Merhaba,
Sanırım 7 yıl önce başladı bende.Daha öncede varmış doktorun dediğine göre.Aslında herkeste biraz da olsa olurmuş bazı olaylar hastalığın ileri aşamaya geçmesini tetiklermiş.
Ben dışarıda arkadaşlarımlayken babamın hastalandığını öğrendim.Taksiye bindim eve biran önce gidebilmek için.20 dakikalık mesafe sanki saatlerce sürmüş gibiydi.Taksinin içinde nefes alamadım.Ağlayamadım.Telaştan korkudan eve nasıl ulaştım.Babam ayakta duramıyordu annemler telaşlı apartopar hastaneye götürdük.Bir hafta acilde kaldı.Ben de acil kapısında.O ara iş başvurularım vardı.Biryerden aradılar.Ertesi gününe randevu verdiler.Eve gidip hazırlandım.HAstaneye döndüm.Randevu saatine doğru hastaneden ayrılıp bir dolmuşa bindim.Dolmuş ilerlerken paniğe kapıldım.Toparlanmaya çalıştım ama olmadı.Yolu daha yarılamadan ağlayarak inip ağlaya ağlaya hastaneye koştum.Ondan sonra babam eve çıktıktan sonra bile evden bakkala bile gidemedim.Her çıktığımda ağlama geliyordu eve koşa koşa dönüyordum.Sanki yine birşey olacakmış ve ben yanlarında olamayacakmışım gibi.
Sonraki zamanlarda ablamların müdahaleleri telkinleri ile dışarı çıkmaya başlayabildim.
Sonra Anneannem hastalandı ve sürekli annemle onun yanına gitmeye başladık.Tüm ızdırabına yaşadıklarına şahit oldum.Herşey hala gözümün önünde.Sonra onu kaybettik.Ondan sonra birkaç senem annem babama bakarak geçti.Sürekli yanlarındayım.Geceleri kalkıp kalkıp nefes alıyorlarmı diye kontrol ediyordum.Babam oturma odasında oturur orada televizyonunu seyreder ikidebir yanına gidip onu kontrol ederdim.
Sonra evin ihtiyaçları için dışarı çıktığımda alışveriş esnasında sıkıntılar yaşamaya başladım.Aldımmı parasını verdimmi üstünü aldımmı diye kontrol ediyorum dönüyorum bir daha kontrol ediyorum.Olmadı parasını ödedimmi diye markete geri dönüyorum falan.Hayatım berbat hale gelmişti.En kötüsü beyniniz dışarıya kapatıyor kendini uyuşmuş gibi oluyorsunuz.
siz de yaşıyormusunuz bilmem.Ben olumsuz şeyler yaşadığımda dışarıya otomatik kendimi kapatıyorum.Birşeyleri doğal olarak yapıyorum .Mesela ütü yapmak ütünün fişini çekmek ,Yada sifonu çekmek gibi el alışkanlığı ile yapıyorum ama yaptığımı nasıl yaptıgımı hatırlayamıyorum.Beynim dışarıya tamamen kapatıyor kendini.
Benim tahminim ben alışveriş için dışarıdayken annemler için endişelenip paniğe kapılmamak için kendimi dışarıya karşı kapatıyordum.Bunu hala bazı olumsuzluklar yaşadığımda otomatik olarak yapıyorum.Engelleyemiyorum.ıçinden çıkmaya uğraşıyorum olmuyor.Sonra farkına varmadan çıkmış oluyorum.
Neyse doktora gitmeye karar verdim.Çünkü dışarıda bunları yaşamaya başlamıştım.Evde de başka odadayken bile olmadık şeyler gözümün önünde canlanmaya hertürlü felaket senaryoları gözümün önünde hızla yaşanıp bitmeye başlamıştı.Bu içinizden şöylemi olur böylemi olur diye kurmak değil birden beliren görüntüler şeklinde.
Doktora gittim durumu anlattım.Bana bir test verdi.Onu tamamladım.Baktı.Obsesif kompulsif oldugumu babamın hastalıgının ve anneannemin ölümü ile tetiklendiği için bu durumları yaşadığımı izah etti.Terapiyle olacak birşey olmadığını beynimdeki bir sıvıyla alakalı olduğunu bunun içinde piyasada bulunan ağır ilaçlardan birinin muadilini önerdi.
