- 1 Nisan 2021
- 1.530
- 1.505
-
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #21
Bu kişiler çok kötü evliliklerinden sonra korkmada. ailelerine sığınabiliyorlar
Her insanın yasamında eksilerı artıları var.
Çok iyi ailede yetişen çocuklar da çok kötü evlılıklerle sınanıyor.
Bu konuda benim de uktem var, aynı duygularMesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Çoooook şey yazardım da gerek yok.Seninle aynı durumdan müzdaribim.Seneler geçti bende de kapanmıyor o yara,kapanmayacakta.Buna alışmamız lazım bence başka türlü zorMesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Geçen zamanı geri getiremiyoruz ne yazıkki...Çoooook şey yazardım da gerek yok.Seninle aynı durumdan müzdaribim.Seneler geçti bende de kapanmıyor o yara,kapanmayacakta.Buna alışmamız lazım bence başka türlü zor
Mesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Sizi alıyorum . Ama bu yaşımda farkettim ki geçmişe hayıflanmak ve mağduru oynamak bize zarar verir. Boşverin kabul edin ve kendinize odaklanın.Mesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Çok zor uzun yıllar eksikliğini çektim ailesizliğin. Nice zaman sonra eşim sardı yaralarımı ve tabi kardeşleri ve kv dem.Mesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Emin olun herkesin sınavı farklı. Siz ayrı aile ile sınanmışsınız ben de anne baba ilişkim mükemmel olmasına rağmen onların hastalıklarla mücadele edişlerini seyrederek sınandım. Kanseri hatırlatmak istemem ama kıyas yapıyor olmanız yanlış.
Anne baba ile birlikte büyüdük ama çok sıkıntılar yaşadık hep korkuyla büyüdüm annem hasta idi hep kaybedeceğim korkusuyla geçti anneme birsey olsa babam hemen evlenirdi
Annem çok sinirliydi hiç bir eşyasına zarar gelsin istemezdi ben acayip korkardım düşün gelin oldum gittim çamaşır makinasının düğmesine bile basmadım o evden hiçbirşey öğrenemedim bu da çok acı birşey
Yinede onları çok seviyordum onlarda beni
Evlendim gurbete gelin geldim
Seni çok iyi anlıyorum ben de burada ailesi her anında yanında olanlara çok özeniyordum
bir çok sorunlarla karşılaştım neler yaşadım neler sağlığımı kaybettim
Sonra babamı ani bir şekilde kaybettik daha gençti
Annem i de bu yıl kaybettim
Halen daha acısı içimde küçücük bir çocuk gibi özlem duyuyorum
Bazen çok kızardım ama yaşaması için neler vermezdim
imtihan dünyası burası Rabbim hepimizin yardımcısı olsun
Kocasından ayrılıp tek başına çocuk büyüten biz kadınların içini ferahlatan bir konu teşekkürler. Keşke çekseydik kumarbaz alkolik döven söven kocalarımızın kahrını da çocuklarımız anne baba ayrı büyümeseydi.
Çok zor uzun yıllar eksikliğini çektim ailesizliğin. Nice zaman sonra eşim sardı yaralarımı ve tabi kardeşleri ve kv dem.
Bende babasız büyüdum ama kisilerin olaylara tamamen bakış açısıyla alakalı bence bu durum.Mesela bir yakın arkadaşınız var aynı işyerindesiniz aynı bölümden mezunsunuz aynı maaşı alıyorsunuz yaşam standartınız aynı. Fakat o sağlıklı güzel bir ailede büyümüş güzel anılar yaşamış anne babasıyla bi hayatı var her ailede pürüzler var muhakkak kimin ne yaşadığını bilemeyiz ama az biraz görüyoruz. sizin gibi anne baba ayrı bir ailenin zorluklarını çekmemiş.
Başı sıkışsa babasını aramış, annesi her hasta olduğunda yanındaymış, en basitinden güzel akşam yemekleri çay sohbetleri gibi sıradan şeyler yaşayabilmiş.
Siz ise parçalanmış bir ailede büyüyüp zorluklarla bir yere gelebilmişsiniz
Şimdi anne babası ayrı olan hayatı binbir zorlukla geçirmiş kişinin sınavı ile diğerinin sınavı bir mi?
Daha derine girersek tabi bir ton eşitsizlik buluruz engelli bireyler var yatalak hasta insanlar var benim bahsettiğim sınav o değil.
Aile.
Anne baba.
35 yaşına geldim 70 de olsam içimdeki ukte geçmeyecek. Aile baba sakin bir ev. Tek başına mücadele etmek zorunda kalmayan çocuklar.
Babasının doğum gününe pasta alan arkadaşımı gördüm imrendim. Çokk büyük bir eksikliğimi tekrar fark ettim. Nasıl bir his bilmiyorum. Hayal ettim babamın doğum gününü kutladığımı bir şey şekillenmedi aklımda.
Ne bileyim iç dökmek istedim biraz. Olmayan yaşamadığım bi hissi özledim bugün keşke olsaydı.
Terapistimin dediğine göre kötü bi evlilik yapmamın sebebi “aile” kavramının bu şekilde öğrenmemdenmiş. Doğru oymuş benim için. Ne zaman terapi alıp doğrunun o olmadığını gördüğümde saygı sevgi dolu bi evlilik yaptım fakat hala “normale” alışmakta zorlanıyorum.
Bence bizim gibilerin öteki tarafta 1-0 önde başlaması lazım
Babanız hayatınızdan çıktıktan sonra daha mutlu olduysanız ne güzel.Bende babasız büyüdum ama kisilerin olaylara tamamen bakış açısıyla alakalı bence bu durum.
Ben iyiki babasız büyümüşüm diyorum mesela o adama bir ömür katlanamazmışım çünkü.
Hayatımızda olsa belki sırf ondan kurtulmak için saçma sapan bir tercih yapabilirdim ki denedim de bizimle oldugu 3 5 senelik süreçte.
Allah yüzüme bakmış diyorum ben bu konuya.
Tahminime göre boşandıktan sonra anneniz ailesinin yanına döndü, eğer böyle ise burada anneniz ve babanız suçlu maddi imkanları var iken çocuklarına fazlalık muamelesi yapan ailelerinin yanında durmamaları gerekiyordu.Babanız hayatınızdan çıktıktan sonra daha mutlu olduysanız ne güzel.
Ben de babamla yaşayamazmışım. İyi ki ayrılmışlar ama kalan hayatımı mahvetmek kalanların tercihiydi.
Evimiz paramız sağlığımız olmasına rağmen bize fazlalık muamelesi yapanların tercihiydi.