beni soracak olursanız işteyim, çok yogun ve bu bana cok iyi geldi. sıkıntımı unutuyorum.
o anlarda artık dayanamıycam diyor insan ama allah o sabrı veriyor, yoksa daha büyük acılara nasıl dayanırdı insan...bir sene kadar askıya aldık kendimizi, hiç birsey yapmadan normal yolları deniycez. 4 tane dondurulmusum var. seneye onları koydurcaz eger hala gelmezse bebiş...bir tuhafım ben, içimde bir boşluk oldu. çünkü 19 hazirandan itibaren her an bir ilac, bir igne ...vb. şey alıp vakit öldürüyordum. transferden sonra günde 6 tane progestanı vajinal fitil olarak kullandım, kan sulandırıcı igneler vitaminler östrojen hapları...sabah kahvaltı ilac, arada ananas(rahmi güçlendiriyormus)ilaç, ögle yemegi sonra meyve ve ilaç, akabininde incir fındık fıstık...aksam ızgara balık et ilaç, iğne..zart zurt. aman iyi beslencez, aman şu bebegin tutunmasını saglar, bu engeller diye diye 2 ayımı gecirdim ve elim boş döndüm. allah evlat acısı göstermesin. ben buna bu kadar üzüldüm ki düşük yapan ya da dogumdan sonra evladını yitirenlere rabbim sabır versin. allah kimseyi bununla sınamasın. tez zamanda bebeklerimiz önce rahmimize sonra da göğsümüzde cok cok emmeye gelsin inşallah.
benim içim şu konuda rahat. elimizden ne geliyorsa yaptık, maddi manevi, gerisini allaha bıraktık, o da hayırlı görmedi demek ki diyorum. böyle düşünmesem deliricem çünkü...zaman zaman ağlama krizlerine giriyorum, size söylemiş miydim bilmiyorum, sivastan cıkmadan önce weniceden cok güzel bebek tulumları almıstık, ama ankaraya giderken o tulumları kaldırdım ben, elimiz bos dönersek görmeye dayanamam diye...herseyi o kadar kuruyor ki insan, hayal etmekten kendimizi alamadık ailece. annem babam dahi yıkıldılar, hersey onların gözü önünde gerceklesti cünkü...en basiti ankarada transferden sonraki dinlendigim ara yatakta pcden hep bi oyun oynuyordum, ama o anlarda dahi bebegim orda mı diye karnımla konusuyordum. sivasa döndüğümüzde yine o oyunu actım ve karnımla konusamadım cünkü boştu...yani sıyırmakla toparlamak arasında gidip geliyorum. insan emeklerine üzülüyor. kısmet diyorum. bekliycez yeniden...