Çalışmıyorum ama ünv mezunuyum, çocuğum yok.. Düşünüyoruz, ama olmuyor..
Mesela örnek vereyim; ben evlendiğimde eltim 5 yıllık evliydi ve yeni hamileydi (biz nişanlıyken)
tedaviyle bebek sahibi olmuş. O zamanlar ben bilmiyodum tabi, tedavi sürecini..
Şu an aynı durumdayım ben de, bana destek olacağı yerde köstek oluyor..
Şöyle ki, doktora gidip geliyorum aramızda geçen konuşma şu;
Evime geliyor..
Eltim: Ne dedi doktorun enyalios? Ne yaptın?
Ben: Klomen işe yaramamış (yumurta geliştirici hap) umutlar öbür aya kaldı.
Eltim: Eee napıcakmış doktorun? Acaba senin hiç yumurtan yok mu?
Ben: Nasıl yani? :S
Eltim: Bebeğin olmuyor ya yumurtan yoktur senin. Ondan olmuyordur...
Moral sıfır, çekip gidiyor. Bana kalan düşünceler...
Artık içten içe, çocuğumun olmasını istemiyor gibi hissediyorum..
Tavırları onu gösteriyor.
Belki ben hassasım bu aralar diyorum, ama çevremdeki insanlarda fark ediyo bu durumu.
Ben ne kadar belli etmek istemesem de, dedikleri şey sadece şu: Eltin seni kıskanıyor mu,
kıskanç içi fesat bir insan ancak böyle davranır diyolar.. Bizimde yan yana dairelerimiz..
Ve bugün bu konuyu açmaya sebep olan şey;
misafirimin yanında dengesiz bir hareket yaptı.
Ben de onu sesimi yükseltmeden uyardım.. Misafirimin yanında değil, başka odada.
Sustu. Biraz oturdu gitti sonra.. Surat astı.
Konuşmadım hala..