- 5 Şubat 2020
- 90
- 26
- 30
- Konu Sahibi Pisipisi16
- #1
Ben doğum yapalı 2.5 ay oldu. Herşey bana çok tuhaf geliyor hala. Her sabah aaa bebeğim var benim gibi.Musmutlu ailem oldu eşimle zaten en büyük hayalimizdi 8 senedir beraberdik benim küçüklüğümden beri hayalim anne olmaktı. Bebeğimi cok seviyorum.. bi yandan sıkışmış gibiyim. Su bile içsem benim artık çocuğum var diyorum. Kimseye vermek istemiyorum. Verince de kötü oluyorum. Hep isterdim ki babaannesiyle dedesiyle musmutlu bi çocuk olsun. Ama bırakamıyorum. Kendim eğitimci olmama rağmen bildiğim herseyi unutmuş gibiyim. Hem evde bunalıyorum. Bi is yapmaya kalksam elim ayağım titriyor. Surekli bebegimin basinda durunca da bunalıyorum çok.bunalinca da kendime kahrediyorum... sürekli kafamda bitmeden cümleler kuruluyor istemiyorum ama olmuyor. Surekli bi soru cevaplar var... yavrumu huzurla kafam bomboş bi sekilde öpüp koklayamıyorum bazen. 5 dakika sonra yine aynı dusunceler olacak diye. Başkaları seviyo çocuğumu ben kendimle kiyaslamaktan diken üstündeyim sürekli... benden cok seviyorlar mı diye... kafaları rahat huzurla Seviyorlar ben düşüncelerden kafamı kaldıramıyorum diye deliriyorum artık.
Huzurla oturduğumuz evimiz bile bana garip geliyor.. hamileliğimdeki hayallerim nereye gitti bilmiyorum... ben çorabına kadar özenle secip alan ben. Evimden soğumuş gibiyim.
Cok üzülüyorum. Beynimde bi ses surekli konuşuyor. Ben bıktım artık o sesten. Ya benim sesimse diye deliriyorum.
Yalvarırım benim durumum ne lutfen söyleyin.Evladıma bi saniye bakmasam mesela lavaboya gitsem o beynimdeki ses bana ohh isine geldi dimi diyo. Sende sıkıldın ondan dimi diyo. Bunlar benim sesim.mi ben çıldırmak üzereyim.Gerçek dusuncelerim gibi geliyor.
Çocuğuma iyi gelen sadece benken bana huzur veren tek şeyin de bebeğim olması gerekiyordu... ben nasil bu hale geldim.. vicdanım sızlıyor sürekli. Herkes normal anne gibi ben neden böyleyim. Bi saniye mutlu olsam hemen diyorum ki 5 dakka sonra yine kötü olcan düşünceler saracak kafanı ayşe. Boşver diyorum. Hayal kuramaz oldum. Ben enerjik bi insandım. Evimin camından bakıp derin bi ohh çekip şükredemiyorum allahıma evladım olduğu için... şükrettiğim an direk neye şükrediyorsun ki o doğduğunda sen böyle olmadın mı diyo kafamda bi ses... korkuyorum çok korkuyorum.Geçmişi düşünsem bile vicdanım kavruluyor..
Bugünden mutlu değilmişim gibi.. üstüme başıma bisi alasım yok çünkü onları alsam bile senin çocuğun var diye bi düşünce geliyor.. cok saçma ama... Çocuğum bana yük değil ki... sanki onsuz olunca hersey eskisi gibi olacakmis gibi tövbe yarabbim ben karıncaya dahi kötülük eden bi insan degilim çocuğuma karsi nasıl böyle olurum nasıl.Ben sevinçten delirmeliydim... en güzel günleri gidiyor sanki çocuğumun korkuyorum ben eski neşemi istiyorum.
