Bana bu bir aylık bir süreçten daha uzun geldi ve bunun devamıda gelecek gibi çünkü çalışmak zorunda bi yandan sınava çalışıyor eşinden destek yok kendini fiziksel anlamda yetersiz buluyor kilo aldığını söylemiş kendini toparla ması uzun sürer ailesi veya eşi destek çıkmazsa kendisi işin içinden uzun süre çıkamaz ki öyle görünüyor bu süreç çocuğu etkileyebilir anlatmak istediğim bu
derdimi anlattığımda dinleyeçek anlayacak bir annem de yok
Önce sınavı atlatıp sonra işe girmeliydiniz. O yüzden bu kadar sıkışmışsınız.
1 ay çok uzun değil. Ben “önce siz, siz iyi olun çocuk iyi olsun” diyemeyeceğim. Bu kadar hızlı bi geçiş çocuğu sizden daha fazla etkilemiştir çünkü.
Bence işten geldikten sonraki tüm vakti çocuğunuza ve eşinize ayırın. Çocuk uyuduktan sonra bi çay için eşinizle, sonra derse başlayın.
Az uyursunuz, çok yorulursunuz. Ama 1 ay altı üstü. Dayanabilirsiniz.
Fikrinize saygı duyuyorum ama size şu noktada katılmıyorum.Öncelikli oğlun olmalı sınav derken çalışma is hayatı derken çocuğun psikolojisini bozmak uzeresiniz 2.5 yaşındaki çocuğun yeri annesi bence o sizi cok özlüyor o çocuğun ilgiye sevgiye birlikte vakit geçirmeye ihtiyacı var ben bile burdan o çocuğa acidim şimdi böyleyse ilerisini düşünemiyorum onda iyilestirilmeyecek yaralar birakacaksiniz bu gidisle
Sizde hakli olabilirsiniz ama Benim yapim bu çocuk denildimi ben herseyden vazgeçerim ki vazgectimdeFikrinize saygı duyuyorum ama size şu noktada katılmıyorum.
Bu durum çoçuğu olumsuz etkilese de iyileştirilemeyecek kadar derin bir travma sebebi değildir.
Taciz,istismar,uzun süreli ihmal yok ortada.
Evet çocuk açısından zor ve sıkıntılı bir süreç ama biraz zaman ve çaba ile telafisi mümkün.
Çocuk için üzülmenizi anlıyorum ama konu sahibine yardımcı olmak isterken kendisini daha da üzüp kafasını karıştırmayalım.
Çocuklar sözkonusu olduğunda aynı duyguları paylaşıyoruz.Sizde hakli olabilirsiniz ama Benim yapim bu çocuk denildimi ben herseyden vazgeçerim ki vazgectimde
Ama tabi herkesin düşünce ve yapısı farklıdır konu sahibini anlıyorum destekçisi yok çalışmak zorunda vs.
Ama ben zaten 2.5 yasindadan sonrasını nasıl okudum bilmiyorum
Dedimya konu çocuk oldumu kendimi tutamiyorum kimin çocuğu olursa olsun buda benim merhametli olmamdan kaynaklanıyor
Yapım bu maalesef bırak başkalarını kendi anneme babama bile izin vermiyorum çocuklarıma kizmasina yanlış dogru bilemem ama kendimi bu saatten sonra degistiremem geçen okulda bir çocuğun amcasi kızıma kızmış ben o gunu nasıl geçirdim bilemedim ogretmenine söyledim cagirtmis kızmış ona sonra rahatladım keşke biraz umursamaz olsam diyorum yapamıyorum işte işim gücüm onlar oldu anlayacağınız konu sahibine inş atlatır bu durumuÇocuklar sözkonusu olduğunda aynı duyguları paylaşıyoruz.
Mesleğe ilk başladığım yıllarda, çocukların yaşadığı sorunlar ve travmalarda ebeveynleri suçlamaya daha meyilliydim.
'Anne-baba olduklarına göre uğraşsınlar,
elbette çözecekler,çocuk bu durumdayken onlara dertlenip üzülemem' modundaydım.
Bedensel olarak büyüse de ruhu çocukluğunda kalmış,hatta hiç çocuk olamamış,annesine annelik yapmak zorunda kalmış veya kendi çocukluğu yaralı olduğu için istese de,uğraşsa da doğru ebeveynlik yapamayan anneleri,babaları tanıdıkça,bu konuda okumalar yaptıkça bakış açım değişti.
