- 8 Mayıs 2014
- 1.560
- 1.388
- 163
Sen işe girsen de evlenip çoluk çocuğa karışsan da değişmeleri çok zor. Aşama aşama ilerleme kaydetmeyi dene.
merhaba kızlar.. sorunum annem ve babamın beni sürekli kontrol altında tutmak istemesi. ergen tribi diyeceksiniz ama değil. 21 yaşıma geldim liseyi hep takdirle geçtim şuan üniversitede son yılımdayım ve geçtiğimiz 3 yıl boyunca yüksek ortalamalar yapıp ailemi mutlu ettim. evde olduğum zamanlar gayet ev kızı modunda annem babam ne istediyse yaptım ev işidir şudur budur hiç şikayet etmedim. ama hayatım boyunca ne yapmak istesem hep karşımda durdular ufak tefek isteklerimi reddettiler. saçımı boyamak istememden tutun arkadaşlarımla dışarı çıkmama kadar. bu şehirde yaşayan bütün arkadaşlarım gece dışarı çıkar sahilde oturur ama ben babamdan önce eve gelmek zorundayım ve gece dışarı çıkamam. sürekli kontrol altındayım adım atsam onların haberi var. geceleri geç yatıyorum yaptığım şey sadece dizi izlemek. ama bilgisayarın ışığını gördükleri anda kapıma tıklayıveriyorlar yat artık uyu diye. arada tek tük sigara içerdim keyif alıyordum gerçekten ama annem öğrendiği anda hakkını helal etmemeye bağladı. arkadaşlarım dışarı çağırıp da gidemeyince yalnız kaldım ve geceleri balkonda içtiğim bir tane sigara bile bana yoldaş gibi oluyordu artık o da gitti elimden. böyle anlatınca sert oldu yanllış anlaşılmasın ikisini de çok seviyorum istediklerine boyun eğdiğim sürece beni kırmazlar ne istesem alırlar bana karşı ikisi de çok nazikler ama onların istemediği bir şeyi güzellikle istemeye kalkınca hemen kıyamet kopuyor sustuğumla kalıyorum. bir sevgilim var şuan uzağız birbirimizden her şeyi de olduğu gibi paylaşamıyorum ama hayatım aslında güzel. beni seven ailem ve erkek arkadaşım var gerçekten mutluyum ama kısıtlanınca sürekli kapana kısılmış hissi yaşıyorum ve dayanamıyorum artık. biraz olsun özgür olmak kendi kararlarımı kendim vermek istiyorum. gelecek yıl öğretmenlik mesleğine başlayacağım ama sayelerinde hala küçük bir çocuk gibi hissediyorum...
benim kaderim yani buSen işe girsen de evlenip çoluk çocuğa karışsan da değişmeleri çok zor. Aşama aşama ilerleme kaydetmeyi dene.
benim kaderim yani builk aşama olarak saçlarımı istediğim renge boyatmam olabilir mi hani kabullenmeleri açısından
geçen gece ailecek sahile gittik ve ordaki barda bira içen gençler vardı. babam bana onları gösterip sende böyle mi olmak istiyorsun kızım diye laf soktu. boynumu büktüm yürüdüm küçük emrah gibi ne yapayım
Ağlarım şimdi bunaHayatım hemen hemen aynıydı gerçi biraz daha farklı ama olsun. Neyse bende özgürlük dedim öyle dedim böyle dedim şimdi yalnızım atandım tek başımayım. Evet istediğimi yapabiliyorum evet yalnız evde vakit geçiriyorsun istediğini yiyorsun istediğini giyiyorsun istediğini görüp istediğini içiyorsun istediğin yere gidiyorsun istediğin herşeyi yapıyorsun sonra gece oluyor yatağına şöyle bir yatıyorsun ve tık bi tuhaf duygu bi eksiklik bişey hüzün falan sonra gözlerden yaşlar gelir. O an dersinki yanımda olsaydınız keşke.
Ay çok tatlısınız :) bende çalışmak istedim ama Her zamanki olumsuz cevabı aldımBen biraz daha erken adım attım ama baktım oluru yok, yaz tatillerinde tanıdık bir yerde çalışmaya başladım ben de. Sabahtan geç saate kadar çalışıyorum bırakın biraz gezeyim dememe zamanla alıştılar. Sonra sahile gidip kola içiyorduk :)
Bende kaç gündür eve kapanık yaşıyorum ama mübarekler bir kere gelip kızım biraz çık gez demedi. Akşamüzeri markete bile gitsem annem takılıyor onda bile özgür değilim.Benimde çok üstüme geliyorlardı bir aralar. Uzun uzun yazmıyım seninki gibi şeyler.
