- 12 Haziran 2019
- 627
- 306
- 103
- 30
- Konu Sahibi herdaimumutlu
-
- #121
Hepimiz aynı durumdan muzdaribiz sadece düşünceler farklı oluyor. Ama çözücemkatılıyorum vallahi. Bende arastirmaktan bir hal oldum
İnşallah geçer aslında bu kadar yoğun değildi bu ara biraz geliyorlar işte. Okb nalet birşey yaa ama alışacağız biraz daha sabır.Biliyormusun canım zarar verme korkun nasıl gectiyse, diğerleri de aynı şekilde geçer merak etme. Ben korkularimin üzerine gidiyorum kendime yahut başka birine zarar verme düşüncesi gelince. Sonra bir bakıyorum hiçbir şey yapmıyorsun. Rahatliyorumsonra birkaç gün sonra yine geliyor malesef. Aynı şekilde mücadele ediyorum galiba alışmak ve akışına bırakmak lazım
İnşaAllah canım benimİnşallah geçer aslında bu kadar yoğun değildi bu ara biraz geliyorlar işte. Okb nalet birşey yaa ama alışacağız biraz daha sabır.
İnşallah yaa. Evet kullanıyorum siz söyleyin takip edimmİnşaAllah canım benimbir bakmışsın bizde birgün umut oluvermişiz birilerine.. bu arada instegram kullanıyor musun?
Benim anksiyete yaşayan arkadaşlarım var bayaga grup oluştururuz hepbirlikte ne yapalıö birbirimize derman olacağız inşallahİnşaAllah canım benimbir bakmışsın bizde birgün umut oluvermişiz birilerine.. bu arada instegram kullanıyor musun?
Yaa ne güzel olur inşaAllahBenim anksiyete yaşayan arkadaşlarım var bayaga grup oluştururuz hepbirlikte ne yapalıö birbirimize derman olacağız inşallah
Instegram yeni hesabımİnşallah yaa. Evet kullanıyorum siz söyleyin takip edimm
Bulamadım ki cok var isminizden profil nasılInstegram yeni hesabım'okur.hanimm'
Kendimi gördüm yazınızda birebir aynısını yaşadım hala yaşıyorum. Şimdi nasılsınız neler yaptınızMerhaba canım
yazdıkalarını büyük bir dikkatle okudum.. seni canı gönülden taktir ettim Allah birdaha yaşatmasın ,Sağlıkla yeni hamilelik haberlerini alalım inşallah..Ben 32 yaşındayım.3 sene önce tanıştım panik atakla. Delirme , aklını kaybetme korkusuydu yaşadıklarım.. yoğun bir çarpıntı ter ve korku... ilaç kullanmaya başladım 10 mg sabag 10 mg akşam 2 sene paksera kullandım ve harika olmasamda gayet iyi idare ettim. sonra 10 mg a düşürdük ilacı biraz bocalasamda iyi gidiyordum derken hamile kaldım. hemen aniden kestik ilacı.hamileliğin 5.ayına kadar gayet sorunsuzdu... sonra geldi OKBhemde saldırganlık obsesyonu... kendime ve korktuğum şeylere inanamaz oldum... kendimi balkondan atacağımı sanıyordum.balkona çıkmayı bırak, balkona çıkan odalara bile giremedim.intihar etme korkusu sardıkça sardı beni.ölmek istemiyorum diye ağlıyordum.ölmezsem çocuğum doğunca ona zarar verirmiyim veya eşimle arabada giderken aniden el frenini çekermiyim? bunun gibi birçok şey aldı yrüdü beynimde.terapiye başladım ama olmadı sonunda ilaca başladık.6 ayımda prozac 20mg gr içerek devam ettim hamileliğime.. şuan 32+2 hamileyim. ilaca rağmen tam geçmiş değil ama o kadarda şiddetli değil. hala balkona çıkamıyorum hala şizofren olmaktan korkuyorum.. ama idare edebiliyorum.Size bunları anlattım ki sizin aşabildiğiniz duruma yakınmıyım? bende başarabilirmiyim? banada destek verirseniz çok sevinirim.şimdiden teşekkürler.
