• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Panikatak anksiyete okb depresyon yaşayanlar....

Sizinde mi uzun sürüyor evet reçetede hep panik bozukluk yazıyor yıllardır ikisinin farkını anlıyamadım ilaçları kesince ben hayattan kopuyorum yeme içme kalmıyor mecburen sürekli içiyorum hayata devam edebilmek için iyimi kötümü bilemiyorum üzülüyorum ama yapacak bişey yok ki keşke, bi çözümü olsa Bi umut olsa
Evet benim de çok uzun sürüyor maalesef. Ben terapi çözüm olur diye düşünüyorum. Ondan da fayda görmezsem büyük hayal kırıklığına uğrayacağım 😩
 
Aynen aşırı gaz oluyor stresten bende karnım davul gibi şişiyor anksiyete sürekli var bende ama benim ataklarım çom şiddetli oluyor en sonki atağım tam 3 saat sürmüştü acillik oldum tansiyonum yükselmiş çok ilaç verdiler dil altı hamile iken de olur diye çok korkuyorum bazen böyle uzun sürenler oluyormuş sizlerin ataklar kısa mı sürüyor peki
Allah şifalar versin canım sanada bebişinede benimde çok uzun sürüyodu o anlar kabusdu kimseyi duymuyodum şuurum gidiyodu başka bi dünyada kıyamet gibi ama başedebilirsen bikaç sefer sonra kurtuluyosun Allah ın izniyle sadece telkin ben balkonda derin derin nefesmı almadım veya bana teselli vericek biriyle telde konuştum veya bağıra bağıra defol git beni yenemiceksin umursamıyorum seni ölüceksemde evde olücem dedim gittikçe azaldı ve artık atak yok denecek gibi
 
Sizinde mi uzun sürüyor evet reçetede hep panik bozukluk yazıyor yıllardır ikisinin farkını anlıyamadım ilaçları kesince ben hayattan kopuyorum yeme içme kalmıyor mecburen sürekli içiyorum hayata devam edebilmek için iyimi kötümü bilemiyorum üzülüyorum ama yapacak bişey yok ki keşke, bi çözümü olsa Bi umut olsa
Aradaki fark şöyle panık atak gelir yaşarsın geçer gider çok hasar vermez her insanın korku panik yaptığı kadar amaaa panik bozukluk artık vücuduna beynıne yerleşmiş gördüğün yaptığın bişeyde bile aklına atak geçiririm korkusu yaşamak hep atak gelicek korkusu yaşamak beklemek çağırmak gibi panik bozukluk daha kötü yani
 
Nefret ediyorum instagramdan faceden insanların mutlu huzurlu resim atmalarından çok acı çekiyorum benim melek kızım etkileniyo annem babam kardeşim ablam üzülüyor yuvam etkileniyo diri.diri mezara konmak gibi birşey hiç.geçmicek gibi inanın panik ataktan daha zor bu his çıldırcam sanki bi yandan virüs vakaları artıyo Allahım 3sene öncesine dönmek istiyorum yada iyileşeceğim güne gitmek biran önce
İnsanın hayatını çok kısıtlayan ve mahveden bi hastalık gerçekten benim çok takıntılarım var bunların temeli korkuya bağlı buda hayatımı mahvediyo bende diyorum bu yaşta ne hale geldim çok üzülüyorum bi gün yüzü göremeden ölüp gidicem bu hayatdan gerçekten ne anam oldu ne babam ne ailem hayatda tek kalmış Allah a sığınan biriyim zaten hayata 0-1 yenik gelmiş mücadele verirken bide bu hastalığa dayanmak çok zor geliyo artık ama imtihan dünyası inşAllah mükafatımız güzel olur nediyim ben bu dünyadan bir gün yüzü görmedim 😢
 
