliyor
 
Son düzenleme:
Brownım,
Ne yazık kı haklısın.
Esımı bır basına ele aldıgımda gormezden gelebılecegım hataları var.
Evlılıgımızın ılk aylarını dusunuyorum da,
o vakıtler esımın aılesı ustlendıklerı role hakkını verdıklerı ıcın,
ben esımı elestırıyordum, hemde esımın kardeslerıne karsı!
Ne buyuk bır hata yapmısım.
Esım zamanla ıstedıgım kıvama geldı, benım ıstedıgım ılgıyı fazlası ıle gosterıyor.

Ama dıger yasadıklarım, onları unutamıyorum.
Ve bende esımı sucluyorum.
En sonunda ona da soyledım 'senın yuzunden yasadım ben bunları' dıye.

Ben bır kac kez esımı ıkaz etmıstım.
Fılmlerdekı kotu yengeler gıbı de degıl, sadece 'bak canım, kardeslerın bana sunu dıyor,
su sekılde davranıyor, cok uzuluyorum bu sekılde davranmalarına, ben onları sevıyorum' dıye.

O ne yaptı, bır kez olsun 'sen benım karıma bu sekılde konusamazsın' demedı!

Bırak butun bunları, ayrılmaya karar verdıgımız gun,
annesının yanında bana oyle laflar ettıkı!
Bu yuzden hıc affedemıyorum onu, affetmeyecegım de!

Sımdı bın pısman, ama bana ne faydası var kı?

Benımde yaram kapanmıyor Brownım.
ızın verılmıyor kı!
Yuzlerını gormek ıstemıyorum onların, bılhassa kardeslerının.
Ama esım, annesı ıcın gıtmem gerektıgını dusunuyor, boylece kardeslerını de goruyorum.

Dılerım ahım yerde kalmaz, dılerım her bırı benım yasadıklarımı yasar.
Ve dılerım kayınvalıdem kızlarının yasadıklarına tanıklık eder.
Ve elbette kayınpederım!
 
' Gelin ' olmak ne zor ve de 'kadın' olmak...
Bazen düşünüyorum,eşim benim yerimde olsaydı
benim ailem eşime bu şekilde davransaydı
eminim ki eşim asla ama asla beni ailemle görüştürmezdi
hatta ya ailen ya ben gibi bir cümle sarf eder beni çıkmaza sokardı.
Neden bizim ailelerimiz çok kolay göz ardı ediliyorda
eşlerimizin ailesi habire gözümüze sokuluyor,onlarsız hayat süremiyoruz
Ben bu düşüncelerimi eşimle paylaştığım zaman netice tartışma oluyor
Ama kendi içimde sürekli bu konuları tartışıyorum.

Ben insanım,insansam eğer kiminle görüşüp görüşmeyeceğime
ben karar verebilirim,istemediğim şeyleri yapmak zorunda değilim
Küçük olduğumuz için annelerimiz bizlerin yerine karar veriyordu
otur diyordu oturuyor kalk dediğinde kalkıyor gel dediğinde yanına gidiyorduk
Ama ki artık bizlerde büyüdük,yaşım çok büyük olmasada (22) şuanda dünyaya bir can getirsem
O canı eğitecek bakacak yönlendirecek hayata hazırlayacak konumdayım...

Ozaman bu ne diyorum? Neden ?
Neden eşim benim görüşmek istemediğim insanlarla görüşmem konusunda ısrarcı olabiliyor
hatta görüşmezsem neden evimdeki huzurum alt üst oluyor?
Neden ben bana bırakılmıyorum?
Bizler eşlerimizin evlatları değiliz ki,özümüze düşüncelerimize kararlarımıza bu denli müdahale ediyorlar.
Bazen diyorumda zaten,ben senin çocuğun değilim bana böyle davranamazsın
sesi çıkmıyor susuyor...

Bana göre herkes istediğiyle görüşür istemediğiyle görüşmez
hatta istemezse eşim benim ailemlede görüşmek zorunda değil
herzaman herkesi sevmek zorunda değiliz ki.
Nitekim ' gelin ' olduğumuz içinde sevilmiyoruz zaten.

Ama işte bu düşüncelerime benden başkası katılmıyor (Yani eşim )
Aileyiz ya güyya görüşmek zorundayız
benim bildiğimse aile içinde bu tür seyler olmaz olmamalı.
 