Profilimde mum ve çiçek varBulamadım ki cok var isminizden profil nasıl
Bende yaşadıklarınızın tümünü yaşadım ayni sekilde hakikaten. Allah yardimciniz olsun ve bu durumdan muzdarip olan bütün kardeşleriminKendimi gördüm yazınızda birebir aynısını yaşadım hala yaşıyorum. Şimdi nasılsınız neler yaptınız
Kendimi gördüm yazınızda birebir aynısını yaşadım hala yaşıyorum. Şimdi nasılsınız neler yaptınız
ya kaçmıyorum ben aslında ama geliyor işte bianda butun enerjim gidiyor. Anlamadım ben inşallah biter gidrr bu illet bian önce. Benim bebeğim yok evli değilimBende yaşadıklarınızın tümünü yaşadım ayni sekilde hakikaten. Allah yardimciniz olsun ve bu durumdan muzdarip olan bütün kardeşleriminelhamdulillah eskisi gibi değilim bende.Ama hala devam ediyor benimde Üstelik hamileliğimin 6.cı ayindayim Akışına bırakmaya çalışıyorum ve korkularimin üzerine gidiyorum geldiği vakit bunu yapmak iyi geliyor. Çünkü biz Kaçtıkça korkular kovaliyor bizi daha şiddetli... siz üzerine gidin korkularinizin birsey olmayacağını görceksiniz zor ama yapmalıyız bunu malesef zamanla alisicaz.
İnşaAllah canımya kaçmıyorum ben aslında ama geliyor işte bianda butun enerjim gidiyor. Anlamadım ben inşallah biter gidrr bu illet bian önce. Benim bebeğim yok evli değilim
Sanırım foruma girmiyorsunuz artık bişeyler sormak istiyordum benim yaşadıklarım aynı şeyler yardıma ihtiyacım varMerhabalar,ben yaklaşık 1-1.5 yıl kadar panik atak,depresyon ve okb hastalıklarıyla boğuştum.Nasıl iyileştim neler yaptım burada paylaşmak istiyorum.Tüm bunlar benim tecrübelerim ve bunları yazmamın en önemli sebebi sizlere umut olmak
Kendimden bahsedeyim;26 yaşındayım,evliyim vede ev hanımıyım.23 yaşında evlendim.1 yıl sonunda hamile kaldım ve bu düşükle sonuçlandı.Tekrar hamile kaldım ve bunu öğrendiğimin sabağı booomm
Hayatımda daha önce yaşamadığım,tarifini kelimelerde bulamadığım birşey yaşadım "panik atak" Atak halinde yaşadıklarımı yazmıyorum ki sizleri olmayan ataklara da sürüklemeyeyim.Daha sonra öğrendimki ben majör depresyon geçiriyorum ve bu yanında panik atak ve okb gibi semptomlarıda getiriyor.1 Hafta özel bir hastanede kaldım.Öğrendiğim en önemli şeylerden biri psikolojik rahatsızlıkların uzun zamanlar evresinde oluştuğu ve iyileşmesininde aynı şekilde kademe kademe zaman içerisinde olduğuydu.Hastaneden çıktım,ben aynıyım hiç bir ilerleme yok.Hamile olduğum için en basit iaçları veriyorlar,ataklar anında hiçbir müdehale yapılamıyor.2 hafta sonra da ben tekrar düşük yapıyorum ve bebeğim beni terk ediyor.Ben gece yarıları eşimi uyandırıp her atak halinde acillere gidiyorum filan.
Majör depresyon nedir?Bunu yaşamadan ne okursanız okuyun anlayabileceğinizi sanmıyorum.Tarif edebilirim ama edipte sizlerin canını sıkıp yaranızı deşmek istemiyorum.
