- 23 Ocak 2016
- 32.464
- 48.779
-
- Konu Sahibi Niloyatospikk
- #1.581
Bebeğinizi nasıl düşürdüler
Bebeğinizi nasıl düşürdüler7 ay önce doğum yaptım. Hamileliğim muhteşemdi. Evet sorunlar vardı ama eşimle rüyada gibiydik. Hayallerimiz sevincimiz bir başkaydı. Doğumda sanki bir kabusa düştük. Erken doğum oldu. Bebeğim yirmi gün küvezde kaldı. Kaldığı hastanede düşürüldü. Emar çekildi uyuması için verilen ilaç yüzünden 3 gün uyanmadı solunum cihazına bağlandı kan bağlandı zor kendine geldi. Tabi ben berbat. Hastaneden öıkma zamanı geldi evin önüne geldik ben başladım ağlamaya ben bu bebeği iatemyorum ona anne olamam diye. Bir anda ona zarar vericekmişim gbi kafayı yedim 1 ay boyunca annem kayananam bizdeydi tek bile kalamıyordum. Hala görümcem geliyor. Bir ara çok iyiydim hatta nasıl böyle düşünürüm dedim. Ama 3 gündür yine başladı deliricem
Ah be kuzum zaten sen karantina kurallarına uyuyorsun ateş basması tamamen adet olmamandan kaynaklı ne diyim test çıksın rahatla bir daha da gitme hastaneye beni niye aramadın kötü olduğunda ara demiştimÖnce aradım gel dedi gittim yoksa evde dahada kafayı yicektim özel hastane zaten
İnsanlarla konuşurken sıkılmanız bana biraz sosyal fobiniz başlamış gibi geldi ama doktorun değerlendirmesi daha doğru olur suçlanma korkusu bende de var neden oluyor bilmiyorum başedemiyorsanız şayet ilaç almayın şimdilik terapi uygulayan iyi bir doktor bulmaya çalışın terapi ile aşmaya çalışın olmazsa en son tercihiniz ilaç olsunnBu karamsar ve izole günlerin de etkisiyle 1 yıldır var olan gerginliğim su donemde baska boyuta atladı, calıstıgım isin stresi ve yasadıgım birtakım travmaların neticesinde takıntılı bir kisilik gelistirmistim ancak bunun anksiyete olabileceğini vücudumun su son 2-3 ayda verdiği alarmlarla farkına vardım. Henuz destek almıs degilim ancak belirtiler o kadar uyuyor ki kendi kendime teshis koymus gibiyim. İnsanların yanında asırı geriliyorum, kalabalık topluluk ortamında herkes beni izliyormuş gibi gelmeye basladı artık kendimi ifade ettiğimde yeterince konusamayıp sessiz kalmaya basladım. Kendimi bildim bileli su son 2-3 seneye kadar İSteKleriMi, ne ifade etmem gerektiğimi ve iletisimimi cok duzgun sağlamıs bir insan olarak bu yasadıklarım artık cıkmaza dogru gidiyor. Bir yere girdiğimde herkes bana bakıyormus hissi yakamı bırakmıyor, samimi oldugum bir insanla rahat iletisim kuramamaya basladım asırı geriliyor ve kasılıyorum. Tanıdıgım insanları gorunce selam veresim hal hatır sorasım gelmiyor yuzumu cevirmeye basladım, degisik bir korku hali sardı bunyemi. Birilerine bisey anlatacağım zaman bazen sesim titreyebiliyor hatta gözlerim doluyor ağlıyo gibi oluyorum ya ben boyle değildim. Yanlıs yapma korkusu gelisti ki ben her seye bodoslama dalıp her seyi kotarabilen bir insandım. Konsantrasyonum inanılmaz sıfırlandı. Sevdigim seylere ve ilgi alanlarıma zar zor el atabiliyorum. Bir sey yaptıgımda isimle ilgili veya kendimle ilgili birisi cıkıp gelip surekli beni suclayacakmıs gibi hissediyorum, ortada benle alakalı olmayan bir durumda insanların beni sorumlu tutacağını dusunup yasadıgım her seyin sebebinin ben oldugunu dusunmeye basladım.
Kendi icime cekilip izole oluyordum evet bu surecte herkes boyle ama bendeki psikolojik boyutta iyice siddetini artırdı.