İşte ben sene de bir iki kere genelde sobnhar döneminde üç saati bulan sakinleştiricilere rağmen zor geçen ataklarım oluyor tanıdığım panik ataklıların çoğunda atakları kısa en fazla yarım saat sürüyor ilaç sız atlatabiliyorlar sakğnleştirici olmadan ben yanımda dışarı çıkamıyorum onlar yanımda olumca Bi güven oluyor ama anksiyete yaşamama engel olamıyorlar çünkü o ataklarom okadar şiddetli oluyorduki kesin ölcem zannediyordumm ama çok şükür geçiyordu ama sonraki günler toparlaması tekrar olacağı korkusu mahvediyor insanı bazı şeyleri yapacağım zaman öncesinde aşırı kaygı oluyor Bi şekilde ilaçlarla öyle böyle idare ediyor insan
Ben ilaç kullanamama sorunum var ilaç korkumda var çünkü buna rağmen çantamda kalp ilacı bile taşıyorum paikoloğum senin kalbinde bişey yokki o ritm bozukluğu için bir ilaç kullanmana gerek yok dedi zaten bi süre sonra kendin atıcaksın dedi ama ben sanki onlar çantada olunca bi güvenli hissediyorum diye taşıyodum kısa zaman önce bütün ilaçları attım önce Allah a sonra kendimize güvenicez zaten saatimiz geldiyse ilaçda herşeyde nafile o yüzden kendini o anda ne rahatlatıyo onu bulman şart onu buldun anda çok rahat ediceksin sadece o an gelince bişeyler dene bu dediğimi unutma sakın
 
Ben ilaç kullanamama sorunum var ilaç korkumda var çünkü buna rağmen çantamda kalp ilacı bile taşıyorum paikoloğum senin kalbinde bişey yokki o ritm bozukluğu için bir ilaç kullanmana gerek yok dedi zaten bi süre sonra kendin atıcaksın dedi ama ben sanki onlar çantada olunca bi güvenli hissediyorum diye taşıyodum kısa zaman önce bütün ilaçları attım önce Allah a sonra kendimize güvenicez zaten saatimiz geldiyse ilaçda herşeyde nafile o yüzden kendini o anda ne rahatlatıyo onu bulman şart onu buldun anda çok rahat ediceksin sadece o an gelince bişeyler dene bu dediğimi unutma sakın
Bende her ilacı kullanamıyorum bu ilaçlarımı yıllardır kullanfıpım için onlara Bi güven geliştirmişim sanırım ama doktorum başak ilaç yazıyor bazen alıyorum yutamıyorum bu da bende 5, 6 yıldır var ilaç alerjisinde korkuyorum ilacı alınca atak geliyor Bi keresinde antibiyotik kullanmam gerekşyordu yoğun Bi enfeksiyonum
Ben ilaç kullanamama sorunum var ilaç korkumda var çünkü buna rağmen çantamda kalp ilacı bile taşıyorum paikoloğum senin kalbinde bişey yokki o ritm bozukluğu için bir ilaç kullanmana gerek yok dedi zaten bi süre sonra kendin atıcaksın dedi ama ben sanki onlar çantada olunca bi güvenli hissediyorum diye taşıyodum kısa zaman önce bütün ilaçları attım önce Allah a sonra kendimize güvenicez zaten saatimiz geldiyse ilaçda herşeyde nafile o yüzden kendini o anda ne rahatlatıyo onu bulman şart onu buldun anda çok rahat ediceksin sadece o an gelince bişeyler dene bu dediğimi unutma sakın
Malesef o bende var ama psikiyatri ilaçlarını yılardır kullandığım için onlara alışmışım ama sıkıntılarım devam ettiği için psikiyatris başka ilaç yazdı kaç kere ama kullanamadım atak geliyor içeceğim zaman ilaç alerjisi olmaktan korkuyorum eşimin ve oğlumun penisilin alerjisi olmuştu sanırım onlardan çok etkilendim tan etkileri okuduğum an sıkıntı başlıyor bende bitjeresşnde antibiyotik kullanmam gerekiyordu içemedim korkudan doktor çok kızdı anlattım durumu sen benşmle dalga mı geçiyorsun diye kızdı sağlık ocağına gidip yan etkisi az olan bir antibiyotik var yani yan etkileri inde kaşp ile ilgili bişey yazmıyor en azından onu kullanmıştım umarım ağır ilaç gerektiren hastalıklarımız olmaz bu çok zor buii durum seni çok iyi anlıyorumm aöa merak ettiğim ilaçsız nasıl dayanıyorsun böyle olması için başına bişeymi geldi
 
