- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Memleketimden uzakta evliyim hiç arkadasım yok diyenler
- Konu Sahibi gulnagme
- Başlangıç Tarihi
benimde :'( bütün arakdaşlarım kayseride ben ise Ankarada yapayalnız ayakta durmaya çalışıyorum. ama gücüm bitti bitecek. çok zorlanıyorum
+1... sende bendensin kardeşş senağlama
bende ankarada yapayalnız annem varda 3 saat uzak mesafede senağlama
insan 2 ses nefes arıyor ne kötü senağlama
Bende aileden uzağa gidicem haziranda bazen düşünüyorum merak ediyorum nasıl olucak diye ama şunu düşünüyorum sonra yeni başlangıçlar, yeni çevre, yeni bir hayat ve yeni bir ben. Herşeyi yeniden kurma gücü bizim elimizde değilmi zaten. Yeni düzene alışmak zaman alıcak ama güzel şeyler düşünüyorum güzel olacağınıda biliyorum :)
kizlar ben size ne deyim bilmemki?Ah bide benim durumumu bilseniz halinize sukrederdiniz valla.Su kadarini söyleyim etrafinizdaki insanlarin sizinle ayni dili(mecazi anlamda degil gercekten ayni dili)konusuyor olmasi bile bir teselli olmali sizlere...en azindan arkadas edinmek icin onunla iletisim kurmak icin ortak bir diliniz var ve ayni kulture sahipsiniz......neyse daha fazla demeyim kizacaksiniz simdi bana
merhaba kızlar bende sizlerle aynı durumdayım yeni yere alışmaktan öte alışmaya çalışmanın zorunluluğu insanı geriyo malesefbende ailemden uzağım bekarken aileden uzakta olmak aslında bir lüks oluyor gerçekten gezip tozup eğleniliyor ama insanevli olunca sorumlulukları da artıyor rabbim herkese herşeyin hayırlısını versin inşallah bizimde bi sürü arkadaşlarımız olur ama eski dostlar gbi olmaz çocukluk arkadaşları gibi olmaz katlanıcaz artıkın napalmmafoldumben
bende yeni üyeyim.2senelik evliyim ve sizler gibi gurbet geliniyim.gurbetteyseniz ilk baslarda her sey batar size örneğin bi arkadasınızın bugün bütün aile toplanıcaz demesi.bazı arkadasların futursuzca hakkaten gurbet zor olsa gerek ben yapamazdım demesigibi:)ama bi müddet sora alısıyo yada aslında alısmıyorda alısmak zorunda kalıyorsunuz.
ben de gurbet geliniyim.ankaradan afyona geldim eşim burda görev yapıyo.zor oluyo tabı uzaklaşmak.ama alıştım ben mecburen.bı de burası köy gibi bi yer adam gibi bi marketi bilem yok.ama alıştık.napak.3 5 tane arkadas edındım ben burda.gün yapıyoruz burda alışmadıgım için komik oluyo.günü annemler yapardı şimdi ben yapıyom:)
inan bende evlendiğimde 14 ay oluyor o kadar çok sıkılıyordum ki sonra komşularla kaynaştım artık gün bile yapıyoruz çarşıya pazara beraber gideriz hatta gerçi aynı memleketteyiz ama sanırım sen insanlara yaklaşmaktan çekiniyorsun ama bir adım atarsan öyle sıcakki benim insanım sana dost kardeş bile oluralar.
Son düzenleme:
Slm.Bu konuda söyleyecek o kadar çok sözüm var ki aslında. Ama uzun tutup kimseyi sıkmak istemiyorum. Gurbet, yalnızlık, yabancı çevre, insanlar ile anlaşamamak, arkadaşsızlık öyle yakından tanıdığım şeylerki...
Ben de değişik bir durum söz konusu şimdi asıl onu anlatmak istiyorum. Zaman içinde, mecburen bir başınalığa, insansızlığa, her şeyi kendi başıma halletmeye öylesine alıştım, öylesine benimsedim ki...şimdi gelecekten ürker oldum. Ömrümüz var ise belli bir zaman sonra emekli olup bir yerlere (büyük ihtimal eşimin memleketine..ki asla istemiyorum!) yerleşeceğiz. Etrafımda elime yağıma dolanan, şunu şöyle-bunu böyle yap diyen insanların varlığını dahi düşünmek beni deli ediyor. Ya da bugün biz sana geleceğiz diyecekler, şuraya gideceğiz diyecekler.....bir sürü şey değişecek bu sakin ve tek başına hayatımızda ve alıştığımız düzen bozolacak...!
ışte o zaman ne yapacağız arkadaşlar...yaşta ilerlemiş olacak. Evlendiğimiz yıllarda daha genç ve sevdamızın peşinde olduğumuz için gurbete, arkadaşsızlığa alışıyor insan. Peki sonra birden akrabalar, yakın çevre, anne-baba girecek yaşamımıza...Buna alışlabilecek miyiz dersiniz? Benim pek umudum yok ama bakalım sizler ne düşünüyorsunuz.
Ben de değişik bir durum söz konusu şimdi asıl onu anlatmak istiyorum. Zaman içinde, mecburen bir başınalığa, insansızlığa, her şeyi kendi başıma halletmeye öylesine alıştım, öylesine benimsedim ki...şimdi gelecekten ürker oldum. Ömrümüz var ise belli bir zaman sonra emekli olup bir yerlere (büyük ihtimal eşimin memleketine..ki asla istemiyorum!) yerleşeceğiz. Etrafımda elime yağıma dolanan, şunu şöyle-bunu böyle yap diyen insanların varlığını dahi düşünmek beni deli ediyor. Ya da bugün biz sana geleceğiz diyecekler, şuraya gideceğiz diyecekler.....bir sürü şey değişecek bu sakin ve tek başına hayatımızda ve alıştığımız düzen bozolacak...!
ışte o zaman ne yapacağız arkadaşlar...yaşta ilerlemiş olacak. Evlendiğimiz yıllarda daha genç ve sevdamızın peşinde olduğumuz için gurbete, arkadaşsızlığa alışıyor insan. Peki sonra birden akrabalar, yakın çevre, anne-baba girecek yaşamımıza...Buna alışlabilecek miyiz dersiniz? Benim pek umudum yok ama bakalım sizler ne düşünüyorsunuz.
cnm yazın çok dikkatimi çekti ama bazı yerleri anlayamadım biraz açarmısın yada anlayan ark açabilirmi????