Ve artık zurnanın zırt dedigi yerdeyim.
Uykularım felaket, ne rem ne ram hepsi hak getire. Kesik kesik boluk porcuk uykular, uykumdan sureklı uyanıp tekrar dalmaya calısırken buluyorum kendimi.
Vucudumun degisik yerlerinde sacma sapan ağrılar cıkmaya basladı inanılmaz gerginim spora basladım ancak gecmiyor.
Basımın degisik yerlerinde agrılar. Tumor mu var olecek miyim diye kendimi yemeye basladım. Keza unutkanlık da basladı.
Kendim asmaya calıstım ama sanırım olmuyor olmayacak. Psikiyatrik desteğin şart oldugunun farkında ve bilincindeyim ancak cesaret edemiyorum. Birisi kolumdan zorla tutup goturecek beni ancak oyle harekete gececeğim.
Belki de ilaclardan korkuyorum, bağımlı olmaktan. Ama bu sekilde de cok gidemeyeceğim.
Gunluk yasamımdan alıkoyuyor beni bu durum.
Sonsuza kadar bir odada kendi icime yaslanıp sessiz sakin kimseye bulasmadan yasayabilirim.
Şuan terapiye gidiyorum öğrendiğim şu gün içinde envai çeşit düşünce geliyor beynimize ama bunlar sadece bir düşünce terapiden önce inanılmaz korkardım deliricem kendime bişey yapıcam korkusu hala geliyor inanılmaz korkularım var ama alışmak mı bilmiyorum eskisi kadar takmıyorum7 ay önce doğum yaptım. Hamileliğim muhteşemdi. Evet sorunlar vardı ama eşimle rüyada gibiydik. Hayallerimiz sevincimiz bir başkaydı. Doğumda sanki bir kabusa düştük. Erken doğum oldu. Bebeğim yirmi gün küvezde kaldı. Kaldığı hastanede düşürüldü. Emar çekildi uyuması için verilen ilaç yüzünden 3 gün uyanmadı solunum cihazına bağlandı kan bağlandı zor kendine geldi. Tabi ben berbat. Hastaneden öıkma zamanı geldi evin önüne geldik ben başladım ağlamaya ben bu bebeği iatemyorum ona anne olamam diye. Bir anda ona zarar vericekmişim gbi kafayı yedim 1 ay boyunca annem kayananam bizdeydi tek bile kalamıyordum. Hala görümcem geliyor. Bir ara çok iyiydim hatta nasıl böyle düşünürüm dedim. Ama 3 gündür yine başladı deliricem
Şuan gelecek için endişelenmeyin sadece şuan ki gününüzü yaşayın internetten hastalık belirtileri asla okumayın ben okudum ve bin pişmanım terapiye devam ediyorum size de tavsiye ederim ben internetten hangi hastalığa baksam birebir belirtilerini yaşadım ben yaptım aman diyim siz yapmayın okuduklarınız biliçaltınıza yerleşiyor ve sonra sürekli aklınıza geliyor hangi hastalık ne belirti verir az çok biliyorum okuya okuya çeyrek doktor oldum neredeyse ben şizofren belirtilerini okudum sonra doktor doktor ben şizofren miyim diye gezdim belirtilerini yaşadım evde takip ediliyorum korkusu Allah muhafaza daha yeni yeni atlatıyorum aman diyim okumayın belirti en büyük hatam benim 1 yıla yakın şizofren miyim diye kendimi mafettim çok şükür ki terapistimle tanıştım biraz olsun yendim hatta onunla terapiye devam ederken terapi aldığımın ertesi güne yine bir doktora gittim şizofren miyim ben diye sormaya ve terapistime mesaj attım ben dayanamadım bir doktora daha çıktım diye sağolsun telefonda yine beni sakinleştirdi ve ondan sonra gitmedim çok şükür bu hastalık böyle bişey işteBende de söylediğiniz şikayetlerden bazıları var. Dönem dönem normal hastalıklardan korktuğum oluyor. Bir yerim ağrıyor ve internetten araştırıp kendimi korkutabiliyorum mesela.. Ama beni en çok yoran psikolojik hastalıklardan korkmaBen aşırı kaygılıyım yıllardır böyleyim.. Her şeyi kafama takma özelliğim var. İç sıkıntısı daralma yaşadığım dönemlerde ki bu son dönemlerde arttı. Bende bi problem var neden böyle oluyor anksiyete mi var ne var araştırayım diyip internette kayboluyorum. Sonrasında dediğiniz gibi psikolojik bir yazıya bir hastalığa denk gelip belirtilerini okuyorum belirtiler bende olmasa da bu sefer ya olursa diye korkmaya başlıyorum. Sürekli kendimi kontrol ederken buluyorum evde acaba olur mu olursa naparım gibi..
