İnsanlarla konuşmaktan çekinme sıkılma gibi durumlar sosyal fobi başlamış gibi duruyor yine uzmanın değerlendirmesi daha doğru olur. Bazı bahsettikleriniz bende de var mesela birşey yüzünden ben suçlanacakmışım hissi falan ilaca mecbur kalmadıkça başlamayın iyi bir terapist bulup terapi ile ilerlemenizi tavsiye ederim.
Bu karamsar ve izole günlerin de etkisiyle 1 yıldır var olan gerginliğim su donemde baska boyuta atladı, calıstıgım isin stresi ve yasadıgım birtakım travmaların neticesinde takıntılı bir kisilik gelistirmistim ancak bunun anksiyete olabileceğini vücudumun su son 2-3 ayda verdiği alarmlarla farkına vardım. Henuz destek almıs degilim ancak belirtiler o kadar uyuyor ki kendi kendime teshis koymus gibiyim. İnsanların yanında asırı geriliyorum, kalabalık topluluk ortamında herkes beni izliyormuş gibi gelmeye basladı artık kendimi ifade ettiğimde yeterince konusamayıp sessiz kalmaya basladım. Kendimi bildim bileli su son 2-3 seneye kadar İSteKleriMi, ne ifade etmem gerektiğimi ve iletisimimi cok duzgun sağlamıs bir insan olarak bu yasadıklarım artık cıkmaza dogru gidiyor. Bir yere girdiğimde herkes bana bakıyormus hissi yakamı bırakmıyor, samimi oldugum bir insanla rahat iletisim kuramamaya basladım asırı geriliyor ve kasılıyorum. Tanıdıgım insanları gorunce selam veresim hal hatır sorasım gelmiyor yuzumu cevirmeye basladım, degisik bir korku hali sardı bunyemi. Birilerine bisey anlatacağım zaman bazen sesim titreyebiliyor hatta gözlerim doluyor ağlıyo gibi oluyorum ya ben boyle değildim. Yanlıs yapma korkusu gelisti ki ben her seye bodoslama dalıp her seyi kotarabilen bir insandım. Konsantrasyonum inanılmaz sıfırlandı. Sevdigim seylere ve ilgi alanlarıma zar zor el atabiliyorum. Bir sey yaptıgımda isimle ilgili veya kendimle ilgili birisi cıkıp gelip surekli beni suclayacakmıs gibi hissediyorum, ortada benle alakalı olmayan bir durumda insanların beni sorumlu tutacağını dusunup yasadıgım her seyin sebebinin ben oldugunu dusunmeye basladım.
Kendi icime cekilip izole oluyordum evet bu surecte herkes boyle ama bendeki psikolojik boyutta iyice siddetini artırdı.
Ve artık zurnanın zırt dedigi yerdeyim.
Uykularım felaket, ne rem ne ram hepsi hak getire. Kesik kesik boluk porcuk uykular, uykumdan sureklı uyanıp tekrar dalmaya calısırken buluyorum kendimi.
Vucudumun degisik yerlerinde sacma sapan ağrılar cıkmaya basladı inanılmaz gerginim spora basladım ancak gecmiyor.
Basımın degisik yerlerinde agrılar. Tumor mu var olecek miyim diye kendimi yemeye basladım. Keza unutkanlık da basladı.
Kendim asmaya calıstım ama sanırım olmuyor olmayacak. Psikiyatrik desteğin şart oldugunun farkında ve bilincindeyim ancak cesaret edemiyorum. Birisi kolumdan zorla tutup goturecek beni ancak oyle harekete gececeğim.
Belki de ilaclardan korkuyorum, bağımlı olmaktan. Ama bu sekilde de cok gidemeyeceğim.
Gunluk yasamımdan alıkoyuyor beni bu durum.
Sonsuza kadar bir odada kendi icime yaslanıp sessiz sakin kimseye bulasmadan yasayabilirim.
mide bulantısı işe baş etmek için bulantı kesici metpamid alabilirsin biraz iyi geliyor ve TV karşısında yerken de biraz düşünceler dağılıyor ve bulantı biraz azalıyor
İnanın çok yoruldum Şu Korona günleri bittiğinde bir psikoloğa yada psikiyatrist e gitmeyi düşünüyorum..
hiç unutmam şimdi aklıma gelince nasıl bir düşünce salak diyorum kendime geçecek bu günler inanın çok benzer şeyler yaşamışız sizinkisi travmadan kaynaklı bebeğinizin yaşadığı sıkıntılar sizi bu hale getirmiş benim de doğum korkusu ve sezeryan acılarım üstelik kaç sene bekledim kıızmı ben şimdi görseniz bıcır bıcır konuşuyor geçecek bu günler inanın ve bebeğinizle yalnız kalın ama sürekli Allahın adını anın öyle bir güç gelecek ki Allahın izniyle şaşıracaksınız