Lorentz
merhaba
Öncelikle başınız sağolsun.
Sizinki kadar olmasa da eşim de bana böyle davranıyordu.
Biz de ilk çocuğumuzu 3 yaşında kaybettik.Ondan sonra eşim takıntılı bir biçimde hayatımın her adımını takibe başladı.
Sabah işegitmeden günlük planımı bildirirdim.
Kiminle ne konuştum, ne yedim , ne içtim....
Sonra 2. Çocuğumuz oldu. Daha da arttı aramalar sormalar.Ben tekmil vermek dışında bir çözüm düşünemiyordum.
Eşim 10 günlüğüne yurtdışına çıktığı bir dönemde habersiz terapiye başladım.
Arkadaşlarla buluşma ayarladım.
Süslendim pislendim gezdim.
Ay nasıl suçlu hissediyorum kendimi sanki yasak yaptıklarım.
Ve hiç birini anlatmadım . Sorduğu soruları geçiştirdim. Yalan söylemedim ama ayrıntı vermedim.
Baktım ben ayrıntı anlatmadıkça adam sorgulayamıyor.
Az konuştum.İş saatlerimde yemeğe Çıktım. Seminere gittiğimi gittikten sonra söyledim sen alma ben kendim dönerim dedim konuyu kapattım.
Ama hala erkek kuaföre ve erkek doktora gidemiyorum.
İşin sırrı becerikli ,bağımsız ve güçlü kadın olmakta.
Ben öyleydim zaten çocuk kaybı eşimde travmatik olarak beni koruması gerektiği gibi bir takıntıya yol açtı.
Eşim ezelden beri aşırı kıskançtır. Herkesin bana zarar verebileceğini düşünür.
Aşağı yukarı 3-4 yıl sürdü. Şimdi arada aşkolsun niye aramıyorsun diyorum.
( neden söyledim ki eşime. ne gerek vardı gerilmeye. zaten yurt dışında kaybolduğumu anlamazdı bile.