Bu sefer gelecek kaygısı başlıyor Bu böyle mi gidecek ilerde napacağım, nasıl evleneceğim, çocuğum olursa ben böyle korkularla onu nasıl yetiştireceğim gibi..İnanın çok yoruldum Şu Korona günleri bittiğinde bir psikoloğa yada psikiyatrist e gitmeyi düşünüyorum..
im çocukluğum hiç iyi değildiÇok benzerliğimiz var benim de hamileliği muhteşem geçti ama doğuma yakın çok doğum korkusu yaşadım hastaneden çıktık kapının önüne geldiğimizde bi başladım ağlamaya kaç ay ağladım sezeryan yerleri çok açıyordu arabadan zor inmem falan kızıma karşı bi soğuma oldu hiç unutmam sağlık ocağında topuğundan kan alınıyordu benim canım yandı sen de ağla biraz dedim içimdenhiç unutmam şimdi aklıma gelince nasıl bir düşünce salak diyorum kendime geçecek bu günler inanın çok benzer şeyler yaşamışız sizinkisi travmadan kaynaklı bebeğinizin yaşadığı sıkıntılar sizi bu hale getirmiş benim de doğum korkusu ve sezeryan acılarım üstelik kaç sene bekledim kıızmı ben şimdi görseniz bıcır bıcır konuşuyor geçecek bu günler inanın ve bebeğinizle yalnız kalın ama sürekli Allahın adını anın öyle bir güç gelecek ki Allahın izniyle şaşıracaksınız
Ayy aynen valla obsesif bozukluk başlafı bende diye kurmaya başladım bide benim çocukluğum hiç iyi değildi belirtilerde çıcukluğa dayalı travma doğumdan sonra çıkablir falan ben dün geceden neri bunu düşünüyorumŞuan gelecek için endişelenmeyin sadece şuan ki gününüzü yaşayın internetten hastalık belirtileri asla okumayın ben okudum ve bin pişmanım terapiye devam ediyorum size de tavsiye ederim ben internetten hangi hastalığa baksam birebir belirtilerini yaşadım ben yaptım aman diyim siz yapmayın okuduklarınız biliçaltınıza yerleşiyor ve sonra sürekli aklınıza geliyor hangi hastalık ne belirti verir az çok biliyorum okuya okuya çeyrek doktor oldum neredeyse ben şizofren belirtilerini okudum sonra doktor doktor ben şizofren miyim diye gezdim belirtilerini yaşadım evde takip ediliyorum korkusu Allah muhafaza daha yeni yeni atlatıyorum aman diyim okumayın belirti en büyük hatam benim 1 yıla yakın şizofren miyim diye kendimi mafettim çok şükür ki terapistimle tanıştım biraz olsun yendim hatta onunla terapiye devam ederken terapi aldığımın ertesi güne yine bir doktora gittim şizofren miyim ben diye sormaya ve terapistime mesaj attım ben dayanamadım bir doktora daha çıktım diye sağolsun telefonda yine beni sakinleştirdi ve ondan sonra gitmedim çok şükür bu hastalık böyle bişey işte
Bende öyleyim korkudan çıkmıyorum dışarı eşim çalışıyor gelince herşeyi yıkıyorum kendisi direk banyoSabah uyandım ve yine anksiyete ile tabii ki korku var kötü olma korkusu şuan yazarken msjları cevaplarken bile var ama takmıyorum yapabileceğim başka birşey yok ilaç alıyorum terapiye de gidiyorum korona olmasına rağmen yarın terapiye gidicem inşallah ama toplu taşıma yerine aracımızla gidicez o biraz rahatlatıyor tabii ki korona konusuna gelince evet insan oldukça korkuyor ama doktorumun söylediği şu bize de bulaşabilir ama bu demek değildir ki hemen ölücez önlemlerimizi alacağız ve bağışıklığımızı güçlendirmeye çalışacağız mesela bol vitamin desteği almamızı önerdi. Ölen varsa da birçok taburcu olan var. Gününüzü mahvetmeyin. Kurallara uyarak markete de gidiyorum. Eldivenimi maskemi takıp sosyal mesafeyi koruyarak alışverişimi yapıyorum. Korkmuyor muyum korkuyorum ama kuzenim mesela kapı dışarı adım atamıyor korkusundan çok da endişelenmemeliyiz önlemlerimizi alalım gerisi Allaha kalmış bişey