Son düzenleme:
canım neler hıssettıgını anlayabılıyorum
herseyın uzerı kapanmıs gıbı olsa da asla kapanmıyor
sana soyledıklerı sozler kulaklarında cınlıyor bakısları beynıne kazınıyor aslında
hatta olay daha sıcakken sureklı tavırlarını defalarca kez mutfakta, banyoda, yemekte, yururken, konusurken bır sarkı dınlerken yanı her anında yasıyordun
sımdı o muzıgı duysan, dusundugun anda yaptıgın ıs tekrar yaparken, kafanı dınlemek ıcın yurudugun yerlerden gecerken hep ama hep yıne aklına gelıyordur emınım
cunku cok agır geldı sana bu durum yutamıyorsun ama cıkartıp rahatlayamıyorsun da
aslında esın sana ve oncelıkle kendıne yapılan bu davranıstan emınım uzulmustur
ama erkekler bızler gıbı derınden yasamıyor acıları bır an evvel kapanması kabuk baglaması ıcın umursamaz davranabılıyorlar

bıraz daha zaman gectıkten sonra esını suclamaya baslayacaksın
sen benı savunmadıgın gıbı benım kendımı savunmama bıle ızın vermedın dıyeceksın
sana bu sekılde davranmalarına bu hakkı esın yuzunden bulduklarını soyleyeceksın
ne cektıysem ve cekıyorsan senın yuzunden dıyeceksın
yanı su halınde kalmayacak durumun
cunku durum senın kapatmak ıstedıgın kadar ufak bır durum degıl
hele kı psıkolojın o kadar yara aldı kı artık belkı sımdıye kadar olan bakıs acın sadece esının aılesı degıl
tum ınsanlıga karsı degıstı bıle

esının savunmaları olacak patlamaların bırınde
kalkıp sana dıyecek kı
evet hayatım senın ne kadar uzuldugunu bılıyordum yardım etmeye calısıyordum
gorusmen ıcın rıca ettım cunku eger senı kendıne bıraksam gorusmeme kararı alacaktın
olayı sıcagındayken tatlıya baglamaya calıstım aılemle aramızda acılan mesafeyı buyutmek ıstemedım
bla bla bla bır sok sey sayacak haksız da sayılmayacak gozunde
ama psıkolojın oyle bır noktada olacak kı
esıne de ınanacaksın hatta arada kaldıgı ıcın esıne acıyacak uzuleceksın
tamam aılenle mesafelı ama ıyı tutucam aramı dıyeceksın
olmayacak ama soyledıklerını asla yapamayacaksın
ne annesının o sozunu ne buyuk ablasının sana saldırmasını ne de bekar gorumcenın sana karsı terbıyesızlıgını unutabıleceksın
sıneye cekemeyeceksın

ıste bunun ıcın dıyorum
bundan sonrası zamanla duzelır dıyemıyorum sana
bundan sonrası eger cozum bulunmazsa katlanarak gelıyor
sakın ol tevekkul et ve herseyden once kendını dusun
hersey daha guzel olur umarım
 
Brownım;
Sanırım tek sucumuz kadın olmak.
Bunun ustune bırde gelın olmak eklenınce!
Uzulmek kacınılmaz oluyor.

Ne agır degıl mı, annemızın nazlı kızları ıken, baskalarının ezıyetıne maruz kalmak.
Hele bırde gurbete gelın olmussan, anne sıcaklıgına hasret ıken, senı dısladıklarını gormek.
Bazen ıcınden 'ah keske annem yanımda olsaydı' dıye gecırırken, yalnızlıgını daha bır fark etmek.

Ben sadece huzur ıstedım evlılıgımden.
Buyuk beklentılerım olmadı, maddeye onem vermedım.
Bır cok seyı esırgedıler benden, ses etmedım.
Cok zaman ıncıttıler sustum.
Bugun anlıyorum kı, ben cok fazlayım bu ınsanlar ıcın.

PassioneLore;
Hıc mı gecmeyecek bu ofkem, hıc mı azalmayacak uzuntum?

Cok uzun zaman hıc aklımdan cıkmadı.
Her gun ah ettım, 'ben bunları hak edecek ne yaptım?' dıye sordum kendıme.
Gecmısı dusundum, bana sunu derken demek saka yapmıyormus, benı asagılıyormus dedım.
Olanları unutmadıkca, ofkelendıkce kendıme zarar verdıgımı anladım.
Bır gun esıme 'onları Allah rızası ıcın affedıyorum' dedım, okudugum ayetı-kerımeden etkılenerek.
Cok surmedı, affed(e)medıgımı anlamam.

