Kendimi her konuda ifade ederim aslında, yanlış cümle kurmuşum. Eşime bir türlü kardeşinin ve annesinin yaptıklarını kabul ettiremiyorum; bazılarına şahit oldu. Kız kardeşi nişanımda saçma bir sebepten küstü bana, o kadar çocukça o kadar fesatça bir sebepki... 2 yıl oldu evleneli evime bile gelemedi, çıkardım hayatımdan... Eşimin kardeşi ile ilişkileri zaten evlenmeden öncede iyi değilmiş çok ama benim hazmedemediğim eşimin kardeşini karşısına alıp ; bunu benim eşime yapamazsınız sevmek zorunda değilsiniz ama saygı duymak zorundasınız diyemeyişi... Bunu kabullenemedim bir türlü... Eşimde en sonunda itiraf etti kardeşinin arsız istediği olmayınca çıngar çıkaran adeta deli gibi etrafı kırıp döken biri olduğunu. İnsanları terbiyesizliğiyle yıldırmış yani. Yeğenimi göstermez bana diye korkmuş eşimde, nişandan sonra asla görüşmedim, eşim arada görüşüyor sanırım, bana asla görüş diyemez mesela. Kayınvalidemi de kızı dolduruyor, ilk başlarda o bu konulardan bağımsız gibi davrandı ama onunla da 7-8 aydır konuşmuyor görüşmüyoruz; yani aramızda laf dalaşı bile olmadı ama aramıyorum artık içimden gelmiyor. İçimden gelmediği şeyi de yaptığımda hastalanıyorum. Dışarıdan çok güçlü, kariyerli, tuttuğunu koparan, şen şakrak biriyim ama yüreğim çok hassas. Olanca insanlığımla ve empati yaparak davranırım ben herkese, tanıdık tanımadık... Yardım derneklerinde koştururum, yemin ediyorum bazen kendime birşey alacağıma üye olduğum derneğe bağış yapar çocuklara alınmasına vesile olurum. Ben bu kadar insan odaklı davranırken; benim eşimle evlendikten sonra en yakınım olması gereken iki kadın bana düşman oldular. Kayınvalidem korkunç yönetmeyi seviyor, beni parmağında oynatamadı sorun oradan kaynaklı... Birde ben ona göre yabancıyım, kızıyla olan konuda ne kadar haklı olsam da aslolan onun kızının duyguları... oğlunun karısı hastalanmış evliliğinin ilk yılları mahvolmuş, şuan hala ağrılar çekiyor, anksiyete atakları ağlama atakları yaşıyor umrunda mı... Çok ciğerim yanıyor be arkadaşım. İnan...