- 20 Haziran 2016
- 3.702
- 7.901
-
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #41
Kendi başımıza idare edebiliyoruz çok şükür. Canınızı sıkıp durmayın.
Kendi başımıza idare edebiliyoruz çok şükür. Canınızı sıkıp durmayın.Konumda ne demek istediğimi aynı hayatı yaşayanlar çok iyi anlıyor. Duygularımı çok güzel tercüme etmişsiniz.
Anneme neden yanında olmadınız dediğim de sen her şeyi kendin halledebiliyordun dedi. Mecburen halledebiliyor olmak çok farklı, birlikte yaparız hallederiz ben yanındayım korkma cümlelerini duymak çok çok farklıdır eminim. Maalesef sadece yaşayan anlar. Umarım kalan hayatınız çok güzel olur .
Babanız hayatınızdan çıktıktan sonra daha mutlu olduysanız ne güzel.
Ben de babamla yaşayamazmışım. İyi ki ayrılmışlar ama kalan hayatımı mahvetmek kalanların tercihiydi.
Evimiz paramız sağlığımız olmasına rağmen bize fazlalık muamelesi yapanların tercihiydi.
Ben şanslı değilim maalesefTahminime göre boşandıktan sonra anneniz ailesinin yanına döndü, eğer böyle ise burada anneniz ve babanız suçlu maddi imkanları var iken çocuklarına fazlalık muamelesi yapan ailelerinin yanında durmamaları gerekiyordu.
Ben bu konuda şanslıyım mesela, annem bir gecede tüm gemileri yakıp pılıyı pırtıyı toplayıp aynı şehirde bile kalmadı bize fazlalık muamelesi gösterenlerle.
öyle paramız, pulumuz iş güç evimizde yoktu henüz.
Tek hatalı maalesefki babanız değil
Normale alış ve tadını çıkar, sınav bitmiş şimdi ödül zamanı. Sen evladınla kocana bir pasta al mesela, yarın o pastayı çocukların sana alsın. Pastayı alan evlat olamamış olabilirsin ama pasta alınan anne-eş olmanın önünde hiçbir engel yokMesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
bana anne babanızın boşanmış olması değil asıl sorun gibi geldi. onlar boşanmasa bile çocukluğunuz güzel geçmeyecekmiş. size davranışlarında sıkıntı varmış.
iletişimimiz akışa göre şekillenebilir bir arada akşam yemeği yemiş olmak mesela olanı kabul edip ona göre yaşamalıyız bu özlemi kendimize yaratmaya gerek yok ki.
büyümüşsünüz artık evet çocukken anlayamadığımız için üzüldüğümüz olmuştur.
ancak yetişkin insanların hayatlarını nasıl yaşayacaklarını hala dert etmenizi garip buldum.
size davranışları konusunda haklısınız.
bundan sonraki hayatınizda umarım şans hep sizinle olur, çocuklukta yaşadıklarınızın kat kat güzeli sizin olur inşallah.Evet sadece babama suç bulmadığımı kötü davranmayı tercih edenlerin olduğunu belirttim
Ben şanslı değilim maalesef
Kocasından ayrılıp tek başına çocuk büyüten biz kadınların içini ferahlatan bir konu teşekkürler. Keşke çekseydik kumarbaz alkolik döven söven kocalarımızın kahrını da çocuklarımız anne baba ayrı büyümeseydi.
Bence öyle değil bu konu.
Boşanmış aile çocuğuyum, tek çocuğum, ben 18 yaşındayken boşandılar hani düşününce kesin çok güzel bir çocukluk geçirmişimdir diyorum.
90'larda barbie evi olan tek çocuktum belki de. Yani düşününce çok iyi bir çocukluk olması gerekiyor.