Senelerce onu kullandım.ıyiye gitti herşey.ışe girdim.Hatta evlendim.Hatta hatta bir senedir annemlerden daha uzak bir semtte oturuyorum.Hegün telefonlaşıyorum.Endişelerim hala var ama çok rahatsız edici boyutlarda değil.
Bunun yanında ellerimi sürekli yıkarım.Özellikle toplu ulaşım araçlarına bindikten sonra ve biriyle tokalaştıktan sonra.Yemek esnasında çok peçete sarfederim.Dışarıda giydiğim kıyafetlerle evin içinde dolaşmam koltuğa oturmam.Özellikle yatağın üzerine oturulması beni çok rahatsız eder.
Bardağıma dokunuldugu zaman onu sudan mutlaka gecirirdim ama o azaldı hatta kalmadı.
Ama beynimin uyguladığı şeye engel olamıyorum.Sevmediğim ortamlarda zorunlu bulunuyorsam söylenenleri duymuyorum.Görmüyorum.Oradan beynen uzaklaşıyorum.
Sizlerde böyle birşey varmı.Buna nasıl engel olunur bilemiyorum.Özellikle biriyle konuşurken birden sevmediğim birşey olursa konuşmanın devamını asla ve asla duymuyorum.Özellikle çalışırken zor durumlara düşüyorum.Sürekli sana demiştik bu şöyle şöyle demelerinden bunaldım.
2 gün önce evde planlar yapılıyor birşeyler konuşuluyor.Konuşuyorum dinlediğimi biliyorum.Cevapta veriyorum.ama bugun farkediyorum ki aslında yine orada değilmişim.Denilenleri yapılan planları zar zor ablamın hatırlatmasıyla hatırlayabiliyorum.
En komiği iş görüşmelerinde oluyor.Adamın biriyle oturmuşsun konuşuyorsun.Birden adamın mimiği konuşma tarzı yada söylediği bir fikir hoşuma gitmiyor.Haydiii hooop ben yokum.Görüşmeden çıkıyorum.Ne konuştuk neye karar verildi.Orrtada birşey yok:))
Yaa durumlar böyle işte.bu nedir obsesiflikle bir alakası varmıdır bilemiyorum.
Bunu yokedersek yine panik olmayamı başlarım onuda bilemiyorum.
Paylaşmak istedim.
Hepimize geçmiş olsun...
Sanırım 7 yıl önce başladı bende.Daha öncede varmış doktorun dediğine göre.Aslında herkeste biraz da olsa olurmuş bazı olaylar hastalığın ileri aşamaya geçmesini tetiklermiş.
Ben dışarıda arkadaşlarımlayken babamın hastalandığını öğrendim.Taksiye bindim eve biran önce gidebilmek için.20 dakikalık mesafe sanki saatlerce sürmüş gibiydi.Taksinin içinde nefes alamadım.Ağlayamadım.Telaştan korkudan eve nasıl ulaştım.Babam ayakta duramıyordu annemler telaşlı apartopar hastaneye götürdük.Bir hafta acilde kaldı.Ben de acil kapısında.O ara iş başvurularım vardı.Biryerden aradılar.Ertesi gününe randevu verdiler.Eve gidip hazırlandım.HAstaneye döndüm.Randevu saatine doğru hastaneden ayrılıp bir dolmuşa bindim.Dolmuş ilerlerken paniğe kapıldım.Toparlanmaya çalıştım ama olmadı.Yolu daha yarılamadan ağlayarak inip ağlaya ağlaya hastaneye koştum.Ondan sonra babam eve çıktıktan sonra bile evden bakkala bile gidemedim.Her çıktığımda ağlama geliyordu eve koşa koşa dönüyordum.Sanki yine birşey olacakmış ve ben yanlarında olamayacakmışım gibi.
Sonraki zamanlarda ablamların müdahaleleri telkinleri ile dışarı çıkmaya başlayabildim.
Sonra Anneannem hastalandı ve sürekli annemle onun yanına gitmeye başladık.Tüm ızdırabına yaşadıklarına şahit oldum.Herşey hala gözümün önünde.Sonra onu kaybettik.Ondan sonra birkaç senem annem babama bakarak geçti.Sürekli yanlarındayım.Geceleri kalkıp kalkıp nefes alıyorlarmı diye kontrol ediyordum.Babam oturma odasında oturur orada televizyonunu seyreder ikidebir yanına gidip onu kontrol ederdim.