Nefes alamıyorum bazen boğuluyorum normal yaşamıyorum sanki herkes e özenir oldum doğal akışında degil gibi hayatım... herkes imrenirken ben elimdeki mucizenin değerini mi bilmiyorum kendimi bogmak istiyorum bazen.Yeğenim var 2 yaşında. Onu öyle cok severdim ki. O doğduğunda çorabını alıp eve getirmiştim koklarım diye. Özlüyordum onu sürekli onu görünce huzurla dolardım. Böyle olduğum için o zamanları bile düşününce kendi çocuğumdan cok mu sevmisim diyorum aslında dilimle söylemiyorum sadece beynimden böyle sorular geçiyor bi ses sürekli konuşuyor sanki beynimin içinde. Öyle gerçekçi bi ses ki bu. Sanki gerçek gibi. Sanki bana hep sorular soruyir arasında gibi. Hayatım boyunca hep mutlu olduğum zamanlarda oldu bu. Eşimle sevgili olduğumuz zamanlarda da olmuştu bir süre böyle. Ben ona layık değilim diye. O bana hediye alınca bile içim cız ediyordu. O zaman basa çıkamamıştım psikoloğa gitmiştim. Fakat annem çok sinirlenmişti bana para verdiriyorsun bize abuk subuk seyler için demişti. 1seans gidebilmiştim. Bana resim cizdirmisti.bir ağaç bir aile bir erkek bir de kadın resmi. O resimde bile ben aile resmi çizerken eşim ben ve bebeğimizi çizmiştim biliyor musunuz.Sonuç ne diye bile gidemedim.
Sonra zaten üniversite arkadaşlarım vs derken geçmişti. Prozac kullanmıştım iyi oldum diye ilaci bile bırakmıştım hatta. Ama bu defa farklı gibi sanki geçmeyecek gibi korkunç bi sıkışmışlık var içimde. Harika bi hayata sahibim eşim harika bi insan cok güzel bir evde oturuyoruz. Sağlıklı bebegimiz var. Emiyor uykuları harika. Allahtan belâmı mı istiyorum diyorum yani. Eşim bebegimizle ilgilenir temizlik yapar.. bunları yapmasın da bari dert edecek bisi olsun ortada diye kavga bile çıkarıyorum bazen.O gerçekten acı çektiğim sezaryen sonrasına bile dönmek istiyorum bazen. O bile çok güzeldi. Bu çektiğimin yanında. Beynim yanıyor artık midem bulanıyor. Her an düşünceler otomatik akıyor durduramıyorum. Ben anneliğimin tadını çıkarmak istiyorum sadece çok mu... isyan etmek istemiyorum.. bebek sahibi olanları gördükçe hep diyorum ki acaba benim gibi mi... eskiden duygulanırdım... ben kızımı dünyaya getirmek için çok dualar ettim soğan suyu bile içtim sabah akşam... heyecanımı istiyorum gerçekten... uyku eğitimi vermek bile bana -ohh işine geliyo dimi başından atmak- böyle sesler fısır fısır kafamda dönüyor... kendim öğretmenim ağır zihinsel engelli öğrencilerim var. Eğitimci bi insan bunları düşünür mü hiç... banyo yapsam bile ohh işine geldi kafanı dinliyorsun dimi bu seslerden bıktım artık... ama ben anneyim artık diyorum herseye.
