Tabi ki, hangi kadın isteyerek bırakır evladını. Muhtemelen çok büyük bir depresyon yaşıyordu o da.. Kimbilir ne koşullardan, ne sınavlardan geçti. Evet doğru değil ama anlaşılabilir. Çok şükür siz yetiştirme yurtlarına düşmemişsiniz, okuyan genç bir kadın olarak mahrum olduklarınız olsa da olabilecek en az hasarla atlatmışsınız. Bu yüzden inanın aşılır bunlar..
Siz lütfen bazı yorumlara kulak tıkamaya çalışın, bunu belki haddim olmayarak söylüyorum, insanlar da kendilerince yorum yapıyor, ama konu film gibi diye burada bir film dönmüyor neticede. Gerçek hayatlar söz konusu, bunu bazen hepimiz anlayamıyoruz belki... Siz o yorumlardan etkilenmemeye bakın, öfkenizi bastırmayın elbet ama nefrete de sığınmayın. En büyük acıyı siz çekersiniz. İnsanız neticede, taştan değiliz hiç birimiz.
Destek almanız konusunda ısrarcıyım. Bu süreçte birazcık yardımla, bu meselelerin halledilebileceği, öfkenizi sağlıklı şekilde dile getirmenin yollarını bulacağınızı ve bir daha gündeme gelmemek üzere aşacağınıza inanıyorum. Psikolojik destek en çok böyle hassas durumlarda gerekli, çaresiz değilsiniz inanın. Umudunuzu hiç kaybetmeyin, tüm taşlar yerine oturacak yakında, inanıyorum ben.