aslında benim geçmişti belkide ben öyle sandım bu bir kaç gündür yine başladı bakamıyorum bile bazen. Eşim hep destek oluyordu ama bu aralar oturup onunla konuşmama ramen işten geliyor tek sorduğu neyin var telefon elinde oğlumla oynuyor arada çaktırmamaya çalışıyor ama umrunda değil gbi artık. Gece uyuyamıyorum inanın çok zor. Heleki kendi kendime cebelleşmek mafediyor beniHiç korkmayın korkan insan zarar vermez ben de aynı durumu yaşadım ama onunla baş ettim bebeğimle hep ben ilgilendim yalnız da kaldım o sadece bir düşünce ve gelip geçecek dedim ve zamanla geçti ama ben lohusa depresyonu da yaşadım o yüzden ilaca başladık inanılmaz ağlamalarım vardı durmuyordu hatırlamak bile istemiyorum şimdiki günlerinizin kıymetini bilin şimdi biz videolara bakıyoruz diyorum ki ne güzel günlerim korkularla geçti o zamanlar terapistimle de tanışmamıştım size tavsiyem yalnız kalın bebeğinizle ve kaldığınızda bilmiyorum biliyor musunuz Vela havle Vela kuvvete illa billahil aliyyil azim sık sık söyleyin bikaç tane daha var size söyliyim ben hep bunları söyledim çok fayda gördüm ağlaya ağlaya korka korka Rabbimin yardımıyla tek başıma büyüttüm
Kendi kendine cebelleşmek gerçekten çok ama çok kötüaslında benim geçmişti belkide ben öyle sandım bu bir kaç gündür yine başladı bakamıyorum bile bazen. Eşim hep destek oluyordu ama bu aralar oturup onunla konuşmama ramen işten geliyor tek sorduğu neyin var telefon elinde oğlumla oynuyor arada çaktırmamaya çalışıyor ama umrunda değil gbi artık. Gece uyuyamıyorum inanın çok zor. Heleki kendi kendime cebelleşmek mafediyor beni
Geçecek inanın o bi anne desin bak nasıl sevineceksin bazen bana da rahatsızlığım dolayısıyla bakmak zor geliyor ama ya o olmasa diye düşündüğümde inanılmaz korkuyorum ben de sizin gibiydim ya zarar verirsem bu tamamen sizin doğumdan sonra yaşadığınız travma ile alakalı bakamıyorum derken ne gibi bakamıyorsun benim emmedi mesela bebeğimle çabuk duygusal bağ kuramadım ben anne olamıcam beni sevmicek diyeaslında benim geçmişti belkide ben öyle sandım bu bir kaç gündür yine başladı bakamıyorum bile bazen. Eşim hep destek oluyordu ama bu aralar oturup onunla konuşmama ramen işten geliyor tek sorduğu neyin var telefon elinde oğlumla oynuyor arada çaktırmamaya çalışıyor ama umrunda değil gbi artık. Gece uyuyamıyorum inanın çok zor. Heleki kendi kendime cebelleşmek mafediyor beni
Eşin neyin var derken eşin bu durumu biliyor mu gece neden uyuyamıyorsun hiç öylr düşünme rahatça uyu biliyorum bunu demesi kolay ben de o süreçten geçtim çok zor seni o kadar iyi anlıyorum ki ama şuan ya o olmazsa diye inanılmaz korkuyorumaslında benim geçmişti belkide ben öyle sandım bu bir kaç gündür yine başladı bakamıyorum bile bazen. Eşim hep destek oluyordu ama bu aralar oturup onunla konuşmama ramen işten geliyor tek sorduğu neyin var telefon elinde oğlumla oynuyor arada çaktırmamaya çalışıyor ama umrunda değil gbi artık. Gece uyuyamıyorum inanın çok zor. Heleki kendi kendime cebelleşmek mafediyor beni