Uludağa gidelim diyorum sonra diyorum cocugum var benim... sonra diyorum isyan mı ettim şimdi. Çocuklu insanlar eğlenceli bi resim video paylaşsa ben hemen diyorum bak insanlar çocukla da eğleniyor hayatın tadını çıkarabiliyor.. sonra diyorum ki ben çocuğumu yük mü görüyorum. Rahatlığım yok artık diye kendimi mi düşünüyorum. Sonra diyorum rahatlığını düşünüyorsun. Sen iğrenç bi insansın diyerek suratım düşüyor. Mutfağa giriyorum elimi bi bulasiklara sonra yemeğe yarım yarım kalıyor herşey sonra amaaan off yarin yine bunalcam düşüncelerden yine gelecekler diye bırakıyorum herşeyi. Eskiden olsa mükemmel kahvaltilar hazırlardım. Sunumlar o biçim. Ama şimdi içimden gelmiyor. Enerjim pilim bitmis gibi.Yemin ederim ben sokakta emziren kedi köpek görsem duygulanır ağlardım hemen eve çıkıp yemek su indirirdim aşağıya. Kış geldi diye hayvanları beslemeye çıkıyoruz eşimle hala. Yani ben kötü berbat bi insan olsam yapmam bunları. Hatta evimdeki kediyi bile sevemiyorum.. hemen vicdan yapıyorum. Kediyi bile için rahat kafanda bisi yok huzurla sevebiliyosun çocuğunu huzurla sevemiyorsun diye bi ses beliriveriyor. Önceden fısıltı gibiydi bu sesler şimdi baya cümleler kuruyor... o kadar bunaldım ki. Ya geçmiş ya gelecek.. anı yaşayamıyorum. Ya delirdim ya da gerçekten hak etmedim böyle güzel bir hayatı ben.. insanlar sokakta yaşarken bile mutlu. Ben beynimin sesini duymaktan halime şükredemez oldum.Kusura bakmayın cok yazdım ama inanın kafamdaki her sesi yazmaya kalksam sayfalar yetmez. Boğuştuğum şeyleri yazmaya kalksam sayfalar yetmez... bu kadar yazdım fakat hala bisiler eksik gibi hala birşeyleri gizliyor gibi hissediyorum kendimi. Ama gizlemiyorum aslında.Zor bi durumdayım. Günün her saati oluyor bide neşem gelse bile hoopp geri gidiyor yine mutsuz olacaksın 5 dakika sonra diyen bi ses varken beynimde nasıl mutlu olayım ki. Düşüncelerim karman çorman oldu. Kafamın içi dolaşmış kablolar gibi iğrenç hissediyorum artık kendimi. Kurban bile adadım normal yaşayayım huzurum geri gelsin kurban kesip dağıtacagım diye... dualar ediyorum hep.
Korkuyorum çocuğumun gülücükleri ya bana mutluluk vermezse diye. Yeğenimin gülücükleri mutlu ederdi beni mesela. Hep bi kıyaslama içindeyim hep. Annem aklıma geliyor ağlama geliyor. Bebeğim çok masum ama o kafamdaki ses bana sürekli büyüyecek bi insan yavrusu sadece diyor büyüyecek ve gidecek... sürekli savas var beynimde. Esim bebekle ilgilenince bile sürekli kendim ile kıyaslıyorum. Benden güzel seviyor benden daha içten seviyor diye.. kıskanıyorsun diyor o kafamdaki ses. Kahroluyorum... ben kendimi biliyorum ama sürekli bu vesveselerle yaşamak cok zor cokk oldu kusura bakmayın ama yardıma ihtiyacım varrr.
Huzurla oturduğumuz evimiz bile bana garip geliyor.. hamileliğimdeki hayallerim nereye gitti bilmiyorum... ben çorabına kadar özenle secip alan ben. Evimden soğumuş gibiyim.
Cok üzülüyorum. Beynimde bi ses surekli konuşuyor. Ben bıktım artık o sesten. Ya benim sesimse diye deliriyorum.
Yalvarırım benim durumum ne lutfen söyleyin.Evladıma bi saniye bakmasam mesela lavaboya gitsem o beynimdeki ses bana ohh isine geldi dimi diyo. Sende sıkıldın ondan dimi diyo. Bunlar benim sesim.mi ben çıldırmak üzereyim.Gerçek dusuncelerim gibi geliyor.
Çocuğuma iyi gelen sadece benken bana huzur veren tek şeyin de bebeğim olması gerekiyordu... ben nasil bu hale geldim.. vicdanım sızlıyor sürekli. Herkes normal anne gibi ben neden böyleyim. Bi saniye mutlu olsam hemen diyorum ki 5 dakka sonra yine kötü olcan düşünceler saracak kafanı ayşe. Boşver diyorum. Hayal kuramaz oldum. Ben enerjik bi insandım. Evimin camından bakıp derin bi ohh çekip şükredemiyorum allahıma evladım olduğu için... şükrettiğim an direk neye şükrediyorsun ki o doğduğunda sen böyle olmadın mı diyo kafamda bi ses... korkuyorum çok korkuyorum.Geçmişi düşünsem bile vicdanım kavruluyor..
