Mutsuz Anne

I

Ikibinonyedi

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
31 Temmuz 2018
20
89
35
Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.
 
Kendinizi sorgulamanız, çocuğunuzun bir lafıyla uykunuzun kaçması bile ne kadar iyi ve sevgi dolu bir anne olduğunuzun kanıtı, normal olan tüm insanların zaman zaman tahammülleri bitebilir bu konuda lutfen Kendinizi suçlamayın , düzeltmeniz gereken konuda oğlunuz sizi zaten uyarmış o uyarıyı dikkate alıp o konuyu duzeltirseniz bence gayet ideal bir annesiniz...
 
Çocukları büyüklere bırakıp haftada bir gün eşinizle plan yapın, haftada bir gün eşinize bırakıp arkadaşınızla plan yapın. Böyle ha babam de babam çocuk büyütünce zamanla tahammülsüzlük başlıyor. Büyüdü, büyüyor, şu da olsun rahatlarım, bu zaman da geçsin süper olacakla yaşanmıyor. Bir bakmışsın bezgin durumdasın. Örnek mi? Ben
 
Çok teşekkür ederim. İyi şeyler duymaya o kadar ihtiyacım var ki...
 
Aslında eşime bırakıp arkadaşlarımla rahat çıkabiliyorum. Ancak ailelere biraz dert yansak-yorulduk, her an çocuklar yanımızda gibi- sizin çocuklarınız tabii öyle olacak, şükredin halinize diyorlar. Böyle olunca da inan bir şey demek gelmiyor içimizden. Size de kolaylıklar dilerim
 
O zaman sık sık çıkın, spora yazılın, kuaföre gidin. Evde kalmak istiyorsanız da kitap okuyun, tarif deneyin… ben memlekette yaşamıyorum ama bizim aileler de sizinki gibi. Çok imreniyorum çocukları yatılı bırakabilen çiftlere. Neyse teşekkür ederim, sevgiler
 
Bence orta yaşlı, size yakın oturan güvenilir-sevecen bir abla bulun, temizlikle başlayın sonra ufak tefek çocuk emanet edersiniz, sonra yemek vs derken sorumluluklarınız azalır.

Eminim iyi gelecek size de. Bunalmışsınız çok açık ve çok normal.

İlk çocuğumuza hiç desteksiz kendimiz baktık eşimle. Yani evet normalde de olması gereken bu ama korkudan senelerce ikinci çocuğu yapamadık(kızım kardeş istemese yapmayacaktık da zaten) ne zordu be diye. İkinciye direkt destekle başladık. Dünya varmış dedik.

Çocuk dışındaki diğer sorumlulukları ücretli şekilde destek almayı öneriyorum kısaca.
 
O zaman kendinize zaman ayirip çocuğu kreşe ya da güzel bir yaz okuluna yolamanin zamanı gelmiş.
 
Bence desteksiz çocuk büyütmek çok zor. Geçen bir konuya da yazmıştım. Bir kaç saat birine bırakıp kafa dinlemek bile o kadar iyi geliyor ki. Kendinizi suçlamayın lütfen. Çocuğunuzun lafını önemseyin tabi ama kendinize çok yüklenmeyin. Bence yazdığınıza göre gayet iyi bir annesiniz
 
Bir süre ben de hissettim bu duyguyu..çözümü kendi benliğimi geri kazanmakta buldum
Çocuktam sonra o kadar fedakarlık yapıyorki insan kendini unutuyor. 3 yaş kreş yaşı. Onu da verin kreşe. Ben kreşe verdim yarım gün. Onu okula bırakınca bir saat yürüyüş yapıyorum. Evi hep akşam uyumadan toplarım. O nedenle yürüyüşten gelince de kahvaltı yapıp kahve kitap yapıyorum. Sonra almaya gidiyorum kızımı. Birbirimizi özlüyoruz zaten. Eve gelince de onunla vakit geçiriyorum sonra bir saat beraber bahçe , park ,yürüyüş moda göre yapıyoruz. Akşam evi topluyorum o dışını fırçalıyor vs. sekiz biçukta yatağa giriyor masal vs dokuzda uyuyor. O uyuyunca uyuyana kadar film vs yapıyorum. Mis gibi. Bugüne kadar çok zorlandım haliyle minicik bebek. İlk iki yıl çok yıpratıcı. Siz de aslında yeni yeni rahata geçme evrenizdesiniz.
Ek olarak kızıma gerekli hazırlığı yaptım şunada kaka harici tuvalete ben hiç yardım etmiyorum kendisi temizleniyor va. Bunu da sistemli ögrettim. Büyük büyümüş zaten küçük için de 3 çok iyi bir yaş anne için.
Gecmişe üzülmekle vakit harcamayın çocuklar çok affedici. Siz yarından itibaren mutlu edin kendinizi. Mutlu anne olun iki güne affederler sizi. Gerekirse yeri gelince kısaca özür dileyin sarılın bol bol. Yemek temizlik dahil edin ikisini de keyifli yapın. Bırakın eksik olsun kek yapın un dökülsün çamasır beraber katlayın o yamuk katlasın. Dert etmeyin onu da öyle koyun dolaba.
İnanın sinirlenecek durum yok eğer biraz akışa bırakıp kendi bireyselliginize zaman ayırırsanız. Ne seviyirsanız yani bu tamamen kişisel
 