Evet biliyor bugünde oturdum konuştum hiç iyi değilim dedim. 1 saat sürdü ilgisi sonra uyuklamaya başladı çok bişey istemiyorumki sadece bir süre anlayış ve ilgi. Bugün kendi neye sıkıntı yapıyorsun dedi onun sebebide sigara içtim o yüzden yani..Eşin neyin var derken eşin bu durumu biliyor mu gece neden uyuyamıyorsun hiç öylr düşünme rahatça uyu biliyorum bunu demesi kolay ben de o süreçten geçtim çok zor seni o kadar iyi anlıyorum ki ama şuan ya o olmazsa diye inanılmaz korkuyorum
Bakamıyorumdan kastım ilgileniyorum çünkü kıyamıyorum. Heleki sevecen sevecen yaklaşınca. Fakat içimde bir korku var o yüzden bazen yüzüne bile bakamıyorum kaçasım geliyor ondan. Bir süre uzak kalmak istiyotum..Geçecek inanın o bi anne desin bak nasıl sevineceksin bazen bana da rahatsızlığım dolayısıyla bakmak zor geliyor ama ya o olmasa diye düşündüğümde inanılmaz korkuyorum ben de sizin gibiydim ya zarar verirsem bu tamamen sizin doğumdan sonra yaşadığınız travma ile alakalı bakamıyorum derken ne gibi bakamıyorsun benim emmedi mesela bebeğimle çabuk duygusal bağ kuramadım ben anne olamıcam beni sevmicek diye
Anladım ben de yaşadım onu sosyal aktşvşte diye bişey kalmamıştı hep evdeydim dışarı çıksak da kızımla beraber eşimle kavga ederek gelirdik çocuk durmazdı ağlar dururdum nasıl bakcam ben bu çocuğa diye ağlar dururdum gözyaşlarımın haddi hesabı yok ya kontrolümü kaybedip ona zarar verirsem ama ağlaya ağlaya da olsa baktım Allahım yardım etti ama hep okuyarak gezdim belki zevk alarak bakmadım çok zor da geldi kimi zaman Allahım korudu ve şuan 3 yaşında Rabbim bağışlarsa eski videolarına bakınca aman kendimi ne çok harap etmişim diyorum şunu da unutmayalım ilk çocuğunuzsa gerçekten çocuk bakmak çok zor gelebiliyor hele de o gelmeden önce sürekli gezen öğlene kadar uyuyup gece geç saatlere kadar film izleyen aktivitesi bol bir insansanız birde çocukla kalınca inanılmaz korku geliyor bu günler geçecek mi diyorsunuz bi yere gitseniz aklınız onda kalıyor evde olunca da biraz yalnız kalıp gezmeye gitmek istiyorsunuz geçecek inanın sadece eşiniz biraz anlayışlı olur umarım. Mesela günde 1 saat ona bırakıp dışarı çıkın bi yürüyüşe gidin yakınınızda züccaciye tarzı avm falan varsa bi gidin gezin dolaşın ama 1 saatte olsa dışarı çıkın döndüğünüzde biraz daha iyi hissetmiş olacaksınız. O uyurken kendinizi iyi hissedecek bişeylerle meşgul olun mesela ne yapmaktan hoşlanırsınız yahut bir hobi edinin küçük basit birşey de olsa yapın yahut o uyurken siz de uyuyun dinlenin. Çoğu gitmiş azı kalmış 7 aylık olmuş bile o yürümeye başladı mı pıtır pıtır kurcalayacak şeyler bulacak çok değişik şeyler yapacak sizi nasıl güldürecek. Sizi çok iyi anlıyorum buna emin olabilirsiniz.Bakamıyorumdan kastım ilgileniyorum çünkü kıyamıyorum. Heleki sevecen sevecen yaklaşınca. Fakat içimde bir korku var o yüzden bazen yüzüne bile bakamıyorum kaçasım geliyor ondan. Bir süre uzak kalmak istiyotum..