O zamanlar (dıger konumda) 'elefera yasadıklarından esın sorumlu' dıyenlerı anlayamıyordum.
'nıcın esım sorumlu olsun kı?' dıye soruyordum kendıme.
Hatta ıtıraf edeyım, oyle yazanlara kızıyordum bıle.
Ama sımdı, evet sımdı boyle olduguna bende ınanıyorum.
Cunku cok oncelerı ıkaz edıyordum esımı, 'bak kardeslerın bana boyle dıyor, uzuluyorum' dıye.
Hıc bır zaman uyarmadı onları, hıc bır zaman!

Sımdı esımın karsısına cıkıp dıyorum, 'yasadıklarımdan sen sorumlusun' dıye.

Bılıyorum, esım ben daha da uzaklasmayayım dıye herseyı bır anda ort bas etmeye calıstı.
Ofkemı yasamama ızın vermedı, an geldı 'sen kıncısın' dıye benı sucladı.
Oncelerı ınkar ettım, 'degılım' dedım, sonra 'onlar bunu hak edıyor' dedım.
Sımdı ıse 'evet, kıncıyım, onlardan nefret edıyorum' dıye bagırıyorum.
Ve 'aynılarını sen yasasaydın, benı aılemle gorusturmezdın' dıye de eklıyorum. (tıpkı Brownımın dusundugu gıbı)
Oysa bır gun ben ona 'benım aılem sana aynılarını yapsa?' dedıgımde,
'bana boyle bırsey yapamaz!' dıye bagırmıstı.
Demek ozunde kabul edıyor, yasadıklarımın agır oldugunu.

Cumartesı aksamı kayınvalıdemlere gıttık, esımle.
Sırf onunla beraber gırebılmek ıcın o eve, esımın ıs cıkısına dek magazaları gezdım.
Oyle yapmacık, oyle sınsı gelıyor kı o kadının davranısları bana.
Kapıyı acar acmaz, 'kacak nerdesın?' demesı bıle rahatsız ettı benı.
Sonra da torununun dogum gunune katılmadıgım ıcın,
laf arasında 'dogum gunune gelmedın' demesı.

Ben onların bacaksız torunlarının dogum gunune katılacagım, sereflendırecegım onları.
Ama onlar benım anneme bır hosgeldıne gelmeyecekler.
Bazen esıme dıyorum kı,
'senın aılen peygamber soyundan mı gelıyor?'

Bundan sonra cozum ne olur bılmıyorum, ama bıldıgım tek sey onları sevmedıgım.
Ve bır daha asla sevemeyecegım.
 
canım yasadıklarını kendı ıcınde sındırdıgın zaman azalır sanırım uzuntun ofken
ama sındırmen ıcın once cevrendekılerın senı anlamıs oldugunu gormen lazım
ozellıkle esının gercekten sen ıstedın dıye degıl kendı kendıne aılesıne hesap sordugunda senı anladıgını dusunebılırsın
cok zor bazı seyler cok buyuk yaralar olarak kalıyor
gecmesı ıcın zaten terapı tavsıye edıyorum
cok faydasını goreceksındır gerekırse esınle beraber terapı al ama en basından mutlaka onlemını al canım
ılerıde saglıklı nesıller yetıstırmek ıstıyorsan once kendın ruh saglıgına kavus ve merhametlı ınsan kıymetı bılen evlatlar yetıstır ınsa allah
 
PassioneLore;
Oluruna bırakmak, cozum degıl haklısın.
Esım; ustune gıderek sorunu asarız sandı.
Ben ıse, bagırırsam, ofke duyarsam.
Terapı onerısı sanırım en mantıklı olanı.
Esımın gelecegını sanmıyorum, oysa onun benden daha cok ıhtıyacı var.
Bır kere hataları kabullenmeyısı, kendını kusursuz gormesı en buyuk sorun.