Bugünden mutlu değilmişim gibi.. üstüme başıma bisi alasım yok çünkü onları alsam bile senin çocuğun var diye bi düşünce geliyor.. cok saçma ama... Çocuğum bana yük değil ki... sanki onsuz olunca hersey eskisi gibi olacakmis gibi tövbe yarabbim ben karıncaya dahi kötülük eden bi insan degilim çocuğuma karsi nasıl böyle olurum nasıl.Ben sevinçten delirmeliydim... en güzel günleri gidiyor sanki çocuğumun korkuyorum ben eski neşemi istiyorum.
Nefes alamıyorum bazen boğuluyorum normal yaşamıyorum sanki herkes e özenir oldum doğal akışında degil gibi hayatım... herkes imrenirken ben elimdeki mucizenin değerini mi bilmiyorum kendimi bogmak istiyorum bazen.Yeğenim var 2 yaşında. Onu öyle cok severdim ki. O doğduğunda çorabını alıp eve getirmiştim koklarım diye. Özlüyordum onu sürekli onu görünce huzurla dolardım. Böyle olduğum için o zamanları bile düşününce kendi çocuğumdan cok mu sevmisim diyorum aslında dilimle söylemiyorum sadece beynimden böyle sorular geçiyor bi ses sürekli konuşuyor sanki beynimin içinde. Öyle gerçekçi bi ses ki bu. Sanki gerçek gibi. Sanki bana hep sorular soruyir arasında gibi. Hayatım boyunca hep mutlu olduğum zamanlarda oldu bu. Eşimle sevgili olduğumuz zamanlarda da olmuştu bir süre böyle. Ben ona layık değilim diye. O bana hediye alınca bile içim cız ediyordu. O zaman basa çıkamamıştım psikoloğa gitmiştim. Fakat annem çok sinirlenmişti bana para verdiriyorsun bize abuk subuk seyler için demişti. 1seans gidebilmiştim. Bana resim cizdirmisti.bir ağaç bir aile bir erkek bir de kadın resmi. O resimde bile ben aile resmi çizerken eşim ben ve bebeğimizi çizmiştim biliyor musunuz.Sonuç ne diye bile gidemedim.
Sonra zaten üniversite arkadaşlarım vs derken geçmişti. Prozac kullanmıştım iyi oldum diye ilaci bile bırakmıştım hatta. Ama bu defa farklı gibi sanki geçmeyecek gibi korkunç bi sıkışmışlık var içimde. Harika bi hayata sahibim eşim harika bi insan cok güzel bir evde oturuyoruz. Sağlıklı bebegimiz var. Emiyor uykuları harika. Allahtan belâmı mı istiyorum diyorum yani. Eşim bebegimizle ilgilenir temizlik yapar.. bunları yapmasın da bari dert edecek bisi olsun ortada diye kavga bile çıkarıyorum bazen.O gerçekten acı çektiğim sezaryen sonrasına bile dönmek istiyorum bazen. O bile çok güzeldi. Bu çektiğimin yanında. Beynim yanıyor artık midem bulanıyor. Her an düşünceler otomatik akıyor durduramıyorum. Ben anneliğimin tadını çıkarmak istiyorum sadece çok mu... isyan etmek istemiyorum.. bebek sahibi olanları gördükçe hep diyorum ki acaba benim gibi mi... eskiden duygulanırdım... ben kızımı dünyaya getirmek için çok dualar ettim soğan suyu bile içtim sabah akşam... heyecanımı istiyorum gerçekten... uyku eğitimi vermek bile bana -ohh işine geliyo dimi başından atmak- böyle sesler fısır fısır kafamda dönüyor... kendim öğretmenim ağır zihinsel engelli öğrencilerim var. Eğitimci bi insan bunları düşünür mü hiç... banyo yapsam bile ohh işine geldi kafanı dinliyorsun dimi bu seslerden bıktım artık... ama ben anneyim artık diyorum herseye.