Allah şifalar versin canım sanada bebişinede benimde çok uzun sürüyodu o anlar kabusdu kimseyi duymuyodum şuurum gidiyodu başka bi dünyada kıyamet gibi ama başedebilirsen bikaç sefer sonra kurtuluyosun Allah ın izniyle sadece telkin ben balkonda derin derin nefesmı almadım veya bana teselli vericek biriyle telde konuştum veya bağıra bağıra defol git beni yenemiceksin umursamıyorum seni ölüceksemde evde olücem dedim gittikçe azaldı ve artık atak yok denecek gibi
Aynı şeyleri yaşıyoruz demekki benimde öyle oluyor hayattan kopuyorum o an koşulturuyıtum evin içinde çok zor ya bu yaşadığımız gerçekten 😪peki atakların telkinlemi azaldı gerçekten
 
Bende her ilacı kullanamıyorum bu ilaçlarımı yıllardır kullanfıpım için onlara Bi güven geliştirmişim sanırım ama doktorum başak ilaç yazıyor bazen alıyorum yutamıyorum bu da bende 5, 6 yıldır var ilaç alerjisinde korkuyorum ilacı alınca atak geliyor Bi keresinde antibiyotik kullanmam gerekşyordu yoğun Bi enfeksiyonum

Malesef o bende var ama psikiyatri ilaçlarını yılardır kullandığım için onlara alışmışım ama sıkıntılarım devam ettiği için psikiyatris başka ilaç yazdı kaç kere ama kullanamadım atak geliyor içeceğim zaman ilaç alerjisi olmaktan korkuyorum eşimin ve oğlumun penisilin alerjisi olmuştu sanırım onlardan çok etkilendim tan etkileri okuduğum an sıkıntı başlıyor bende bitjeresşnde antibiyotik kullanmam gerekiyordu içemedim korkudan doktor çok kızdı anlattım durumu sen benşmle dalga mı geçiyorsun diye kızdı sağlık ocağına gidip yan etkisi az olan bir antibiyotik var yani yan etkileri inde kaşp ile ilgili bişey yazmıyor en azından onu kullanmıştım umarım ağır ilaç gerektiren hastalıklarımız olmaz bu çok zor buii durum seni çok iyi anlıyorumm aöa merak ettiğim ilaçsız nasıl dayanıyorsun böyle olması için başına bişeymi geldi
Ooo ben anlatsam nerdeyse şizofrene yakındım çok ağır dönemdi şuurum gidiyodu o an naptımı bilmiyodum artık bu kadın yine geldi diyip kovuyolardı beni gastaneden akıl hastası muamelesi görğyodum 😢😢😢😢😢 hiç eve giremiyodum sokakta gez gez hastane önlerinde sabahlıyodum 1 hafta yattım psikoloğumun olduğu hastanede okadar uğraştılar tek bir serum hap almadım ama hastanede olduğumu bilmek iyi geliyodu gündüz huzurevinin yaşlılarıyla sohbet gece yatmaya giriyodum hastaneye hastanenin bi kısmı huzurevi çünkü istanbuldaysan bilirsin surp pirgiç ermeni hastanesi o 1 hafta bana iyi geldi sonra düzenli terapi ve maneviyatımı güçlendirdim deerken 3 sene çok ağır yaşayıp tık diye gitti bitti okadar harikaydıki herşey 2,5 sene sürdü o harikalık sonra kardeşim kanser olunca ve başka sorunlarda ben aşırı üzüntü stres hoppp yine başladı ağrılar ben gastane hastane gezdim sonra ataklar başlayınca kabullendim geri geldi lanet diye hemen psikoloğuma koştum ama nasıl ağlıyorum yine eskisi gibi olursam napıcammm dedi korkma asla olmassın fiziğe aykırı artık tanıyosun az çok hastalığı ve her dediği çıktı zaten benim bitane sırdaşım canım psikoloğum sayesinde tabi önce Rabbim ataklar yok denicek kadar ama benim somatık ağrılarım mide bağırsak kalp bırakmıyolar beni vücudumdq değişik değişik şeyler oluyo ama bunlar hayatımı kısıtlıcak derecede amannn denilcek kadar hafif değil
 