Haftada iki gün yardımcı bir abla bulsanız sizde eşinizle dışarı cikarsiniz yada evde dinlenirsiniz.cocuk bakmak çok zor bir iş bunun içinde zaman zaman dinlenmeniz gerekiyor
 
Küçüğün kreş zamanı gelmiş büyük de okula gidince rahatlarsiniz, kreşe göndermeme sebebiniz nedir...Çocuk bakmak çok zor aynı yaşlarda 2 çocuğum var bende benzer durumdayım..
 
Çocuk dışında diğer konuda sorumlulukları azaltmak iyi gelecek sanırım. Şimdiye kadar ev, araba borcu ödediğimiz için temizlik, yemek, çocuk bakımı hepsi bizdeydi. Temizlik için düzenli olarak birini bularak işe başlayacağım
 
Tacro .!.:
Küçüğün kreş zamanı gelmiş büyük de okula gidince rahatlarsiniz, kreşe göndermeme sebebiniz nedir...Çocuk bakmak çok zor aynı yaşlarda 2 çocuğum var bende benzer durumdayım.
Genişletmek için tıkla...
Küçük Kasım ayında doğdu yani henüz 3 olmadı büyük ihtimal 1. Sınıfa da 1 yıl geç başlar. İlköğretim öncesi yıllarca okul öncesi eğitime gitsin istemedik açıkçası.
Sizde durumlar nasıl?
 
Benim annem bakıyor..Onun dışında işten geldikten sonra sürekli onlarlayim,her akşam park,beraber de pek oynamiyorlar,2 yaş sendromu çok şiddetli geçiyor bizde o çok yıpratıyor
 
Merhaba sizi çok iyi anlıyorum . Bizde ailelerimizden çok uzakta yaşıyoruz . Oğlum doğduğundan beri ve daha önce eşim çok yoğun çalışıyordu hala öyle . Doğumdan sonra kimseyi istemedim annem 19 gün kv 7 gün kaldı yanımızda . Daha sonra tamamen ben büyüttüm eşimin yardımı yüzde 1 bile olmadı . Bende çok yoruldum evdeki işleri düzeni kendimi aksatmamaya çalışıyorum ki aksamıyorda . Öğlenden sonra da akşama kadar oğlumla oyun park ama yoruldum sizin gibiyim biraz . Ben yapamıyorum ama siz yapın evdeki sorumlulukları azaltın temizlik için yardım alın gibi gibi veya yemek için . Böyle olursa daha az yorulursunuz gibime geliyor.
 
Ya bu arada yukarıda dışarı çıkın kitap okuyun vb şeyler yazılmış iyi günler ama bence olaylar öyle olmuyor . Örneğin kitap okumak için temiz zihin lazım çocuklu annenin daha çok dinlenmeye sakin uyumaya vs ihtiyacı okuyor . Dışarı çıkmak çocuklardan zaman çalmak bence bu sefer de kadına vicdan azabı getiriyor
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Kaynanam yüzünden mutsuzum
3 4 5
Yorumlar
91
Görüntüleme
7K
Selcan9496
S
P
Hamilelik lohusalık ve evlilik
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
6K
Mihrimah Sultann
Mutsuz ve depressif bir anneye ragmen mutlu olan varmı?
4 5 6
Yorumlar
107
Görüntüleme
6K
sonundaoldu
K
Bosaniyorum ama icim buruk kendimi iyi hissetmiyorum suçlumuyum degil mıyım
3 4 5
Yorumlar
93
Görüntüleme
6K
ev kedisii
E
Bir insan böyle yüz üstü bırakılır mı?
5 6 7
Yorumlar
121
Görüntüleme
6K
KirazHanim
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…