Yaşadıklarım derin bir üzüntü,panik atak hali ve zarar verme obsesyonuydu.Tekrar paxil adlı ilaca başladım.Dr.lar evde yalnız kalma filan desede ben onları dinlemedim ve yanımda kalan annemi doğru evine gönderdim.Çünkü onun yanında olmak bana daha çok acı veriyordu,bir annenin yavrusu o haldeyken çektiği üzüntüyü tahmin edersiniz,anacığımın gözleri bana hissettiği herşeyi anlatıyordu.Dışarı çıkamıyor,çıkar çıkmaz atak geçiriyordum.Sonra dedimki kaybedecek hiçbirşeyim kalmadı,bir canım kaldı oda gidecekse gitsin ben dışarı çıkıyorum.Dışarısı farklıylı,gökyüzü eskisi gibi değil,sokaklar yabancı.Ama yılmadım çıktım dışarıya sadece yürüdüm.Tüm atak hallerime rağmen,yanımdan geçen insanlara birşey yaparmıyım korkularına rağmen yürümeye devam ettim.Zamanla bu yürüyüşler daha az acı vermeye başladı.Yavaş yavaş biraz daha iyi hissediyordum kendimi.Biliyorum bu kötü ruh haliyle dışarıya çıkıp insan içine karışmak çok zor geliyor ama yapmalısınız. başka yolu yok.Ben haftanın 4 günü eşimin iş yerine 3 vesait yapıp gittim.Sonra insanlarla iletişim kurmaya başladım.Akrabalarımı aradım,istemeye istemeye de olsa onlarla sohpet ettim.Beynimi normale dönmeye zorladım anlayacağınız.Hergün dışarı çıkmak için bir mazeret buluyordum.Dışarı çıkmak için bedenim ruhumu yerlerde sürüklüyordu ve sonunda bedenim kazanıyordu.
Panik atak halinde ne yaptım.Olduğum yerde durdum arkadaşlar,geleceksen gel,alacaksan al canımı dedim.Derin derin nefesler aldım.Benim ataklarım çok yoğundu günde 2- 3 kez atak geçiriyordum.Sonra bu gelirsen gel ben buradayım durumu işe yaramaya başladı.1 ay boyunca her atak halinde de böyle yaptım.Umurumda değildi,artık onu kabul ediyordum.Sonra her atak bir öncesinden daha kolay geçmeye başladı.Umursamadıkça farkettimki panik atak artık beni terk etmişti.Artık gelmiyordu.
Depresyonum devam ediyordu ama eskisinden katbekat azalmıştı.Hasta olduğum süre boyunca bir çok kitap okudum bunlardan birinde kahkaha ve gülümseme egzersizleri vardı.Günde 20 kez kahkaha atıp en az da 20 kez gülümsüyordum.Bunu kendi kendime durup dururken ve zorlada olsa yapıyordum.Bunu yapmak beyine sinyal gönderip mutluluk hormonu salgılanmasını tetikliyormuş.
Gelelim en çok canımı sıkan zarar verme korkusu takıntıma.Bununla ilgili ne yaptım ve gittiğim psiyatrist neler önerdi kısaca anlatmak istiyorum.Takıntılı düşünceleriniz geldiğinde aynı panik atakta olduğu gibi gelirse gelsin demeniz gerekiyor.DÜŞÜNMEK YAPMAK DEĞİLDİR en çok bunu aklınıza getirin,bu zarar verme korkunuz geldiğinde vicdan azabı çekmenizi engelleyecektir.Elinizde bıçak var ve ya bunu yanımdakine saplarsam diye bir düşünce geliyor,bıçağı elinizde tutmaya devam edin ve bu düşünceyi kovmayın,evet bunu düşünüyorum ne olmuş yani deyip yaptığınız işi yapmaya devam edin.Doktorum evde 15-20 dk kadar elime bıçak alıp onu bileğimin üzerinde bekletmemi istemişti.İlk başta çok zorlandım,aklımdan bin türlü kanlı bıçaklı intahar senaryosu geçti,ağlaya ağlaya o bıçağı bileğimde beklettim.Ne oldu hani kendini bıçaklamaktan korkuyordun.Bak çok yakınsın bunu yapabilirsin ama yapmıyorsun neden?Çünkü bu düşünceler sana ait değil,beyninin mutsuzluk hormonu yüzünden oynadığı oyunlar,bir alışkanlık.Aynı testleri eşimin üzerinde de yaptım,aldım bıçağı onun yanında da bekledim.Eşim gülüyordu ben elimde bıçak yanıbaşında dururken o televizyon izliyordu komik geliyordu ona bu hallerim,yapmak zorundayım doktorum istiyor diyordum.1 hafta boyunca her gün bu bıçak testini yaptım.Her bıçağı elime alışımda korkum dahada azaldı.Dışarıda yanımdan geçen adama ya vurursam ya küfür edersem gibi düşünceler geliyordu,bende yaparsan yap ya nolocak en kötüsü deli derler,derlersede derler aman babane deyip kendimi rahatlatıyordum.Takıntılarımı kovmuyordum.Anladımki ben onları kovdukça besliyorum,kovdukça onlardan korkuyorum.Kabul ettim,tüm düşüncelerimi kucaklıyordum artık.Sonra nemi oldu beynim benim bu düşünceler karşısındaki umursamazlığımı farketti ve artık o düşünceler geldiğinde korku sinyalleri vermeyi bıraktı.Ya dedim kendi kendime,yapmadığım birşeyin vicdan azabını neden çekeyim,kimbilir benim zarar vermekten korktuğum insanların akıllarından neler geçitor ama umurlarında bile değil,kendilerini düşünceleri yüzünden suçlamıyorlar.