Sonra evin ihtiyaçları için dışarı çıktığımda alışveriş esnasında sıkıntılar yaşamaya başladım.Aldımmı parasını verdimmi üstünü aldımmı diye kontrol ediyorum dönüyorum bir daha kontrol ediyorum.Olmadı parasını ödedimmi diye markete geri dönüyorum falan.Hayatım berbat hale gelmişti.En kötüsü beyniniz dışarıya kapatıyor kendini uyuşmuş gibi oluyorsunuz.
siz de yaşıyormusunuz bilmem.Ben olumsuz şeyler yaşadığımda dışarıya otomatik kendimi kapatıyorum.Birşeyleri doğal olarak yapıyorum .Mesela ütü yapmak ütünün fişini çekmek ,Yada sifonu çekmek gibi el alışkanlığı ile yapıyorum ama yaptığımı nasıl yaptıgımı hatırlayamıyorum.Beynim dışarıya tamamen kapatıyor kendini.
Benim tahminim ben alışveriş için dışarıdayken annemler için endişelenip paniğe kapılmamak için kendimi dışarıya karşı kapatıyordum.Bunu hala bazı olumsuzluklar yaşadığımda otomatik olarak yapıyorum.Engelleyemiyorum.ıçinden çıkmaya uğraşıyorum olmuyor.Sonra farkına varmadan çıkmış oluyorum.
Neyse doktora gitmeye karar verdim.Çünkü dışarıda bunları yaşamaya başlamıştım.Evde de başka odadayken bile olmadık şeyler gözümün önünde canlanmaya hertürlü felaket senaryoları gözümün önünde hızla yaşanıp bitmeye başlamıştı.Bu içinizden şöylemi olur böylemi olur diye kurmak değil birden beliren görüntüler şeklinde.
Doktora gittim durumu anlattım.Bana bir test verdi.Onu tamamladım.Baktı.Obsesif kompulsif oldugumu babamın hastalıgının ve anneannemin ölümü ile tetiklendiği için bu durumları yaşadığımı izah etti.Terapiyle olacak birşey olmadığını beynimdeki bir sıvıyla alakalı olduğunu bunun içinde piyasada bulunan ağır ilaçlardan birinin muadilini önerdi.
Senelerce onu kullandım.ıyiye gitti herşey.ışe girdim.Hatta evlendim.Hatta hatta bir senedir annemlerden daha uzak bir semtte oturuyorum.Hegün telefonlaşıyorum.Endişelerim hala var ama çok rahatsız edici boyutlarda değil.
Bunun yanında ellerimi sürekli yıkarım.Özellikle toplu ulaşım araçlarına bindikten sonra ve biriyle tokalaştıktan sonra.Yemek esnasında çok peçete sarfederim.Dışarıda giydiğim kıyafetlerle evin içinde dolaşmam koltuğa oturmam.Özellikle yatağın üzerine oturulması beni çok rahatsız eder.
Bardağıma dokunuldugu zaman onu sudan mutlaka gecirirdim ama o azaldı hatta kalmadı.
Ama beynimin uyguladığı şeye engel olamıyorum.Sevmediğim ortamlarda zorunlu bulunuyorsam söylenenleri duymuyorum.Görmüyorum.Oradan beynen uzaklaşıyorum.
Sizlerde böyle birşey varmı.Buna nasıl engel olunur bilemiyorum.Özellikle biriyle konuşurken birden sevmediğim birşey olursa konuşmanın devamını asla ve asla duymuyorum.Özellikle çalışırken zor durumlara düşüyorum.Sürekli sana demiştik bu şöyle şöyle demelerinden bunaldım.
2 gün önce evde planlar yapılıyor birşeyler konuşuluyor.Konuşuyorum dinlediğimi biliyorum.Cevapta veriyorum.ama bugun farkediyorum ki aslında yine orada değilmişim.Denilenleri yapılan planları zar zor ablamın hatırlatmasıyla hatırlayabiliyorum.
En komiği iş görüşmelerinde oluyor.Adamın biriyle oturmuşsun konuşuyorsun.Birden adamın mimiği konuşma tarzı yada söylediği bir fikir hoşuma gitmiyor.Haydiii hooop ben yokum.Görüşmeden çıkıyorum.Ne konuştuk neye karar verildi.Orrtada birşey yok:))
Yaa durumlar böyle işte.bu nedir obsesiflikle bir alakası varmıdır bilemiyorum.
Bunu yokedersek yine panik olmayamı başlarım onuda bilemiyorum.
Paylaşmak istedim.
Hepimize geçmiş olsun...
