- 18 Ocak 2017
- 18
- 4
- 16
- Konu Sahibi sonbahar984
- #1
lütfen yargılamadan ay nekadar salak kızsın ya da zaten en baştan belliymiş diyenler lütfen yorum yazmasın.şuan gerçekten tek ihtiyacım olan beni anlayan birilerinin olması. gerçekten akıl sağlığımı koruyabilmek için tavsiyelerinize ihtiyacım var.hatta belki okuduğunuzda seninkide dert mi diyebilirsiniz ki buna sonuna kadar katılıyorum insanların çocukları ölüyor sevdikleri ölüyor yada bi lokma ekmeğe muhtaç olan insanlar var. ama inanın elimde değil. son çare olarak buraya yazıyorum çünkü eğer yine toparlanamazsam sakin kalamazsam hayatımı mahvetmekten korkuyorum
öncelikle 26 yaşındayım genel olarak zaten çözüm bulamadığım bir durumum var.ayrılık acısını normal insanlar gibi yaşayamıyorum çok şiddetli geçiyor yas sürecim.bir yıldır buyüzden antidepresan kullanıyorum.bu sebeplerden dolayı okulumu 4 yıl uzatmış durumdayım.(mühendislik okuyorum)
Bir ilişkiye başladığımda herşey mükemmel başlıyor.hatta karşımdaki insan mükemmel birisi olduğumu düşünüyor.ama zaman geçtikçe bazı şeylerin farkına varmaya başlıyor.işte bu noktadan sonra engelleyemediğim bi yıkıma doğru gidiyorum.
bundan bir yıl önce bir ilişkiye başladım dedim busefer herhalde doğru bir ilişki yaşayabilirim.herşey her zaman ki gibi mükemmeldi.2 ay beraber zaman geçirdik.maalesef yurtdışına gitmek zorunda kaldı eğitim için.ama her zaman uzaktan ilişki yaşamak istemeyen birisiydi(başak burcu otu boku günlerce düşünen bi tip).ilişki başlangıcında özgüveni çok yüksek bir insanken zaman geçtikçe kaybetme korkusundan dolayı inanilmaz özverilerde bulunmaya başlıyorum.her kavgada barışmak için adım atan ben oluyorum gururumu ayaklar altına alan ben oluyorum. son zamanlarda iyice uzaktan ilişki istememeye başladı. evlenseydiniz diyebilirsiniz ama maddi durumdan dolayı buna imkanımız yoktu.artık belkide ilişkiyi sonlandırmak için kendince haklı sebepler bulmaya çalıştı son zamanlarda. biz bi internet sitesinden tanışmıştık.bu yüzden kafasında soru işaretleri oluşmaya başladığını söyledi.sinirlendiğim zaman gözümün döndüğünü evlendiğimizde bunun sorun olcağını neler yapabilceğimden korktuğunu falan söyledi.bikaç gündür buyüzden aramız baya kötüydü.işin aslı okadar çok taviz verdim ki beni kaybetme korkusunu tamamen kaybetti.dün gecede artık ayrılık konuşması yapmaya başladı. işte iplerin koptuğu nokta bende bu an oluyor.normal insanlar gibi tamam sen beni istemiyorsan bende seni istemiyorum diyemiyorum.ağlayıp neolur ayrılmayalım demeye başladım. seni seviyorum dediğim zaman bende seni seviyorum diyen adam busefer sorduğumda belkide eskisi kadar sevmiyorum dedi.ondan sonra tamamen kontrolümü kaybettim heryerden engelledim sonra dayanamadım konuşmaya çalıştım.kendisinden nefret ettiğini söyledi sürekli beni üzdüğü için.kendi hayatına odaklan otur ders çalış vs dedi. en azından beni sevdiğin günlerin hatrına neolur hemen bi ilişkiye başlama dedim.aklımın ucunda kalbimde böyle bişey zaten yok dedi.sende lütfen benim hatrıma kendine iyi bak artık üzme kendni otur ders çalış vs dedi.
şuan okadar bitik bi durumdayım ki. görseniz gerçekten acırsınız halime.gözlerim okadar şiştiki açamıyorum.sanki ayrılık acısından ilk ölecek insan benmişim gibi hissediyorum. 6 ay boyunca çalışmam gereken çok sıkı sınavlarım vs var ve ben yine eskisi gibi eve kapanıp hiç bişey yapamamaktan korkuyorum.yine okulu uzatmaktan korkuyorum.hayattan vazgeçmekten korkuyorum.üstelik halen çok seviyorum.
şuan tek istediğim şey güçlü olabilmek.psikopat gibi sürekli arayıp neolur ayrılmayalım diye yalvarmak istemiyorum.hatta pişman olmasını istiyorum.aslında okadar aciz olmadığımı ona muhtaç olmadığımı sevdiğimden dolayı bukadar taviz verdiğimi anlamasını istiyorum.