İnsanın hayatını çok kısıtlayan ve mahveden bi hastalık gerçekten benim çok takıntılarım var bunların temeli korkuya bağlı buda hayatımı mahvediyo bende diyorum bu yaşta ne hale geldim çok üzülüyorum bi gün yüzü göremeden ölüp gidicem bu hayatdan gerçekten ne anam oldu ne babam ne ailem hayatda tek kalmış Allah a sığınan biriyim zaten hayata 0-1 yenik gelmiş mücadele verirken bide bu hastalığa dayanmak çok zor geliyo artık ama imtihan dünyası inşAllah mükafatımız güzel olur nediyim ben bu dünyadan bir gün yüzü görmedim 😢
Bende 16 yaşımda tanı
Ooo ben anlatsam nerdeyse şizofrene yakındım çok ağır dönemdi şuurum gidiyodu o an naptımı bilmiyodum artık bu kadın yine geldi diyip kovuyolardı beni gastaneden akıl hastası muamelesi görğyodum 😢😢😢😢😢 hiç eve giremiyodum sokakta gez gez hastane önlerinde sabahlıyodum 1 hafta yattım psikoloğumun olduğu hastanede okadar uğraştılar tek bir serum hap almadım ama hastanede olduğumu bilmek iyi geliyodu gündüz huzurevinin yaşlılarıyla sohbet gece yatmaya giriyodum hastaneye hastanenin bi kısmı huzurevi çünkü istanbuldaysan bilirsin surp pirgiç ermeni hastanesi o 1 hafta bana iyi geldi sonra düzenli terapi ve maneviyatımı güçlendirdim deerken 3 sene çok ağır yaşayıp tık diye gitti bitti okadar harikaydıki herşey 2,5 sene sürdü o harikalık sonra kardeşim kanser olunca ve başka sorunlarda ben aşırı üzüntü stres hoppp yine başladı ağrılar ben gastane hastane gezdim sonra ataklar başlayınca kabullendim geri geldi lanet diye hemen psikoloğuma koştum ama nasıl ağlıyorum yine eskisi gibi olursam napıcammm dedi korkma asla olmassın fiziğe aykırı artık tanıyosun az çok hastalığı ve her dediği çıktı zaten benim bitane sırdaşım canım psikoloğum sayesinde tabi önce Rabbim ataklar yok denicek kadar ama benim somatık ağrılarım mide bağırsak kalp bırakmıyolar beni vücudumdq değişik değişik şeyler oluyo ama bunlar hayatımı kısıtlıcak derecede amannn denilcek kadar hafif değil
Eskiden hastane ye gitmek benide rahatlatıyordu şimdi ise tam tersi gitmek istemiyorum çünkü ataklarım esnasında benimle hiç ilgilemediler sakinleştirici iğne yapmadılar tuhaf tuhaf bana bakıyor lardı ve brn hastaneye olan güvenimi o gün kaybettim bana burdada yardım edemiyorlar diye düşündüm bende aslımda ilk başlarda sadece anksiyete olarak başladı ama ilk doğumdan sonra çom yakın bir arkadaşımızı genç yaşta kaybettikten sonra çok şiddetli ataklar geçirmeye başladım çünkü hem çok üzülmüştüm hemde çok etkilenmiştim üzerinden 7 sene geçti ben yeni yeni o olayo unutuyorum ama etkileri malesef ki kaldı senin yaşadıklarınds gerçekten zor bilşyormusun bu hastalık ilk başladığında hep bende hastaneye yakın olmak isterdim hala da merkezi yerlerden çok uzaklaşmak istemem şehiri dışına felan çok zor çıkıyorum ben kırkta bir ama ilk başlarda hep aklıma hastene yskınandan ev almak hastaneye gidip bahçesinde acilinden yatıp uyumayı hayal etmişimdir rahat etmek için sonraları hastane ortamı beni germye başladı şimdi zar zor gidiyorum kaygılarla
 