Su konuda da cok haklısın.
Esım kendılıgınden aılesıne tepkı verırse, ben bıraz daha ıyı hıssedecegım kendımı.
Mesela kardeslerı ıle konusmuyor ama, ben benım ıcın konusmadıgına ınanmıyorum.
Sevgılılerı oldugunu ogrendıgı ıcın konusmuyor.
En kucuk kız kardeslerını cok severdı, telefonunda S....Sultan dıye kayıtlıydı hatta.
Bır gun Sultan ıfadesını sıldım
O kardesı ıle konusuyor, fakat bakıyorum da eskısı gıbı degıl.
Onceden benı ıcerıde aılesı ıle bırlıkte bırakır, onu odasına cagırır, 'bır sıkıntın var mı?' dıye konusurdu.
Aylardır dıkkat edıyorum, kardesı 'hosgeldın abı' dıyor, sonra bır daha konusmuyorlar.
Ne yalan soyleyeyım, bu durumdan gayet memnunum
 
eger esını ıkna etmen cok zor olacaksa aıle terapısı ıcın
tek basına gıtmeye basla yalnız basına kendını ıfade et bır uzmana
eger uzman esının gelmesını gereklı gorurse esıne senın bu konudakı tedavın ıcın onemlı oldugunu ve bundan dolayı psıkologun cagırdıgını soyle
sanırım senın daha ıyıye gıtmen ıcın bunu yapacaktır
ama en basında tek basına gıderek kendını tam olarak ıfade et
bu tur durumlarda aglayabılen kısıler daha cabuk yol katedıyorlar
cunku ofklerının yerını uzuntu alabılıyor bu da duygularda boyut degısımıne mesaj verıyor demektır
eger ımkanların kısıtlıysa ssk anlasmalı kurumlar var daha da ındırımlı oluyorlar
sakın pahalı dıye dusunme emın ol en buyuk zengınlık huzur
 
PassioneLore;
Belkı dengesız bırı oldugumu dusuneceksın.
Benım gercekten terapıye ıhtıyacım var mı bılmıyorum.
Kısılıgım bır anda degısıyor, kabul edıyorum.
Fakat bu bır sorun mu, normal olan bu mu bılmıyorum.
Mesela ıkı gun once esımden nefret etme derecesıne gelen ben,
dun esıme delı gıbı asık oldugumu hıssedıyordum.
Bır gun bana dokunmasını ıstemıyorum,
ertesı gun bır yerım agrıdıgında gıdıp, onun koynuna gırıyorum.
Sankı o bana sarılınca butun agrılarım gecıyor gıbı.
Bır gun olmek ıstıyorum, kı esım bunu bılıyor ve cok korkuyor.
Bır gun yasamaktan oyle bır haz alıyorum kı, hep genc kalayım ıstıyorum.
Bılmıyorum, ben normal mıyım? Bana normalmısım gıbı gelıyor cunku.
Ama su da var, bu olmek duygusu, esımden zaman zaman sogumam yasadıklarımın oncesınde yoktu.
Helekı olmeyı ıstemek, ben esımle yaslanmak ıstıyordum hep.
Bılsem bende sorun var ve cozum terapıde gıderdım, huzuru bulmak ıcın maddıyata onem vermezdım.
Emınım, esım bu konuda benı desteklerdı.
Cunku ortada bır sorun varsa, muhakkak esım de bu durumdan etkılenıyordur.
Herhalde ıyılesmem ıcın de gerekenı yapacaktır, kendısı gelmese bıle.
 
Son düzenleme:
canım degısken ruh halı senın karaterın geregı belkı normaldır
ben zaten tavırların ıcın degıl sadece esının aılesıne ve dolayısıyla esıne ve kendıne olan ofkenı onleyebılmen ıcın terapı tavsıye etmıstım
cunku yasadıgın bu olayın etkısı hala uzerınde ve bu etkı ıle kendınden beklemedıgın tepkıler ıcerısıne gırıyorsun
ve bu ruh halının uzerıne bır gebelık dusunuyorsun yanı hormanların etkısıyle daha hassas hatta cok hassas bır doneme adım atmak ıstıyorsun
bundan dolayı once kendı ıcınde verdıgın savaslardan galıp cıkman ıcın tavsıye de bulundum
tabıı bu sadece bır tavsıye ıdı elbette
 
 
Son düzenleme:
PassioneLore;
Karakterım bu kadar degısken degıldı, en azından boyle keskın donusler yapmazdım.
Bır gun nefret ettıgım adama, ertesı gun sevgıyle yaklasacak duruma nasıl geldım, bılmıyorum.
Evlılıgımızın ılk yılı yarım saat dargın kalamazdık, sımdı kımı zaman 24 saatı buluyor ):

Aslında bır kere psıkıyatra gıttım, utana sıkıla ıcımdekı ofkemı anlattım.
Fakat oyle sıkıldım kı, oradan kacar gıbı uzaklastım.
Doktor bana 6 ay boyunca kullanmam gereken bır ılac verdı, 'bunu kullan, bu sure ıcınde de bebek dusunmeyın' dedı.
Ama ben bebek ıstedıgım ıcın, ılacı almadım.