şuan beni çok seven bir arkadaşı var onu arayıp sormak istiyorum; bi süre yokluğumu anlaması için beklemelimiyim yoksa sevgisi tamamen bitti mi diye sormak istiyorum.ama bunun nekadar doğru nekadar yanlış olduğunu kestiremiyorum.
kısaca böyle...aa yurtdışına gitmiş kesin aldatıcak ondan ayrıldı yada sevseydi senle evlenirdi vs demeyin lütfen.bunlar sadece canımı acıtmaktan başka bi işe yaramıyor. tek istediğim beni anlayan birinin tavsiyeleri..
öncelikle 26 yaşındayım genel olarak zaten çözüm bulamadığım bir durumum var.ayrılık acısını normal insanlar gibi yaşayamıyorum çok şiddetli geçiyor yas sürecim.bir yıldır buyüzden antidepresan kullanıyorum.bu sebeplerden dolayı okulumu 4 yıl uzatmış durumdayım.(mühendislik okuyorum)
Bir ilişkiye başladığımda herşey mükemmel başlıyor.hatta karşımdaki insan mükemmel birisi olduğumu düşünüyor.ama zaman geçtikçe bazı şeylerin farkına varmaya başlıyor.işte bu noktadan sonra engelleyemediğim bi yıkıma doğru gidiyorum.
bundan bir yıl önce bir ilişkiye başladım dedim busefer herhalde doğru bir ilişki yaşayabilirim.herşey her zaman ki gibi mükemmeldi.2 ay beraber zaman geçirdik.maalesef yurtdışına gitmek zorunda kaldı eğitim için.ama her zaman uzaktan ilişki yaşamak istemeyen birisiydi(başak burcu otu boku günlerce düşünen bi tip).ilişki başlangıcında özgüveni çok yüksek bir insanken zaman geçtikçe kaybetme korkusundan dolayı inanilmaz özverilerde bulunmaya başlıyorum.her kavgada barışmak için adım atan ben oluyorum gururumu ayaklar altına alan ben oluyorum. son zamanlarda iyice uzaktan ilişki istememeye başladı. evlenseydiniz diyebilirsiniz ama maddi durumdan dolayı buna imkanımız yoktu.artık belkide ilişkiyi sonlandırmak için kendince haklı sebepler bulmaya çalıştı son zamanlarda. biz bi internet sitesinden tanışmıştık.bu yüzden kafasında soru işaretleri oluşmaya başladığını söyledi.sinirlendiğim zaman gözümün döndüğünü evlendiğimizde bunun sorun olcağını neler yapabilceğimden korktuğunu falan söyledi.bikaç gündür buyüzden aramız baya kötüydü.işin aslı okadar çok taviz verdim ki beni kaybetme korkusunu tamamen kaybetti.dün gecede artık ayrılık konuşması yapmaya başladı. işte iplerin koptuğu nokta bende bu an oluyor.normal insanlar gibi tamam sen beni istemiyorsan bende seni istemiyorum diyemiyorum.ağlayıp neolur ayrılmayalım demeye başladım. seni seviyorum dediğim zaman bende seni seviyorum diyen adam busefer sorduğumda belkide eskisi kadar sevmiyorum dedi.ondan sonra tamamen kontrolümü kaybettim heryerden engelledim sonra dayanamadım konuşmaya çalıştım.kendisinden nefret ettiğini söyledi sürekli beni üzdüğü için.kendi hayatına odaklan otur ders çalış vs dedi. en azından beni sevdiğin günlerin hatrına neolur hemen bi ilişkiye başlama dedim.aklımın ucunda kalbimde böyle bişey zaten yok dedi.sende lütfen benim hatrıma kendine iyi bak artık üzme kendni otur ders çalış vs dedi.
şuan okadar bitik bi durumdayım ki. görseniz gerçekten acırsınız halime.gözlerim okadar şiştiki açamıyorum.sanki ayrılık acısından ilk ölecek insan benmişim gibi hissediyorum. 6 ay boyunca çalışmam gereken çok sıkı sınavlarım vs var ve ben yine eskisi gibi eve kapanıp hiç bişey yapamamaktan korkuyorum.yine okulu uzatmaktan korkuyorum.hayattan vazgeçmekten korkuyorum.üstelik halen çok seviyorum.
şuan tek istediğim şey güçlü olabilmek.psikopat gibi sürekli arayıp neolur ayrılmayalım diye yalvarmak istemiyorum.hatta pişman olmasını istiyorum.aslında okadar aciz olmadığımı ona muhtaç olmadığımı sevdiğimden dolayı bukadar taviz verdiğimi anlamasını istiyorum.
şuan beni çok seven bir arkadaşı var onu arayıp sormak istiyorum; bi süre yokluğumu anlaması için beklemelimiyim yoksa sevgisi tamamen bitti mi diye sormak istiyorum.ama bunun nekadar doğru nekadar yanlış olduğunu kestiremiyorum.
kısaca böyle...aa yurtdışına gitmiş kesin aldatıcak ondan ayrıldı yada sevseydi senle evlenirdi vs demeyin lütfen.bunlar sadece canımı acıtmaktan başka bi işe yaramıyor. tek istediğim beni anlayan birinin tavsiyeleri..
