- 17 Ocak 2020
- 27.476
- 39.686
-
- Konu Sahibi z e y n o m
- #41
Ben konu sahibine dilini tut demiyorum aslında
Neden dilinizi tutmayı denemiyorsunuz da boşanmayı düşünüyorsunuz .. çoğul yani
Ben konu sahibine dilini tut demiyorum aslındasadece konu sahıbıne dılını tut dıyorsunuzda
kadın kendı kendıne tek basına kavga etmıyor arkadaslar
karsılıklı
hata ortak
tek kısıye yuklenmeyın bence
bırlıkte ayarı bozmuslar
küfüre evrildiğinde hemen çıkın o odadan cevap vermeyin.sakinlik olunca da konuşun bu konuyu terapi mutlaka alın çok faydasını göreceksiniz.hep evde dip dibe yaşamak da sıkıntı çıkarıyor.bebek olmasa farklı hobiler ayrı arkadaşlarla da zaman geçirin derdim.siz de sevgi bitmemiş saygı sekteye uğramış.düzelebilir çabalarsanızYa kimse boşanmak için evlenmiyor bende hemen bosanayim demiyorum da işte fikir almak istedim düzelir mi duzelmez mi yoksa hiç uzatmamak.mi en iyisi vs diye çok karisigim çok yorgun çok kırgın. Kızgın.. en çokta kendime. Böyle bir insan degildim, değilim. Hayat doluyum çok pozitif biriyim. Ne ara böyle bir insan oldum , olduk. Bilemiyorum en çokta şaşkınlığım buna. Kızımın en az hasar ile bı işten siyrilmasini istiyorum.
Artık onu sevmiyor olabilir misiniz? Genç flörtlerde çok rastladım kişilerin yetişkinlik halleri birbirine aşık olmuyor. Çünkü çocukken başka gençken başkayız. Çözmek istiyorsanız belki orta yol bulursunuz. İstemiyorsanız ayrı evde sevgi dolu anne babalar kavga edenlerden yeğdir. Neden bilmiyorum ama sevginiz bitmiş gibi hissettim. Yargılamıyorum asla, olabilir. Sadece sebebi iyi analiz edin isterimHayırlı geceler herkese
Şimdiden akıl, tavsiye verecek herkese teşekkür ediyorum
Eşimle 5 sene önce evlendik, ondan öncesinde de 8 senelik bir flört dönemimiz oldu. Yani kısacası aşk evliliği idi. Herkesin parmak ile gösterdiği bir cifttik. Herşey dilediğim gibi oldu düğün, ev, eşya vs.. hiçbir şeyde gözüm kalmadı keşke şu da olsaydı demedim, dedirtmedi Allah razı olsun. Ve bu evlilikten 4 aylık bir kızımız oldu. İyi ki olduRabbim onu bize iyi ki verdi.
Fakat, eşimle birbirmize karşı saygımız yok oldu bitti gitti. Yani şöyle şiddet yok kesinlikle lakin birbirimize karşı psikolojik şiddet var. Çok kırıyoruz, kiriliyoruz. Olur olmaz şeylerden kavga ediyoruz. Haftanın 2 günü iyiysek 5 günü kotuyuz.. bazen küfür dahi ediyoruz. Bende, o da.. evet eşimi seviyorum, sevildigimi de biliyorum. Aksi olsa kimse kimseye tahammül edemez bir şekilde gönül almayı biliyoruz. Ama ben böyle bir ortamda sürekli kavganın olduğu sebepsiz kavgaların çıktığı ortamda bir çocuk büyütmek istemiyorum.kizimin huzurla, sağlıkla, mutlulukla büyümesini istiyorum. Şimdiye kadar boşanmayı hiç düşünmedim aklımın ucundan geçmedi gözümü onunla açtım onunla kapatmayı diledim hep şuan 31 yaşındayım eşimi tanidigimda 18 yaşında idim
Kısacası bosansam ne yaparım, yapabilir miyim, kızıma haksızlık etmiş olur muyum? Onu babasız büyümeye mahkum etmek elle tutulur bir sebep yokken ileride bana neden anne diye sorarsa ne cevap veririm..
Akıl verin ne yapsam duzeliriz ya da duzelebilir miyiz, denemeye değer mi ? Yoksa hiç uzatmamak mi en iyisi.