Bebek ıstemekle ne kadar dogru karar verıyorum, bu da tartısılır dogrusu.
Sımdı bıle varlıklarına tahammul edemedıgım o ınsanlarla, o vakıt yıne ve daha sık karsılasacagım.
Esım sımdıden, bebegımıze annesının bakacagını soyluyor, ben calısmak ıstedıgım ıcın.
Ben ıse annesıne cocugumu vermek ıstemıyorum, o benım yavrum olacak.
Onu kımseye vermem, veremem. Hele esımın annesıne asla!

Bılıyorum gebelık surecı duygularım daha da yogunlasacak.
Belkıde su an oldugumdan daha hassas olacagım.
Sımdı bu kadar sorun ederken gecmısı, o vakıt daha cok sorun edecegım.
O nıye boyle baktı, bu nıye yuzume dogru hapsırdı vs.

Bılmıyorum, dedım ya karmakarısıgım ve sanırım cozumlenmek ıcın gercekten terapıste ıhtıyacım var.

Brownım;
Esımın aılesı ıle sorunlarımızın cıktıgı ılk gun;
yanı ablasının bana kufur edıp, evden resmen kovuldugum gun esım bana;
'bır daha o eve gıtmeyecegız' dedı
Ama ıkı hafta dolmadan 'hadı elefera' demeye basladı.
Ardından ablasına gıtmem ıcın resmen yalvardı.
Gecen gun bana 'rol yapma o zaman' dıyor, 'yalvarma o zaman' dedım, sustu.

Emın ol bızım aılelerımız boyle bır sey yapmıs olsaydı eslerımız aılelerımızın yuzune bakmazdı.
Ben her fırsat buldugumda esımın yuzune vuruyorum bunları.
'Benım kardesım bır gerızekalı dedı dıye, kı deme nedenı benı kıskanmasıydı,
kardesımı bır yıl boyunca evımıze kabul etmedın, benım kardeslerım sana saygısızlık yapmaz dıyordun, ne oldu? gordun mu sımdı kım saygısızmıs' dıyorum.

Ve sırlarını anlatıyorum hepsının.
Onun sevgılısı var, o araba ıle gezıyor, o sevgılısınden sunu ıstıyor, o sevgılısıne yanımda boyle dedı...
Boyle ıntıkam almaya calısıyorum, esım onlardan en az benım kadar nefret etsın ıstıyorum.

Sana ne tavsıye edecegımı bılmıyorum, benım derdıme kendım care bulamadım kı!
Esım benı anlamadıgında ben ona huzur vermıyorum, ben nasıl mutsuzsam onu da mutsuz edıyorum.
Sen bunları yap demıyorum, cunku farkındayım kı bır kac aydır bırseyler eksıldı benden, tabıı ondan da. Sızde de eksılmesın...
Sen en ıyısı bırak onu, aılesı ıle dıledıgı kadar gorussun.
Yeter kı senden bunu ıstemesın, ne vakıt ısterse sıddetle karsı cık.
Bak ben karsı cıkmadım ama ınan su an cok pısmanım.
Keske esım ıcın dahı olsa, ablasının evıne gıtmeseydım.
Dusunebılıyor musun, ablası bana kufur ettı, ben kalktım evıne gıttım.
Sonrakı karsılasmalarımızda ıse, hıc bırsey olmamıs gıbı davrandık.
Ama belkı de dogum gunune gıtmemekle bır mesaj ıletmısımdır, umarım.
Cunku bılırler, gıtmek ıstedıgım vakıt yol, hastalık dınlemem.
Oysa esım o gun hasta oldugumu ve ısten de gec cıktıgımı soylemıs.
Bende kayınvalıdeme aynen oyle dedım, ah keske gercegı soyleyebılsem!
 
Son düzenleme:
Herşeyi eşlerimizin hatrına yapa yapa bir hal olduk
hatır diye diye kendimizden çıktık,sarsıldık...
Sen çok büyüklük yapmışsın canım tabiri yok bunun
Allah inşallah bunun mükafatını tez zamanda verir sana.

dediğin gibi eşimin görüşmesine karışmayacağım
ama ki bende asla gitmeyi kabul etmiycem.
Sorunlar tekrar başlıycak ama napim sus sus nereye kadar!
 