OKB bir sinek gibidir,kovaladıkça gelir arkadaşlar.Zor biliyorum ama onu kovalamayın,düşünmemeye çalışmayın hatta düşünmeye çalışın,o gelmeden siz onu çağırın.Emin olun en sonunda pes ediyor bakın ben canlı kanıtıyım.Mükemmelliyetçi olmayın.Bugüne kadar oldunuzda ne oldu kendinizi hasta ettiniz,bırakın bazı şeyler yamuk,bozuk ve yanlış kalsın.Artık ilaç kullanmıyorum ve tekrar hamile kalmak istiyorum.Her gecenin bir sabahı var,her üzüntünün ardından bir mutluluk geliyor bunu unutmayın.Yaşamaktan en önemlisi savaşmaktan vazgeçmeyin.Umut sizin en büyük desteğiniz.Tüm hasta ve umutsuz arkadaşlarım sizi tek tek kucaklıyorum,hepiniz çok ama çok değerlisiniz,çok güçlüsünüz.Sormak istediğiniz herşeyi sorun,seve seve yanıtlarım.Hoşçakalın.
Aynı durumdan bende muzdariptim yardımcı olmamı istediğiniz bir konu varsa olabilirimSanırım foruma girmiyorsunuz artık bişeyler sormak istiyordum benim yaşadıklarım aynı şeyler yardıma ihtiyacım var
Bebeğim den vakit bulup yazıcamAynı durumdan bende muzdariptim yardımcı olmamı istediğiniz bir konu varsa olabilirim
Aynı durumdan bende muzdariptim yardımcı olmamı istediğiniz bir konu varsa olabilirim
Aynı durumdan bende muzdariptim yardımcı olmamı istediğiniz bir konu varsa olabilirim
Sanırım foruma girmiyorsunuz artık bişeyler sormak istiyordum benim yaşadıklarım aynı şeyler yardıma ihtiyacım var
Merhabalar bende kaygı bozukluğu oldugunu söyledi doktorum bunun altında okb li sıkıntılı bir hayat yaşadım 15 yıl önce 6 ay panik atakla yaşadım ilaçsız hergün aciller de korkuyla ölümle burun buruna gibiydi.. Son 2 yıldır okb tedavisi görürken hiç bir şeyden keyif almadığımız farkettim yani film izlemek hayal kurmak yağmurda yürümek bunlar hayata bağlardı beni ama bunlar dan artık keyif almaz bişey ifade etmez oldu ilaçlardan diye bıraktım ama işte aşırı duygusallık var bende ilacı bırakınca evliyim annemin arkasından bile ağlıyorum o derece işte biri annesiz kalsın günlerce aylarca kızımı onun yerine koyarım ağlarım aşırı empati herşeyin aşırısı var bende ama ilaç alınca herşeye ilgisizlik var. Doktor ilaca rağmen depresyona girmişsin dedi.. Ama ilaçları bırakınca duygusallık falan geri geldi diye hatırlıyorum.. Yani ne yapmam gerek ilaçsız nasıl yenicem doktorlar karşı bu bilgileri vermeye çünkü müşteri kaybediyorlar yardımcı olunAynı durumdan bende muzdariptim yardımcı olmamı istediğiniz bir konu varsa olabilirim