Belki de yaşlanıyorum ve merhamet duygusunu daha yoğun yaşıyorum,bilemiyorum.
Kısacası çocuk-yetişkin kim olursa olsun yaralı insanları daha fazla üzmeyelim,bilgimiz dahilinde yardımcı olalım istiyorum.
Sevgiyle kalın.
Yapım bu maalesef bırak başkalarını kendi anneme babama bile izin vermiyorum çocuklarıma kizmasina yanlış dogru bilemem ama kendimi bu saatten sonra degistiremem geçen okulda bir çocuğun amcasi kızıma kızmış ben o gunu nasıl geçirdim bilemedim ogretmenine söyledim cagirtmis kızmış ona sonra rahatladım keşke biraz umursamaz olsam diyorum yapamıyorum işte işim gücüm onlar oldu anlayacağınız konu sahibine inş atlatır bu durumu
Çocuğunuzla konuşun. Ona basit bir dille durumu anlatın. Onu çok sevdiğinizi ve hatta onu çok sevdiğiniz için bu sınava hazırlandığınızı anlatın. Kreşe onu çok sevdiğiniz için gönderdiğinizi çünkü gelişimi için faydalı olduğunu anlatın. Anlamaz demeyin çünkü anlıyorlar. Ve bütün boş zamanlarinizi onunla değerlendirin.merhaba kk
2,5 yaşındaki oğlum 1,5 ay önce kreşe başladı ben de çalışmaya ve akşamları da ders çalışmam gerekiyor( onun öncesinde gece gündüz birlikte dolu dolu 2 yılı aşkın bir zaman geçirdik şükür ama şu 1 aydır oğlumla pek vakit geçiremiyorum.. gündüz babası kreşe bırakıyor o alıyor sonra ben işten gel biraz oyna tekrar ders çalış,gerçekten o kadar az görüyoruz ki birbirimizi.. eşim beni ben oğlumu ihmal ediyorum ve bu hiç adil değil..
bu sabah üzerini değiştirmemi istemedi yanına gelmemi istemedi,onu istemediğimi ya da sevmediğimi mi düşünüyor bilmiyorum hep itti beni..( bunları yazarken bile ağlıyorum
Herşey o kadar arap saçına döndü ki ne kendime ne oğluma vakit ayırabiliyorum ne de hakkıyla ders çalışabiliyorum.. ağlamakla ğeçiyor oğlumu kendimden uzaklaştırıq ders çalışmam gereken zamanlar da.. ve bu daha 1 ay böyle olmak zorunda.. çok üzülüyorum onun psikolojisini bozduğumu düşünüyorum ğece boyunca anne anne.. yanından gitmemi istemiyor ama uyandığı zamandan itibaren beni itiyor..(
Evliliğim sıfır etkileşim sıfır iletişim değişik bir hal aldı.. ben kendimi tamamen saldım bir sürü kilo aldım hantallaştım her yerim ağrıyarak uyanıyorum.. kendim için çıkıp bi yürüyüş yapmak vicdan azabına dönüşüyor oğlumla vakit geçirmek varken niye bu diyorum.. oğluma da kendimiyüzde yüz veremiyorum aklım sınavda,çünkü çok hayati meslek hayatım buna bağlı, kendime bakmak gelmiyor içimden, verdiğim değil alabileçegim ilişkiler istiyorum örneğin eş ilişkisi,bir sohbet biraz anlaşılmak o da yok,derdimi anlattığımda dinleyeçek anlayacak bir annem de yok,o hep dertlidir sormaz bile,anne olunca annemi anlayacağım yerde ona daha da çok kızıyorum içimde eşime ve anneme büyük bir öfkem var dinmiyor..
Bütün bu fedakarlıkların oğluma yansıması da herşeyin tuzu biberi oldu.. herşeyin üstesinden nasıl geleceğim nasıl oğlumla ilişkimi düzenleyeçeğim bilmiyorum,değerli yorumlarınıza ihtiyacım var mutlaka benzer şeyler yaşıyoruzdur.. sağlıcakla kalın
Ne kadar da yapıcı kusursuz bir anne allah ayağınıza taş değdirmesin!Öncelikli oğlun olmalı sınav derken çalışma is hayatı derken çocuğun psikolojisini bozmak uzeresiniz 2.5 yaşındaki çocuğun yeri annesi bence o sizi cok özlüyor o çocuğun ilgiye sevgiye birlikte vakit geçirmeye ihtiyacı var ben bile burdan o çocuğa acidim şimdi böyleyse ilerisini düşünemiyorum onda iyilestirilmeyecek yaralar birakacaksiniz bu gidisle
Annelerde gelenek galiba’gel buraya bakayım’ demek.. gittiğim de oldu ben pişman evime döndüm ama benim anneme sorsan kusursuzdurBir kez ben de çocuklarımla hastalanmıştım.