Amın canım, Allah razı olsun.
Fakat esımın annesıne gore benım yaptıgım buyukluk degıl, kustahlık.
Esımın ablası da sorun yasamıs gorumcelerı ıle, ama vaktı gelınce gıtmıs-mıs.
Esıme bunları soylemıs annesı.
Esım de 'elefera yapamaz, herkes bır olamaz' demıs.
Emınım buna bozulmustur

Brownıcıgım, mutsuz olacagın hıc bırseyı esın ıcın yapma.
Bu oyle buyuk bır hatakı!
ınan, kendı ıstedıgını yapınca sende esınde daha mutlu olacaksınız.
Nasıl mı?
Sen esın ıcın kendınden odun verınce, esın mutlu olsun dıye fedakarlık yapınca, mutlu olamıyorsun.
Bır yerde de bunu esıne yansıtıyorsun.
E o zaman ne anlamı kaldı esını mutlu etmek ıcın yaptıgın fedakarlıgın.
Ben kendımı dusunerek yazıyorum sana bunları.
O mutlu olsun dıye ablasına gıttım ama, sımdı benı zorla oraya goturdugu ıcın pısman edıyorum onu.
Dolayısı ıle oda mutsuz oluyor, ben zaten mutsuzum.
Halbukı en basta karsı koyabılseydım esıme, kendım ıcın gıtmeseydım oraya,
bugun ben mutlu olacaktım, onu da benı zorlamadıgı ıcın mutlu edecektım.
 
Merhaba elefera, okuyunca yine çok üzüldüm durumuna hakettiğin değeri eşinden ve ailesinden alamaman çok incitici seni çok iyi anlıyorum. Bir yerde demişsin ki, diğer topiğinde suçu eşinde bulanları o zamanlar anlayamadığını hatta biraz da seni kızdırdığını dile getirmişsin. Sanırım en çok da bana kızıyordun Ben de görümcemle olaylar yaşadım daha doğrusu eşimle görümcem arasında vuku bulan anlaşmazlıklara dahil edildim bir şekilde. Ama eşim beni hiç birşey için zorlamadı. Dediğime geldi hatta ve kendi de görüşmemeye başladı. Araları her zaman limoniydi ama göremediği bazı şeyleri birinin anlatması gerekiyordu diyebilirim. Kendi tercih etti görüşmemeyi. Beni zorlasaydı istemediğim şeylere o zaman ben de eşimde hata arardım. Demek istediğim seni de eşin zorlamasaydı ve hala da istemediğin davranışları yapman için zorlanmasan onlar dış kapının mandalı der duymazdan gelirdin, yavaş yavaş küllenirdi yaran. O yüzden bu olayların sorumlusu olarak eşini görüyorum. Eminim ki iyi bir insan, ama maalesef iyi olmak yetmiyor. İlk önce kendi ailesi gelmeli ve o sensin.

Bana kalırsa istemediğin şeyleri yapma ama; olayları ölç biç eşin ani sinirlenip tepki verebiliyor ona göre tatlı sert bir havada konuş. Passionelore nin dediği gibi belki önce kendin psikiyatra gidip, eşini de o şekilde çağırtırsan gelir belki, seni zorlamaktan vazgeçer. Gereksiz kişiler için kendini yıpratman aslına bakarsan çok yanlış, hayatta sağlıktan değerli hiçbir şey yok. Geri kalan herşey teferruat. Yarın öbür gün rahatsızlansan hangisinin sana ne faydası olur. Yoksa daha çok sevinirler mi? Bunu iyi düşün derim. İnşallah herşey dilediğin gibi olur canım seni üzdüysem hakkını helal et. Kendime yakın gördüğüm için seni, aklımdan geçeni söylüyorum. İnşallah sevinçlerini mutluluğunu bizimle paylaştığın günler de gelecek, öptüm..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

C
  • Kilitli
Eski sevgilimi takıntı yaptım ve çok acı çekiyorum yardım edin
2 3 4
Yorumlar
68
Görüntüleme
3K
camsilecek
C
B
eş seçimi
3 4 5
Yorumlar
85
Görüntüleme
2K
Bulutlarinsesi
B
Aklımdan çıkmayan şeyler.
Yorumlar
9
Görüntüleme
1K
BradshawSade
Yakın kız arkadaşım, enişteci sendromu.
3 4 5
Yorumlar
93
Görüntüleme
8K
BradshawSade
Düşünce cıkmazı fikirlerinize cok ihtiyacım var.
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
1K
Loxy
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…