Öncelikle merhaba tekrar. Depresyon teşhisi koymak bence bu kadar kolay olmamalı insan yeri geliyor çoğu şeyden keyif alamaz oluyor. Ama sürekli bunu yaptıkça farkedeceksiniz ki keyif alıyorsunuz ayrıca dusuncelerinize kapılmayın onlar yanıltıyor insanı okb de olduğu için beyin sürekli vesvese üretir bu duruma sizin kulak asmamanız lazım. Mutsuz olduğunuz an o duyguyu yaşayın kaçmayın neden diye sorgulamayın bu durumu yaşamanız gerekiyor ki yaşıyorsunuz depresyonun en iyi tedavi şekli kitap okumak özellikle kişisel gelişim kitapları, meditasyon yapmak spor yapmak bunlsr çok ii gelir size ayrıca hayatınızda sizi üzen birşey varsa onu hayatınızdan çıkarın onceliginiz ilk kendi mutluluğunuz olsunMerhabalar bende kaygı bozukluğu oldugunu söyledi doktorum bunun altında okb li sıkıntılı bir hayat yaşadım 15 yıl önce 6 ay panik atakla yaşadım ilaçsız hergün aciller de korkuyla ölümle burun buruna gibiydi.. Son 2 yıldır okb tedavisi görürken hiç bir şeyden keyif almadığımız farkettim yani film izlemek hayal kurmak yağmurda yürümek bunlar hayata bağlardı beni ama bunlar dan artık keyif almaz bişey ifade etmez oldu ilaçlardan diye bıraktım ama işte aşırı duygusallık var bende ilacı bırakınca evliyim annemin arkasından bile ağlıyorum o derece işte biri annesiz kalsın günlerce aylarca kızımı onun yerine koyarım ağlarım aşırı empati herşeyin aşırısı var bende ama ilaç alınca herşeye ilgisizlik var. Doktor ilaca rağmen depresyona girmişsin dedi.. Ama ilaçları bırakınca duygusallık falan geri geldi diye hatırlıyorum.. Yani ne yapmam gerek ilaçsız nasıl yenicem doktorlar karşı bu bilgileri vermeye çünkü müşteri kaybediyorlar yardımcı olun
Evet bende kitap çok seviyorum elimde bir kaç duygu durum tedavi kitabı var aylardır bitiremediğim kitabı bitirip başlıcam zorla da olsa güleceğim şeyler izlicem.. Aslında bu durum 2 yıl oldugu için depresyon denildi.. Birde daha önce bu hastalığın içinde bu kadar olup bilinçli olsaydım kendimi yönetmeyi denedim ama hastalık gelince okadar ağır geliyor ki her an gerçekmiş gibi oluyor sanki canımı alıyorlar sanki dünyanın son günü bunu şuan bunları yaşayan anlar dua ediyorum geçicek artık güçlü olmak boşvermek istiyorum kendiğilinden görmezden gelince geçicek umarımÖncelikle merhaba tekrar. Depresyon teşhisi koymak bence bu kadar kolay olmamalı insan yeri geliyor çoğu şeyden keyif alamaz oluyor. Ama sürekli bunu yaptıkça farkedeceksiniz ki keyif alıyorsunuz ayrıca dusuncelerinize kapılmayın onlar yanıltıyor insanı okb de olduğu için beyin sürekli vesvese üretir bu duruma sizin kulak asmamanız lazım. Mutsuz olduğunuz an o duyguyu yaşayın kaçmayın neden diye sorgulamayın bu durumu yaşamanız gerekiyor ki yaşıyorsunuz depresyonun en iyi tedavi şekli kitap okumak özellikle kişisel gelişim kitapları, meditasyon yapmak spor yapmak bunlsr çok ii gelir size ayrıca hayatınızda sizi üzen birşey varsa onu hayatınızdan çıkarın onceliginiz ilk kendi mutluluğunuz olsun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?