Annem"gelin de bakalım size burada"demişti,30dklık mesafedeyiz.
Oysa seriliydik yataklarda.
Evim o zaman küçüktü,belki ondan gelmedi ama evden çıkacak durumda değildim ki.
Yine de bin güçlükle çocuklarıma baktım,ama kendime bakamadım tabii.
O zamandır dusturumdur"tırnağın varsa başını kaşı"sözü:)
Aklı başında yorumları seviyorum,dünya adına teşekkürler varlığınız için..Her şey yoluna girer zamanla. Anne diye kendinden vazgeçmesi gerekmiyor.
Herkesin bir iniş zamanı , kendinden herseyden vazgeçtiği dönemleri oluyor.
Sevgi gören çocukta bu süreçten yara almaz. Hırçınlaşır ama büyüdükçe unutur.
Ise girerse konu sahibi , psikolojisi de düzelir , sağlığı da.
Hepimiz sabahtan akşama kadar evde yokuz. Yani çalışan anneler. Eve gel yemek kur kaldır ,çay faslı dinlenme derken çocukla geçirdiğimiz vakit çok kısıtlı oluyor.
Bu vakit içerisinde anne sabırlı olup sevgisini gösterirse çözülür iş.
Öyleyse hep yaralı yavrular yetiştirmiş oluyoruz.
Konu sahibi bulunduğu durum itibariyle dramatize etmiş yaşadıklarını.
Aslında basit. Ağlanacak bir durum yok.
Zamanı gelince hepsi çözülür. Odak noktasinda 1 ay sonra olacak sınav var , su gibi geçer gider.
Babalarda çok az vakit geçiriyor yavrularıyla. Çocuklar bunu anlıyor. Anneyi de anlamak zorundalar.
Hayat şartları ortada. Her şey onlar için.
Müfettiş yardımcısıyım şimdi yeterlilik sınavım var müfettiş olabilmek için..Mesleğiniz nedir
Bunu yapıyorum sabah yarım saat akşam 1 saatim onunla geçiyor ve gece de birlikte uyuyoruz ama önceden 24 saat birlikteydikBence sabahları (insanin acelesi oluyor evet ama yinede) 10 dakikayi sirf oğlunuza sarilip kokluyarak geçirin. Çok sevdiğinizi söyleyin. Biz her sabah öyle kalkarız oğlumla. Sizin oğlunuzla yaşıt. Sonra imkan buldukça dışarı çıkıp beraber birseyler yapın sevdiği. Saatlerce olmasına gerek yok. Kısa markete gidip sevdiği birseyi almak da olabilir. Oğlunuz hem kreşe başlamış hem sizin zamaniniz az. Yani sizin itmesi kendisinin de itilmiş hissetmesinden. Bunu toparlarsiniz. Esinizin imkanı varsa oda oglunuzla birseyler yapsın. Bir ay kalmış. Ama genelde anneler böyle durumda yalnız kalıyor. Bana da bu aralar kimse yardim etmiyor. Esimin çalışma saatleri uzun, yardim etmeye istese bile fazla vakti yok. Ailem desen kimse kapımı calmaz (ablam sorar ama bebegi küçük) . Diğerleri hep benden dertli ve bana gelip yardim etmek sanki dünyanın en zor işi. Yani yalnızlığınizi anlıyorum
Bi akşam elinize pipet alın , köpük yapın suya :)merhaba kk
2,5 yaşındaki oğlum 1,5 ay önce kreşe başladı ben de çalışmaya ve akşamları da ders çalışmam gerekiyor( onun öncesinde gece gündüz birlikte dolu dolu 2 yılı aşkın bir zaman geçirdik şükür ama şu 1 aydır oğlumla pek vakit geçiremiyorum.. gündüz babası kreşe bırakıyor o alıyor sonra ben işten gel biraz oyna tekrar ders çalış,gerçekten o kadar az görüyoruz ki birbirimizi.. eşim beni ben oğlumu ihmal ediyorum ve bu hiç adil değil..