Eşimi seviyorum, gerçekten. Yani eğer sevgi onu hala karşıdan karşıya geçerken gördüğünde heyecanlanmaksa, onu görünce gozlernin icinin gülmesi ise sosyal medyada fotografna like attığında hala siritmak iseArtık onu sevmiyor olabilir misiniz? Genç flörtlerde çok rastladım kişilerin yetişkinlik halleri birbirine aşık olmuyor. Çünkü çocukken başka gençken başkayız. Çözmek istiyorsanız belki orta yol bulursunuz. İstemiyorsanız ayrı evde sevgi dolu anne babalar kavga edenlerden yeğdir. Neden bilmiyorum ama sevginiz bitmiş gibi hissettim. Yargılamıyorum asla, olabilir. Sadece sebebi iyi analiz edin isterim
Ya şöyle söyleyeyim biz kızımıza gerçekten zarar veriyoruz. Bizim kavgamizdan çocuk yerinden sıçrayıp uyanıyor ve ağlamaya başlıyor mesela.. ben kızımıza karşı bu şekilde iyi birer ebeveyn olduğumuzu düşünmüyorum.Bisey daha dicem anneler bana kızmayın ama Allah aşkına şu çocukların psikolojisini bu kadar düşünmeyin. İyi yapayim derken belki de kötü yapıyorsunuz. Şımarık bir nesil yetişiyor sanki. Çocuğu kavga şahit olmasın diye ayrılmayı düşünen bir anne var. Biz nelere şahit olduk ama çok şükür Bakırköyde falan yatmadık iyiyiz yani. O çocuk daha disarda ne küfürler duyacak, nelere şahit olacak. Elbette dikkat edilmeli ama belki bazen de akışına bırakılmalı. Ama çocuk yere bisey dökünce değil, duvarı boyayınca değil. Bi dur deyin ne yapmaması gerektiğini de öğrensin. Her duvar boyayan Picasso olmuyor, yere bisey döktüğünde kızarsanız travma falan geçirmez heralde. Alakasız oldu sanki ama neyse içimde kalmasın ya
Sıkılmışsındır belki ama kadın daha mücadeleci madem öyle kök sebebi bul. Sorunu gider. Bi destek alın olmadı. Bazı ilişki koçları ve terapistler cidden faydalı sizinki gibi hala ölmemiş ilişkiler için. İlişki koçu bal, esra ezmeci falan.Eşimi seviyorum, gerçekten. Yani eğer sevgi onu hala karşıdan karşıya geçerken gördüğünde heyecanlanmaksa, onu görünce gozlernin icinin gülmesi ise sosyal medyada fotografna like attığında hala siritmak iseseviyorum..
Ama saygı.. bilemiyorum. Ben sadece kızımın hasar gormemesi taraftarıyım. Yıllar sonra da böyle olabilir ve kızımız hasar görebilir sağlıklı bir birey olmasni topluma o şekilde karışmasını istyrum.. kavga olan bir evde değil kahkahaların olduğu bir evde büyüsün istyrum.
Biz hamilelegmdn beri boyleyiz öncesinde başka hcbir sorunumuz yoktu. Ne Zaman hamile kaldim 13-14. Haftadan itibaren kavgalar başladı.
Evde 4 aylik bir bebek varken gerginlik, yetememe, stres o kadar normal ki. Karar vermek icin acele etmeyin. Zaman tanitin evliliginize. Sorunlari cozmeye calisin. Belki bebek bakimi icin yardim alip biraz basbasa ya da yalniz vakit gecirin. Eve yeni bebek geldigi donemler herkes icin zor olabiliyor. Herkes bu zorlugu farkli yasayabiliyor.Hayırlı geceler herkese
Şimdiden akıl, tavsiye verecek herkese teşekkür ediyorum
Eşimle 5 sene önce evlendik, ondan öncesinde de 8 senelik bir flört dönemimiz oldu. Yani kısacası aşk evliliği idi. Herkesin parmak ile gösterdiği bir cifttik. Herşey dilediğim gibi oldu düğün, ev, eşya vs.. hiçbir şeyde gözüm kalmadı keşke şu da olsaydı demedim, dedirtmedi Allah razı olsun. Ve bu evlilikten 4 aylık bir kızımız oldu. İyi ki olduRabbim onu bize iyi ki verdi.
Fakat, eşimle birbirmize karşı saygımız yok oldu bitti gitti. Yani şöyle şiddet yok kesinlikle lakin birbirimize karşı psikolojik şiddet var. Çok kırıyoruz, kiriliyoruz. Olur olmaz şeylerden kavga ediyoruz. Haftanın 2 günü iyiysek 5 günü kotuyuz.. bazen küfür dahi ediyoruz. Bende, o da.. evet eşimi seviyorum, sevildigimi de biliyorum. Aksi olsa kimse kimseye tahammül edemez bir şekilde gönül almayı biliyoruz. Ama ben böyle bir ortamda sürekli kavganın olduğu sebepsiz kavgaların çıktığı ortamda bir çocuk büyütmek istemiyorum.kizimin huzurla, sağlıkla, mutlulukla büyümesini istiyorum. Şimdiye kadar boşanmayı hiç düşünmedim aklımın ucundan geçmedi gözümü onunla açtım onunla kapatmayı diledim hep şuan 31 yaşındayım eşimi tanidigimda 18 yaşında idim
Kısacası bosansam ne yaparım, yapabilir miyim, kızıma haksızlık etmiş olur muyum? Onu babasız büyümeye mahkum etmek elle tutulur bir sebep yokken ileride bana neden anne diye sorarsa ne cevap veririm..