Aynı şeyleri yaşıyoruz demekki benimde öyle oluyor hayattan kopuyorum o an koşulturuyıtum evin içinde çok zor ya bu yaşadığımız gerçekten 😪peki atakların telkinlemi azaldı gerçekten
Ben gittiğim hastane doktor ve psikolog tarafından ilaç içemiyen kız olarak çok tanınıyorum yani size desem şu hastane. Şu doktora git beni söyle aaa o kızmı yaaa ona okadar üzüldük okadar dil döktük yinede içiremedik derler ben gerçekten çok zor oldu ama başardım tam atak geliyodu günde kaç kez mont cüzdan kapı dibinde dururdu alıp kaçmak için hemen defalarca panıkle o montu giyip çıkmadım son anda serap ölsende burda öleceksin hadi bakalım panik senmi büyüksün benmi dedim yemin ederim sokağa çıktım tur attım gitmedim hastaneye inat ettim başkona çoktım derin nefes alıp burnumdan yavaşça verdim 5 kez ard arda işe yaradı covid başkadığında oldu atağım çok etkilendim o atakdada psikoloğumu aradım telde konuştuk rahatladım daha 3 gün önce bile test yaptırdım covid negatif şükür yani bişeyleri başarsamda başka şeyler çıkıyo çok zor ama çok şükür ataklar çok zor beni gece 2 veya 3 bi tutuyodu ben tek başıma taksiye atla Allah dan hast çok yakın gececi doktor beni çok iyi tanıyo tamam kalbin düzenli atıyo birazdan geçicek bi ekg çekelim istersen bi hava al kapıda diyo panık geçiyo tamam ben iyiyim gidiyim diyorum gidiyorum eve yanı maddi manevi bunlarla baş etmek çok zor bide tek başıma düşün 😢😢😢😢
 
Bende 16 yaşımda tanı

Eskiden hastane ye gitmek benide rahatlatıyordu şimdi ise tam tersi gitmek istemiyorum çünkü ataklarım esnasında benimle hiç ilgilemediler sakinleştirici iğne yapmadılar tuhaf tuhaf bana bakıyor lardı ve brn hastaneye olan güvenimi o gün kaybettim bana burdada yardım edemiyorlar diye düşündüm bende aslımda ilk başlarda sadece anksiyete olarak başladı ama ilk doğumdan sonra çom yakın bir arkadaşımızı genç yaşta kaybettikten sonra çok şiddetli ataklar geçirmeye başladım çünkü hem çok üzülmüştüm hemde çok etkilenmiştim üzerinden 7 sene geçti ben yeni yeni o olayo unutuyorum ama etkileri malesef ki kaldı senin yaşadıklarınds gerçekten zor bilşyormusun bu hastalık ilk başladığında hep bende hastaneye yakın olmak isterdim hala da merkezi yerlerden çok uzaklaşmak istemem şehiri dışına felan çok zor çıkıyorum ben kırkta bir ama ilk başlarda hep aklıma hastene yskınandan ev almak hastaneye gidip bahçesinde acilinden yatıp uyumayı hayal etmişimdir rahat etmek için sonraları hastane ortamı beni germye başladı şimdi zar zor gidiyorum kaygılarla
Ben taksiye bile kaç dakkada gidersin diye sorardım ayy arabada tutan ataklar şöförün bile panik yaptığı anlar ben ölücem ölüyorum çığlıklarım ahhhhhh ayy çok kötü günlerdi Allah ım kimseye yaşatmasın çok acı bi durum 😢😢😢😢😢😢😢😢😢😢ağlattın beni o günler çok zordu o yüzden bugünüme bin şükür
 