bu sabah üzerini değiştirmemi istemedi yanına gelmemi istemedi,onu istemediğimi ya da sevmediğimi mi düşünüyor bilmiyorum hep itti beni..( bunları yazarken bile ağlıyorum
Herşey o kadar arap saçına döndü ki ne kendime ne oğluma vakit ayırabiliyorum ne de hakkıyla ders çalışabiliyorum.. ağlamakla ğeçiyor oğlumu kendimden uzaklaştırıq ders çalışmam gereken zamanlar da.. ve bu daha 1 ay böyle olmak zorunda.. çok üzülüyorum onun psikolojisini bozduğumu düşünüyorum ğece boyunca anne anne.. yanından gitmemi istemiyor ama uyandığı zamandan itibaren beni itiyor..(
Evliliğim sıfır etkileşim sıfır iletişim değişik bir hal aldı.. ben kendimi tamamen saldım bir sürü kilo aldım hantallaştım her yerim ağrıyarak uyanıyorum.. kendim için çıkıp bi yürüyüş yapmak vicdan azabına dönüşüyor oğlumla vakit geçirmek varken niye bu diyorum.. oğluma da kendimiyüzde yüz veremiyorum aklım sınavda,çünkü çok hayati meslek hayatım buna bağlı, kendime bakmak gelmiyor içimden, verdiğim değil alabileçegim ilişkiler istiyorum örneğin eş ilişkisi,bir sohbet biraz anlaşılmak o da yok,derdimi anlattığımda dinleyeçek anlayacak bir annem de yok,o hep dertlidir sormaz bile,anne olunca annemi anlayacağım yerde ona daha da çok kızıyorum içimde eşime ve anneme büyük bir öfkem var dinmiyor..
Bütün bu fedakarlıkların oğluma yansıması da herşeyin tuzu biberi oldu.. herşeyin üstesinden nasıl geleceğim nasıl oğlumla ilişkimi düzenleyeçeğim bilmiyorum,değerli yorumlarınıza ihtiyacım var mutlaka benzer şeyler yaşıyoruzdur.. sağlıcakla kalın
Kreşten önce kendi başına odasına ğidip 9 a doğru yatardı şimdi daha çok vakit geçirmek icin mi orda yorulamadığından mı bilmiyorum herşey mahvoldu10 bucuktami uyuyor??? 2 bucuk yaşindaki cocuk??
Lütfen bu sinavdan sonra cocugunuza uyku eğitimi verin. 10 bucuk o yaştaki cocuk için cok gec. Ve sizsiz gayet uyuyabiliyor. Milyonlarca cocuk bunu yapiyor. Siz onun duygu sömürüsüne inaniyorsunuz. Pedagog desteği ile hepsini yapabilirsiniz.
Gelelim şimdiki probleme. Uzmanlar zamanin niceliği değil, niteliği önemli olduğunu söylüyorlar. Yani siz oğlunuz ile yarim saat olsa bile dolu dolu geçirirseniz bu bile yeter olur.
Ve sadece 1 ay kalmiş daha. Bu sitede 2 aylik bebek ile çalişanlar var. Çocuk bunu ilerde unutacak gidecek. Herşeyi dramatikleştirmeye gerek yok. O sinava odaklanin siz. Ülkenin durumu malum. Oğlunuz bunu atlatacak fakat bu sinav ile siz geleceğini maddi anlamda değistirebilirsiniz.
Sikin biraz dişinizi. Ağlamayin. Gerekirse annenlere gidin ders çalişmak için. Sinavdan sonra gerekirse 1-2 gün tatil alin ve oğlunuz ile gezin. Kendinizide bu şekilde ödüllendirmiş olursunuz.
Kilonuzuda şimdi hiç kafaya takmayin. Verirsiniz siz daha. Sinava odaklanin sonrasi çorap sökügü gibi gelir zaten.
Ben annesi olarak üzülmüyorum siz üzülüyorsunuz ne kadar düşüncelisiniz..Cocugunuz uyuduktan sonra ders calismalisiniz. Takdir edersiniz ki 2,5 yasindaki cocuk sizin kariyerinizi,akademik basarinizi dusunemez,hesap edemez. Onun tek dusundugu annesinin babasinin ona olan ilgisi. Yazik cocuga uzuldum. Gec yatin,erken kalkin ama cocugunuz su anda oncelikli olmali. Ben calismiyorum evdeyim, bir suredir de hem meslegimle ilgili hem de gonullu islerim oluyor,cocugum uyuyunca yapiyorum.