Kaçasım geliyor diyorsunuz ya ben de öyleydim masada yemek yerken dışarı çıkıp öylesine kaçasım geliyordu ki onu yapmaktan çok korkuyordum. Bi yere dışarı yemeğe gidiyorduk. Öyle saçma düşünceler geliyordu ki sürekli bebekle uğraş avmde rahatça gezemiyorum sürekli ona bağlıyım diye oradayken kaçmak geliyordu içimden öyle böyle geçiyor günler bu halimize şükür bi uzman doktor demişti ki doktorluk yapmak çocuk bakmaktan çok daha kolayBakamıyorumdan kastım ilgileniyorum çünkü kıyamıyorum. Heleki sevecen sevecen yaklaşınca. Fakat içimde bir korku var o yüzden bazen yüzüne bile bakamıyorum kaçasım geliyor ondan. Bir süre uzak kalmak istiyotum..
Kaçasım geliyor diyorsunuz ya ben de öyleydim masada yemek yerken dışarı çıkıp öylesine kaçasım geliyordu ki onu yapmaktan çok korkuyordum. Bi yere dışarı yemeğe gidiyorduk. Öyle saçma düşünceler geliyordu ki sürekli bebekle uğraş avmde rahatça gezemiyorum sürekli ona bağlıyım diye oradayken kaçmak geliyordu içimden öyle böyle geçiyor günler bu halimize şükür bi uzman doktor demişti ki doktorluk yapmak çocuk bakmaktan çok daha kolay
[/QUOTE
Dığru bugün mesela yalnız kaldım oğlumla bir anda beynim sanki beni yemeye başladı. Günde 2 sigara içmeye başladım. Tamda korona zamanı üstelik bide panik atağım var geceleri uyku yok nasıl olucak böyle bilmiyorum
Gerçekten duygularıma tercüman oldunuz yaşadığım aynen böyle birşey. Deniyorum mesela mutfakda zaman geçiriyorum bir ara yürüyüş yapıyordum spora başlamıştım ama malum corona var. Şimdi bide onu düşünüyorum günde 2 sigara içmeye başladım. Sanki stresimi sorunlarımı o alcakmış gibi. Uykuya gelince gece uykum kalmadı. Geceleri uyuyamıyorum. Gözlerimi kapattığım anda beynimde binlerce düşünce. Ne yapmam lazım sizce lütfen yardımcı olunAnladım ben de yaşadım onu sosyal aktşvşte diye bişey kalmamıştı hep evdeydim dışarı çıksak da kızımla beraber eşimle kavga ederek gelirdik çocuk durmazdı ağlar dururdum nasıl bakcam ben bu çocuğa diye ağlar dururdum gözyaşlarımın haddi hesabı yok ya kontrolümü kaybedip ona zarar verirsem ama ağlaya ağlaya da olsa baktım Allahım yardım etti ama hep okuyarak gezdim belki zevk alarak bakmadım çok zor da geldi kimi zaman Allahım korudu ve şuan 3 yaşında Rabbim bağışlarsa eski videolarına bakınca aman kendimi ne çok harap etmişim diyorum şunu da unutmayalım ilk çocuğunuzsa gerçekten çocuk bakmak çok zor gelebiliyor hele de o gelmeden önce sürekli gezen öğlene kadar uyuyup gece geç saatlere kadar film izleyen aktivitesi bol bir insansanız birde çocukla kalınca inanılmaz korku geliyor bu günler geçecek mi diyorsunuz bi yere gitseniz aklınız onda kalıyor evde olunca da biraz yalnız kalıp gezmeye gitmek istiyorsunuz geçecek inanın sadece eşiniz biraz anlayışlı olur umarım. Mesela günde 1 saat ona bırakıp dışarı çıkın bi yürüyüşe gidin yakınınızda züccaciye tarzı avm falan varsa bi gidin gezin dolaşın ama 1 saatte olsa dışarı çıkın döndüğünüzde biraz daha iyi hissetmiş olacaksınız. O uyurken kendinizi iyi hissedecek bişeylerle meşgul olun mesela ne yapmaktan hoşlanırsınız yahut bir hobi edinin küçük basit birşey de olsa yapın yahut o uyurken siz de uyuyun dinlenin. Çoğu gitmiş azı kalmış 7 aylık olmuş bile o yürümeye başladı mı pıtır pıtır kurcalayacak şeyler bulacak çok değişik şeyler yapacak sizi nasıl güldürecek. Sizi çok iyi anlıyorum buna emin olabilirsiniz.
Hepimiz aynıyız sabır ve duaBen bu aralar gecede uyuyamıyorum gündüzde kızlar anksiyete m var uykusuzluk mahvediyo vücudu paikolojiyi