Akıl verin ne yapsam duzeliriz ya da duzelebilir miyiz, denemeye değer mi ? Yoksa hiç uzatmamak mi en iyisi.
Sanırım öyle yapacağım öncelikle kendim bir terapiste gideceğim gerek görürse esimede bu konudan bahsedip birlikte gitmeyi teklif edecgm şuan için kararım bu yönde. Umarım etkili olur. En azından denedim ama olmadı derim.En karmaşık davalarda bile hemen sonuca gitmeden bir arabulucu devreye giriyor. Sizde mesela bi aile terapisti bi psikolog vs birsey mi araya koysanizda bu sorunları ortadan kaldırmaya çalışsanız acaba?
Bu kadar detayı düşündüğünüz ve kendinizi suçlu hissettiğiniz için çok iyi bir annesiniz. Ama her evde tartışma olur. Çocuğunuz da sevgiyle büyüyen sağlıklı bir birey olacakYa şöyle söyleyeyim biz kızımıza gerçekten zarar veriyoruz. Bizim kavgamizdan çocuk yerinden sıçrayıp uyanıyor ve ağlamaya başlıyor mesela.. ben kızımıza karşı bu şekilde iyi birer ebeveyn olduğumuzu düşünmüyorum.
Bunun sorumlusu biziz. Çuvaldızı her zaman kendme batiririm ben
Umarım dediğiniz gibi olurBu kadar detayı düşündüğünüz ve kendinizi suçlu hissettiğiniz için çok iyi bir annesiniz. Ama her evde tartışma olur. Çocuğunuz da sevgiyle büyüyen sağlıklı bir birey olacak
Birbirini seven çiftler arasında da illa ki bazı dönemler problemler, birbirini anlayamama ifade edememe olabilir. Ben sizde çok büyük problemler görmüyorum. Farkli bir döneme girmişsiniz belki çocuktan sonra olmuştur ki olmasi muhtemel uykusuzluk, önceki rahatlığın bozulması vs bunlarda etkilidir. Gerekirse en az iletişimi kurmaya çalışın. Sinirlenirseniz bir kişi ortamdan uzaklaşsin. En sonda zaten terapiyle halollur insallabSanırım öyle yapacağım öncelikle kendim bir terapiste gideceğim gerek görürse esimede bu konudan bahsedip birlikte gitmeyi teklif edecgm şuan için kararım bu yönde. Umarım etkili olur. En azından denedim ama olmadı derim.
Katılıyorum,bebek küçükken evde gerginlikler oluyor.Bu çocuk aç bu çocuk doymuyor tartışmaları bile oluyor en basitinden.2 yaştan sonra bakmak lazım duruma yenidenEvde 4 aylik bir bebek varken gerginlik, yetememe, stres o kadar normal ki. Karar vermek icin acele etmeyin. Zaman tanitin evliliginize. Sorunlari cozmeye calisin. Belki bebek bakimi icin yardim alip biraz basbasa ya da yalniz vakit gecirin. Eve yeni bebek geldigi donemler herkes icin zor olabiliyor. Herkes bu zorlugu farkli yasayabiliyor.
Terapist deneyecegm şuan için buna karar verdim. Tartsmalardan kavga gürültüden bu bile aklıma gelmemişti. Hafta içi ilk işim bu olacak daha sonrasında duruma göre tekrar bakacagm o da ise yaramazsa demekki gerçekten cozemeyecek durumdayz diyecegm.Katılıyorum,bebek küçükken evde gerginlikler oluyor.Bu çocuk aç bu çocuk doymuyor tartışmaları bile oluyor en basitinden.2 yaştan sonra bakmak lazım duruma yeniden
Küfürden kastınız ne bilmiyorum ama yeni bebeğiniz varmış, evliliklerin en hassas dönemleridir bu dönemler..Hayırlı geceler herkese
Şimdiden akıl, tavsiye verecek herkese teşekkür ediyorum
Eşimle 5 sene önce evlendik, ondan öncesinde de 8 senelik bir flört dönemimiz oldu. Yani kısacası aşk evliliği idi. Herkesin parmak ile gösterdiği bir cifttik. Herşey dilediğim gibi oldu düğün, ev, eşya vs.. hiçbir şeyde gözüm kalmadı keşke şu da olsaydı demedim, dedirtmedi Allah razı olsun. Ve bu evlilikten 4 aylık bir kızımız oldu. İyi ki olduRabbim onu bize iyi ki verdi.
