Mutsuz Anne

Ikibinonyedi .!.:

Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.

Genişletmek için tıkla...

tuce_tuce .!.:

Ya bu arada yukarıda dışarı çıkın kitap okuyun vb şeyler yazılmış iyi günler ama bence olaylar öyle olmuyor . Örneğin kitap okumak için temiz zihin lazım çocuklu annenin daha çok dinlenmeye sakin uyumaya vs ihtiyacı okuyor . Dışarı çıkmak çocuklardan zaman çalmak bence bu sefer de kadına vicdan azabı getiriyor

Genişletmek için tıkla...

Tardis_2718 .!.:

Niye 2 aylıkken başladınız.Durumunuz çok mu kötüydü? Yılların yorgunluğu olabilir mi üstünüzdeki

Genişletmek için tıkla...