Bir ara eve kapandım. Üstüme düşmeye başladılar. Babam ile annem hatta bana dışarı çık hiç evden çıkmıyorsun diye baskı bile yaptı. O gün konuşurken ağlamaya başladım içimdekileri döktüm. En azından daha ılımlı olmaya başladılar artık.
Konuşabilirsin. Ama bizim aramızda güven sorunu vardı. Ailem sevgilimi asla onaylamıyordu. Böyle sorunlar ucundan düzelmiş oldu işte. O zaman fark ettim ailemin bana ne kadar destek olmaya çalıştığını, beni korumak istediklerini. Konuşmak iyi gelmişti.
Babam ona çok bir şey demez ama annem üzerime gelir. Aferin iyi yaptın diplerin gelsin her ay boyamak iste göreyim ben seni vs. Pişman edene kadar yiyip bitirir yani öngörüm böyleHiç kısıtlayıcı bir ailem olmadığı için bir şey diyemeyeceğim ama bence de 1 yıl daha idare edin madem okul bitiyor. Sonra çalışmaya başlayınca ister istemez eskisi kadar karışamazlar.
Bir de mesela saç boyamaya izin vermiyorlar demişsiniz, bir gün boyayıp eve gitseniz nolur, çok mu sert tepki verirler?
Ay çok tatlısınız :) bende çalışmak istedim ama Her zamanki olumsuz cevabı aldım
Cok ozur diliyorum konuyu hic dagitmak istemiyorum yalniz size ozelden mesaj atmak istedim bulamadim aticagim yeriAman sakın alışma tiryakilik yapmasın çok illet bir şey çünkü. Yıllarca içtim ve sonunda bıraktım. Evin en küçük çocuğu olmak çok zor sanırım. Ne yaparsan yap büyüdüğünü kabul etmezler, evlensen bile.. :) Ara sıra akşamları arkadaşlarınla dışarı çıkmayı istemen çok doğal, üniversitede okuyorsun sonuçta, millet tek başına bile yaşıyor. Bunu sürekli sakin bir dille söyle, ara sıra çıkmak istiyorum diye. Yavaştan biraz daha geç gir bazı akşamlar eve. Sonuçta telefon diye bir şey var, seni aramak isterlerse hep telefonunu açık tut ve güven telkin et.
çok büyük bir şey değil tabi ama gece çok darlandım da yazdım :) arada bir canımı sıksa da bu seneyi atlatmaya çalışacağım Allahın izniyle :)Ne güzel genç yaşta öğretmen olacaksınız çok imrendin doğrusu aman varsın sizin de derdiniz bu olsun :)
bi kız çalışmış ölmüş lafınız beni burda benden aldı:) Çalışmak için duymak zorunda kaldığım "biz sana para vermiyor muyuz?", "ya başına bir şey gelirse?", "oku da mesleğinle para kazan.", "bak elalemin kızı çalışmıyor ama mutlu", "iş hayatını biliyoruz ama sen bilmiyorsun.", "sana güveniyoruz millete güvenmiyoruz.", "yorulacaksın.", "kurtlar sofrasına bile bile neden gönderelim?", "otur oturduğun yerde.", "çalışınca her istediğini yapabileceğini mi sanıyorsun?", "paran var diye adam mı olacaksın?.", "çalışcaksın diye annen, baban olmaktan vaz mı geçelim?", "millete kızımı neden çalıştırtıyor dedirteyim?", "ne gereği var?", "bu kadar mı evden nefret ediyorsun?", "bi kız çalışmış ölmüş." leri eklemediğim için, bir sabah kalktım tanıdık bir yerde çalışmaya başladım gibi gelmiş olabilir :))))
evet evet saf sazan olmaktan korkuyorumLise sona kadar evden okula okuldan eve yaşadım. Benim için gece akşama doğru 4 demekti. Markete gitmek için izin istemeye tedirgin olurdum. Zaten sorunlu, içine kapanık bir çocuktum. Ama bir senede bütün hayatım değişti. Düşüncelerim oturdu, dışarda hayatın aktığını fark ettim. Ben bir bireyim, kendi kararlarımı kendim veririm! dediğim andan itibaren özgürüm. :) İpleri çok vermemek gerek aileye, çünkü onlar koruma içgüdüsüyle kısıtladıklarının farkına varamıyorlar. İzin isteme huyunu bırak mesela. Akşam dışarı çıkıyorum demekle başla, zamanla onlar seni arasın dışardayım de. Bir süre sonra aramayacaklar bile arkadaşlarıyladır diye.
Seneye belki başka bir şehre gideceksin ve saçını boyayamıyorsun, dışarı çıkamıyorsun. Saf sazan ortada kalacaksın haberleri yok. Oturup konuşmayla olmaz bu iş, alıştıra alıştıra hallet. Umarım sonradan kazandığın tecrübeler seni yormaz...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?