Fakat, eşimle birbirmize karşı saygımız yok oldu bitti gitti. Yani şöyle şiddet yok kesinlikle lakin birbirimize karşı psikolojik şiddet var. Çok kırıyoruz, kiriliyoruz. Olur olmaz şeylerden kavga ediyoruz. Haftanın 2 günü iyiysek 5 günü kotuyuz.. bazen küfür dahi ediyoruz. Bende, o da.. evet eşimi seviyorum, sevildigimi de biliyorum. Aksi olsa kimse kimseye tahammül edemez bir şekilde gönül almayı biliyoruz. Ama ben böyle bir ortamda sürekli kavganın olduğu sebepsiz kavgaların çıktığı ortamda bir çocuk büyütmek istemiyorum.kizimin huzurla, sağlıkla, mutlulukla büyümesini istiyorum. Şimdiye kadar boşanmayı hiç düşünmedim aklımın ucundan geçmedi gözümü onunla açtım onunla kapatmayı diledim hep şuan 31 yaşındayım eşimi tanidigimda 18 yaşında idim
Kısacası bosansam ne yaparım, yapabilir miyim, kızıma haksızlık etmiş olur muyum? Onu babasız büyümeye mahkum etmek elle tutulur bir sebep yokken ileride bana neden anne diye sorarsa ne cevap veririm..
Akıl verin ne yapsam duzeliriz ya da duzelebilir miyiz, denemeye değer mi ? Yoksa hiç uzatmamak mi en iyisi.
Cocuk sorumlulugu agir gelmistir Bence o yuzden ikiniz de gerginsiniz. Daha fazla cirkinlesmeden cift terapisine gidinAsla. Boşanmak dediğim gibi şimdiye kadar hiç dusunmedgm birseydi ama ne olduysa ben hamile kaldıgm andan itibaren başladı. Büyü vardı ve sanki ben hamile kalınca o büyü bozuldu. Birdaha da geri toparlanamadi.
Bunu da ilk defa duyuyorum, birbirinizi seviyorsunuz ama birbirinize küfür bile ediyorsunuz, o işte bir yanlışlık var ya sevginiz sevgi değil ya küfürünüz küfür değil.Hayırlı geceler herkese
Şimdiden akıl, tavsiye verecek herkese teşekkür ediyorum
Eşimle 5 sene önce evlendik, ondan öncesinde de 8 senelik bir flört dönemimiz oldu. Yani kısacası aşk evliliği idi. Herkesin parmak ile gösterdiği bir cifttik. Herşey dilediğim gibi oldu düğün, ev, eşya vs.. hiçbir şeyde gözüm kalmadı keşke şu da olsaydı demedim, dedirtmedi Allah razı olsun. Ve bu evlilikten 4 aylık bir kızımız oldu. İyi ki olduRabbim onu bize iyi ki verdi.
Fakat, eşimle birbirmize karşı saygımız yok oldu bitti gitti. Yani şöyle şiddet yok kesinlikle lakin birbirimize karşı psikolojik şiddet var. Çok kırıyoruz, kiriliyoruz. Olur olmaz şeylerden kavga ediyoruz. Haftanın 2 günü iyiysek 5 günü kotuyuz.. bazen küfür dahi ediyoruz. Bende, o da.. evet eşimi seviyorum, sevildigimi de biliyorum. Aksi olsa kimse kimseye tahammül edemez bir şekilde gönül almayı biliyoruz. Ama ben böyle bir ortamda sürekli kavganın olduğu sebepsiz kavgaların çıktığı ortamda bir çocuk büyütmek istemiyorum.kizimin huzurla, sağlıkla, mutlulukla büyümesini istiyorum. Şimdiye kadar boşanmayı hiç düşünmedim aklımın ucundan geçmedi gözümü onunla açtım onunla kapatmayı diledim hep şuan 31 yaşındayım eşimi tanidigimda 18 yaşında idim
Kısacası bosansam ne yaparım, yapabilir miyim, kızıma haksızlık etmiş olur muyum? Onu babasız büyümeye mahkum etmek elle tutulur bir sebep yokken ileride bana neden anne diye sorarsa ne cevap veririm..
Akıl verin ne yapsam duzeliriz ya da duzelebilir miyiz, denemeye değer mi ? Yoksa hiç uzatmamak mi en iyisi.