İnsanın hayatını çok kısıtlayan ve mahveden bi hastalık gerçekten benim çok takıntılarım var bunların temeli korkuya bağlı buda hayatımı mahvediyo bende diyorum bu yaşta ne hale geldim çok üzülüyorum bi gün yüzü göremeden ölüp gidicem bu hayatdan gerçekten ne anam oldu ne babam ne ailem hayatda tek kalmış Allah a sığınan biriyim zaten hayata 0-1 yenik gelmiş mücadele verirken bide bu hastalığa dayanmak çok zor geliyo artık ama imtihan dünyası inşAllah mükafatımız güzel olur nediyim ben bu dünyadan bir gün yüzü görmedim 😢
Kızın var kardeşin varr canım annen baban vefatımı etti eşin varmı
 
Bende 16 yaşımda tanı

Eskiden hastane ye gitmek benide rahatlatıyordu şimdi ise tam tersi gitmek istemiyorum çünkü ataklarım esnasında benimle hiç ilgilemediler sakinleştirici iğne yapmadılar tuhaf tuhaf bana bakıyor lardı ve brn hastaneye olan güvenimi o gün kaybettim bana burdada yardım edemiyorlar diye düşündüm bende aslımda ilk başlarda sadece anksiyete olarak başladı ama ilk doğumdan sonra çom yakın bir arkadaşımızı genç yaşta kaybettikten sonra çok şiddetli ataklar geçirmeye başladım çünkü hem çok üzülmüştüm hemde çok etkilenmiştim üzerinden 7 sene geçti ben yeni yeni o olayo unutuyorum ama etkileri malesef ki kaldı senin yaşadıklarınds gerçekten zor bilşyormusun bu hastalık ilk başladığında hep bende hastaneye yakın olmak isterdim hala da merkezi yerlerden çok uzaklaşmak istemem şehiri dışına felan çok zor çıkıyorum ben kırkta bir ama ilk başlarda hep aklıma hastene yskınandan ev almak hastaneye gidip bahçesinde acilinden yatıp uyumayı hayal etmişimdir rahat etmek için sonraları hastane ortamı beni germye başladı şimdi zar zor gidiyorum kaygılarla
Ben ilk 22 yaşımda oldum sonra 33 yaşımda sonrası geçen sene aralıklarla bu 3 kez oluşum hayatımda en zoru 2 inci olan 33 yaşımda olandı inşAllah Allah herkeze şifa verir benim yaşamım yaşadıklarım çok derin inşAllah Allah sağlık ömür verirse kitap yapıcam bizim gibilere umut olsun diye 🤲🏼
 
Nefret ediyorum instagramdan faceden insanların mutlu huzurlu resim atmalarından çok acı çekiyorum benim melek kızım etkileniyo annem babam kardeşim ablam üzülüyor yuvam etkileniyo diri.diri mezara konmak gibi birşey hiç.geçmicek gibi inanın panik ataktan daha zor bu his çıldırcam sanki bi yandan virüs vakaları artıyo Allahım 3sene öncesine dönmek istiyorum yada iyileşeceğim güne gitmek biran önce
Ben taksiye bile kaç dakkada gidersin diye sorardım ayy arabada tutan ataklar şöförün bile panik yaptığı anlar ben ölücem ölüyorum çığlıklarım ahhhhhh ayy çok kötü günlerdi Allah ım kimseye yaşatmasın çok acı bi durum 😢😢😢😢😢😢😢😢😢😢ağlattın beni o günler çok zordu o yüzden bugünüme bin şükür
Ama ne güzel şimdi geride kalmış o kötü günler şimdi daha güçlüsün anladığım kadarıyla.ve bunları ilaçsız yapıyorsun bence bu büyük başarı ve senşn nekadar güçlü olduğunu gösteriyor umarım bende bir gün senini gibi meydan okuyabilirim en güzel yıllarım kaygı ve korkuyla yapmak istediklerimi yapamayarak geçti gençlik yıllarımda herkez gülüp oynarken ben bununla uğraşıyordum çoğu şeyi erteldim mesleğimi bile yapamadımm ama vardır Allahın bir bildiği diyorum ki Allahım hiç yoktan fiziksel bir hastalığımız yok çok şükür bizim ki görünmeyen bir sıkıntı dua ederken diyorum böyle sıkıntısı olan kim varsa rabbim feraha çıkarsım düşmanıma bile vermesin
 
