- 7 Ağustos 2023
- 1.125
- 1.979
- 34
- Konu Sahibi sessizmanifesto
- #1
Merhabalar hanımlar;
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm
Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.
İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke. Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?
Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm
Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum. İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke.
Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı? Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