Uludağa gidelim diyorum sonra diyorum cocugum var benim... sonra diyorum isyan mı ettim şimdi. Çocuklu insanlar eğlenceli bi resim video paylaşsa ben hemen diyorum bak insanlar çocukla da eğleniyor hayatın tadını çıkarabiliyor.. sonra diyorum ki ben çocuğumu yük mü görüyorum. Rahatlığım yok artık diye kendimi mi düşünüyorum. Sonra diyorum rahatlığını düşünüyorsun. Sen iğrenç bi insansın diyerek suratım düşüyor. Mutfağa giriyorum elimi bi bulasiklara sonra yemeğe yarım yarım kalıyor herşey sonra amaaan off yarin yine bunalcam düşüncelerden yine gelecekler diye bırakıyorum herşeyi. Eskiden olsa mükemmel kahvaltilar hazırlardım. Sunumlar o biçim. Ama şimdi içimden gelmiyor. Enerjim pilim bitmis gibi.Yemin ederim ben sokakta emziren kedi köpek görsem duygulanır ağlardım hemen eve çıkıp yemek su indirirdim aşağıya. Kış geldi diye hayvanları beslemeye çıkıyoruz eşimle hala. Yani ben kötü berbat bi insan olsam yapmam bunları. Hatta evimdeki kediyi bile sevemiyorum.. hemen vicdan yapıyorum. Kediyi bile için rahat kafanda bisi yok huzurla sevebiliyosun çocuğunu huzurla sevemiyorsun diye bi ses beliriveriyor. Önceden fısıltı gibiydi bu sesler şimdi baya cümleler kuruyor... o kadar bunaldım ki. Ya geçmiş ya gelecek.. anı yaşayamıyorum. Ya delirdim ya da gerçekten hak etmedim böyle güzel bir hayatı ben.. insanlar sokakta yaşarken bile mutlu. Ben beynimin sesini duymaktan halime şükredemez oldum.Kusura bakmayın cok yazdım ama inanın kafamdaki her sesi yazmaya kalksam sayfalar yetmez. Boğuştuğum şeyleri yazmaya kalksam sayfalar yetmez... bu kadar yazdım fakat hala bisiler eksik gibi hala birşeyleri gizliyor gibi hissediyorum kendimi. Ama gizlemiyorum aslında.Zor bi durumdayım. Günün her saati oluyor bide neşem gelse bile hoopp geri gidiyor yine mutsuz olacaksın 5 dakika sonra diyen bi ses varken beynimde nasıl mutlu olayım ki. Düşüncelerim karman çorman oldu. Kafamın içi dolaşmış kablolar gibi iğrenç hissediyorum artık kendimi. Kurban bile adadım normal yaşayayım huzurum geri gelsin kurban kesip dağıtacagım diye... dualar ediyorum hep.
Korkuyorum çocuğumun gülücükleri ya bana mutluluk vermezse diye. Yeğenimin gülücükleri mutlu ederdi beni mesela. Hep bi kıyaslama içindeyim hep. Annem aklıma geliyor ağlama geliyor. Bebeğim çok masum ama o kafamdaki ses bana sürekli büyüyecek bi insan yavrusu sadece diyor büyüyecek ve gidecek... sürekli savas var beynimde. Esim bebekle ilgilenince bile sürekli kendim ile kıyaslıyorum. Benden güzel seviyor benden daha içten seviyor diye.. kıskanıyorsun diyor o kafamdaki ses. Kahroluyorum... ben kendimi biliyorum ama sürekli bu vesveselerle yaşamak cok zor cokk oldu kusura bakmayın ama yardıma ihtiyacım varrr.
aklım cok karışık kendimi yorgun hissediyorum temizlik yemek vs zor geliyor yapmak
bende yemek yerken bile yuk cokerdi ustume rahat yiyemezdim cocukla nasil gidecek bu yasam derdim seni anliyorum eski hayatina donmeyecek gibi .kizim 2 yasina girdi benim hala tam kendimi toparlayamadim tabi eskiye gore iyim ama,1 kac ay daha bekle gecmezse tekrar osikiyatriye git