İnsanın hayatını çok kısıtlayan ve mahveden bi hastalık gerçekten benim çok takıntılarım var bunların temeli korkuya bağlı buda hayatımı mahvediyo bende diyorum bu yaşta ne hale geldim çok üzülüyorum bi gün yüzü göremeden ölüp gidicem bu hayatdan gerçekten ne anam oldu ne babam ne ailem hayatda tek kalmış Allah a sığınan biriyim zaten hayata 0-1 yenik gelmiş mücadele verirken bide bu hastalığa dayanmak çok zor geliyo artık ama imtihan dünyası inşAllah mükafatımız güzel olur nediyim ben bu dünyadan bir gün yüzü görmedim 😢
Kimsen yokmu canım ailen😢olanlarında Kimse anlamıyor sıkıntısını biliyormusun bu hastalıktan sanırım kendini yanlız ve mutlu insanlarım içinde kalabalığın içinde bile yanlız hissediyorsın Çünkü senşn anlayan olmuyor kimine göre rahat batıyor kimşme göre zayıfsın kimine göre abartıyorsun kimine göre delisin 😭😭
 
Kızın var kardeşin varr canım annen baban vefatımı etti eşin varmı
Beni hastanede bırakmışlar ben yetimhanede büyüdüm sonradan annem aldı zorla evlendirdi çocuk yaşta hergün işkence dayak yedim kurtulana kadar canım çıktı kimsem yok kardeşimle görüşüyorum sadece onada çok üzüldüğüm için kıyamıyorum kimsesizliği bildiğim için bide kızı var derin ona çok düşkünüm ama benim hayatımda benim başıma bişey geldiğinde kimse yanımda yok ben ailenin S.O.S gibiydim girişken ve çok çevresi olan biri olduğumdan kimin işi düşse beni arardı hemn hallederdim baktımki hep işgören hep menfaat şimdi kimseyle görüşmüyorum yani bu sadece küçük bi kısım hayatımdan gerisini sen düşün
 
Ben ilk 22 yaşımda oldum sonra 33 yaşımda sonrası geçen sene aralıklarla bu 3 kez oluşum hayatımda en zoru 2 inci olan 33 yaşımda olandı inşAllah Allah herkeze şifa verir benim yaşamım yaşadıklarım çok derin inşAllah Allah sağlık ömür verirse kitap yapıcam bizim gibilere umut olsun diye 🤲🏼
Benimde 33 yaşımda olan çok ağır oldu malesef sanki yalım ilerledikçe ataklar ağırlaştı şimdi 35 yaşımdayım ama ruhen 60 gibi hissediyorum ki 60 yaşımda olanlar benden daha hayat dolu neşeli kendime bakıp utanıyorum 😭
 
Ama ne güzel şimdi geride kalmış o kötü günler şimdi daha güçlüsün anladığım kadarıyla.ve bunları ilaçsız yapıyorsun bence bu büyük başarı ve senşn nekadar güçlü olduğunu gösteriyor umarım bende bir gün senini gibi meydan okuyabilirim en güzel yıllarım kaygı ve korkuyla yapmak istediklerimi yapamayarak geçti gençlik yıllarımda herkez gülüp oynarken ben bununla uğraşıyordum çoğu şeyi erteldim mesleğimi bile yapamadımm ama vardır Allahın bir bildiği diyorum ki Allahım hiç yoktan fiziksel bir hastalığımız yok çok şükür bizim ki görünmeyen bir sıkıntı dua ederken diyorum böyle sıkıntısı olan kim varsa rabbim feraha çıkarsım düşmanıma bile vermesin
Çok teşekkür ederim evet çok güçlü olduğum bilinir ama çok bıkkınlık var artık hiç kendime ait bi hayatım hiç olmadı hep başkaları için yaşadım kendimi unuttum böylede olunca daga bu yaşta erken bıktım hayatdan :(
 
Back