Ama ihmal edildim, hem de çok ihmal edildim. Ben bunu bayağı kendim doğurduktan sonra anladım. Mesela ben gece uyumazmışım, her yerde gülerek anlatıldı bebekken gece gezer orada burada uyuyakalırdı diye. Gerizekalı ebeveynlerim 1 2 yaşındaki bebeği gece eve salıp yatıp uyuyormuş.
Mesela ben annemle babamın odasına kapıyı çalmadan giremezdim. Düşününce doğru olsa da hayır ya hu çocuk gelir dalar o odaya. İstediğinde annesinin babasının arasında yatar.
Tombik ve iştahlı bir çocuktum. Pazar sabahları çizgi filmler olurdu izlerdim. Sonra acıkırdım ama evde kalkan yok, odaya girmem yasak, öğlen kalkarlardı. Kahvaltıcıya alışverişe gidilirdi(bu şarküteri konseptleri de yine 90'larda lüks ama tabi ki bizde var(?)) 2 3 gibi kahvaltı edilirdi. Ölürdüm açlıktan. Babam bu durumu güzel bir anı gibi anlatır. Ona güzel, uykusunu almış aç değil parası var alışveriş yapıyor...
Tek çocuk tek torun olunca herkes hediye alırdı halalar babaannemler falan. Sonra annemle babamla kavga edip kıyafet oyuncak ne varsa elimden geri alırlardı. Sorsan pattise her şeyi yaptık.
Ben kaza kurşunuyum. Evli de değillermiş, zaten evlenmişler 2 ay geçmiş ben doğmuşum. Yaşları daha 20. İkisi de birbirinden hayatı boyunca nefret etti. Uyandım halıda kocaman kan gölü gördüm bir sabah. Annem babamın burnunu kırmış. Onları nerdeyse hiç kavga ederken görmedim, benim yanımda etmezlerdi ama büyüdükçe anladım nasıl ruh hastası olduklarını.
Tabi annem her fırsatta çocuğum olmasa daha farklı olurdum cart curt muhabbetleri yapardı.
Annem memuriyeti bırakmış ben 5 6 yaşındayken. Neymiş okula giderken ilgilenecekmiş. Senelerce kafama kakıldı bu. Zaten kreşte büyüyen, sıkça hafta içi babaannesinde kalan çocuğum neyimle ilgilendi? Hiç. Çalışmaktan sıkıldı da bıraktı senelerce böyle suçlu hissettirdi beni.
Babam desen babası ite kaka memur yapmasa max uyuşturucu satıcısı olurdu potansiyel o.
İkisinin de düzgün eş seçememesinin, düzgün insan olmamalarının sorumlusu ben değilim. Bu yüzden kızgınım ben mesela anneme de babama da. Acısını ben niye çekiyorum yani?
Evet sizinkide parçalanmış bi aile sadece boşanmamışlar. Aynı evin içinde çocuğuna eziyet eden bir aile.
Yazdığınız şeyler bana bi şeyi hatırlattı.
Evde çok geç kahvaltı yapılırdı geç yaptıkları için akşam yemeği de geç yenirdi. Öğlen ve akşam 2 öğün yiyorlardı.
Ama ben acıkıyordum. Acıktım dediğimde git ye diyorlardı.
E ne yiyeceğim ekmek peynir.
Yıllarca çok zayıftım hep metabolizma zannediyordum meğerse beslenmiyormuşum.
Benimkiler boşandı. Ama benim üniversite sınavına gireceğim seneyi beklediler. O ara işte evsiz kalmak, maddi sorunlar vs. Çok verimli bir sene geçirdim sayelerinde.
Sizinkinde mesela işte böyle çocukla alakalı basit, günlük rutinde yer alması gereken şeylerin bile düzgün yapılmadığı evleri benzinle yakasım geliyor.
Çocuğuma git ye diyebilmem için fırının içinde hazırda dilimlenmiş börek falan olmalı ya, çocuk neden gidip peynir ekmek yesin yani? Bunu bile yapamayacaklarsa beden ebeveyn oldular?