Kızlar öyle çok bunaldım ki sürekli birilerine içimi dökmek, yargılanmadan dertleşmek istiyorum.
Biz uzun süreli bir birlikteliğin sonunda ufak tefek sorunlar da olsa sözlendik. Şimdi nişan hazırlığı yapıyoruz ve ben kendimi çok yorgun hissediyorum.
İki aile arasında o kadar büyük farklar var ki sürekli birilerini idare etmek, isteklerimden vazgeçmek, her şeyle tek başıma uğraşmak canımı sıkıyor.
Öncelikle sözlüm tüm nişan masraflarını tek başına üstleniyor. Çünkü ailesi sürekli bizde böyle bir şey yok diyerek maddi durumları da olmadığını söylüyorlarmış. Sözlüm de ileride onların söylenmelerini dinleyeceğime her şeyi kendim yaparım daha iyi diyor. Fakat hala söz için yaptığı masrafların borcunu öderken nişan masraflarının altında nasıl kalkacak bilemiyorum. Şimdiden "şunu şöyle yapmasak da böyle olsa olur mu?" demeye başladı bile. Ben zaten hem onu zorlamamak için hem de tatsızlık olmasın diye birçok şeyi alttan alıyorum. Üstelik aileme karşıda sürekli onları savunuyorum.
Mesela bizde kandil, bayram gibi günlerde erkek tarafı arar imkanı varsa (özellikle bayramda) gelirler. Ama aradan o kadar kandil geçti bayramı atlattık bir kez olsun aramadılar. Belki utanır da bir şeyler anlarlar diye her defasında annem aradı ama yok, onlardan bir karşılık gelmiyor. Geçtiğimiz bayramda da inat ettim ben aratmadım. Kendim gittim ellerini öptüm ama aileme kesinlikle aramayacaksınız diye tembih ettim. Onlar yine aramadılar üstelik bizimkiler gelmelerini bekliyorlardı ama onlarda öyle bir adet yokmuş. Benim bildiğim her yerde bu böyledir.
Normalde bizde bayram öncesi erkek tarafı gelir gelini baştan ayağa giydirir hatta durumları varsa geline bayram hediyesi ufak bir takı, bilezik ya da imkanları yoksa küçük bir şey alınır. Lafını bile etmediler. Annem sözlüme bir şeyler almak istedi (çünkü karşılıklı yapılır bu tür şeyler) ama onlardan bir şey gelmeyince ben de hiç oralı olmadım. Onlardan hiçbir tepki gelmeyince bizimkiler şaşırdı ama ortamı yumuşattım geçiştirdim.
Nişan tarihimizi kararlaştırmak için aylarca beklediler. Sözlüme aslında nişan yapmasak da olur diyorlarmış sürekli. Ben nişan istiyorum dedim diye zorla bir tarih belirleştirdik.
Şimdi nişan için elbise sipariş vermeyi düşünüyorum (sözlüm diktiririz demişti) ama arayan soran yok. Ben de dayanamadım söyledim "annenlerin elbise diktireceğimizden haberi var mı sipariş vermem gerekiyor artık" diye. "Aslında biz de nişan için kıza elbise alınmaz sen istiyorsun diye kabul ettim o yüzden onlar aramaz" dedi. Şok oldum. Ben mi yanlış biliyorum; her yerde böyle değil midir bu? Ne demek "nişanı kız tarafı yapıyor elbisesini de onlar alacak." Anneme söylesem kıyamet kopacak. Sözlüm ben bir şekilde hallederim diyor sürekli ama arada kalan ben oluyorum.
Üstelik bir görümcem var ki nasıl davranacağımı hiç bilmiyorum. Biz konuşuyoruz bir şeyler kararlaştırıyoruz sonra ne yapıp edip sözlümün aklını karıştırıyor ve "aslında şöyle de yapabiliriz" diye tuhaf tuhaf fikirler sunuyor. Onun söylediğiyle hareket etmiyor ama onun fikirlerini bana taşıması bile benim sinirlerimi bozuyor. Sonuçta biz bir karar almışız ne diye fikir değiştiriyoruz ki. Sözlüme pek sözü geçmediği için ailesini o yönetiyor resmen ve sürekli bizde o yok bu yok diye sözler duyuyorum. Ortada fol yok yumurta yok evimizi nasıl döşememiz gerektiğine dair bile bir fikri var hanımefendinin. Ben bu durumdan rahatsız olduğumu sözlüme söyleyemiyorum çünkü yanlış anlamasından ya da kırılmasından korkuyorum. Onun yanında bana çok iyi davranıyor, çok ilgili. Bazen sözlümle bana hediyeler falan yolluyor. O yüzden bir şey söylersem suçlu ben olacakmışım gibi hissediyorum.
Sözlümü gerçekten çok seviyorum ki onun da beni çok sevdiğinden eminim. Aramızda bu konular dışında hiçbir sorun yok. Gayet iyi anlaşıyoruz. Ailesine rağmen beni istediğim her şeyi yapabilmek için çabalıyor. Ama ben arada kalmaktan, o zorluk çekmesin diye isteklerimden vazgeçmekten, hiçbir şey yapmadıkları halde ailesinin hayatımıza ve yapacaklarımıza karışmasından çok sıkıldım. Artık nasıl davranacağımı bilemiyorum.
Ama şimdi hiçbir hareket yok. 
